The boy next door

Hoofdstuk 17

Pov Thomas

'Thomas? Er is iemand aan de telefoon voor je.' Langzaam strompel ik de trap af. Mijn moeder geeft me de vaste telefoon aan en loopt de keuken weer in. 'Met Thomas.' Heeee schatje.' Ugh Claudia. 'He Clau, waarom bel je niet naar mijn mobiel?' Ik wilde je moeder even spreken giechelt ze, ugh wat haat ik het als ze zo stom giechelt. 'Waarom?' Ik heb een verrassing voor je scheetje.' Ik schud automatisch mijn hoofd. 'Nee, nee en nog is nee. Ik ga dus echt niet nog een keer mee naar dat stomme diner met je familie.' Ik zou je maar een beetje gedeisd houden Thomas Henegouwen, je weet wat de consequenties zijn als je niet gewoon doet wat ik zeg.' Ik kijk naar de grond, ik heb geen keus. 'We gaan bydeway helemaal niet dineren, we gaan gezellig samen naar een nieuw festival buiten de stad. Het wordt super leuk, daarna kunnen we gezellig een hotelletje boeken en daar even spelen, als je begrijpt wat ik bedoel.' Ik slaak een harde zucht. Even is het stil aan de andere kant van de lijn, dat is ook voor het eerst. 'Dus, ga je mee?' Ik heb zeker geen keus hé?' Zeker niet, giechelt ze.' Zie je maandag op school baby, en ze hangt op.' Ik laat me op de bank vallen, dit is zo zo zo fout.

Pov Faye

Ik lig nu al 2 weken levenloos in mijn bed. Als ik niet beter wist zou ik denken dat mijn hart niet meer klopte. Figuurlijk is dat ook zo. De jongen die mijn hart heeft gestolen heeft het kapot getrapt en met één mooie basketbal worp in de prullebak gemikt. Eten, Netfix en naar het toilet zijn mijn spannendste bezigheden geweest afgelopen 2 weken. Er is vaak genoeg al aangebeld maar opendoen gaat me te ver. Het zal vast wel Thomas of Claudia zijn, maar in hun heb ik net even geen zin. Maria en Jan zijn vervroegd weggegaan naar Ibiza. Volgende week begint eigenlijk pas de vakantie maar ze wilde wat eerder weg van alle stress. Maria voelde zich erg schuldig dat ze mij zo vaak alleen lieten met mijn handicap, maar ik zei dat ik het niet erg vond. Ze hebben het nodig, ze werken zo hard. Nu lig ik hier al een hele lange tijd met tig pizzadozen om me heen in mijn bed. Ik heb geen behoefde aan mensen of dieren of iets wat niet lijkt op eten. Ik heb volgensmij al duizenden gemiste oproepen van allemaal verschillende mensen. De enige waar ik me echt schuldig over voel is Lisa, ze is altijd lief geweest en heeft me nooit laten zitten. Ik laat haar nu zo keihard zitten en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Vanavond bel ik haar wel terug om haar te vertellen dat alles goed gaat. Ik sta langzaam op en schuif de trap af. Ik voel dat het beter met me gaat, ik kan al bijna weer lopen. Ik laat me vallen in mijn rolstoel en rol naar de woonkamer. Net als ik de afstandsbediening wil pakken zie ik een gedaante verschijnen voor het raam. Als ik beter kijk zie ik dat het Thomas is. 'Shit.' Ik probeer me nog te verstoppen achter het gordijn maar hij heeft me al gezien. Hij lacht en klopt met zijn vinger op het raam. Komop Faye, rustig blijven, je hoeft niet open te doen. Als jij dit niet wil dan kan je nu ook weer naar boven gaan, in slaap vallen onder je dekbed en nooit meer wakker worden. De bel gaat. Ik zucht. 'Ik heb chocola en drop.' Hoor ik door het dikke glas heen. Bij het woord drop schiet ik overeind. Misschien moet ik toch maar even een kort praatje gaan maken aan de deur, al is het alleen voor de drop.