The boy next door

Hoofdstuk 20

Pov Faye

'Schatje!' Marie geeft me een knuffel en een luchtkus. 'Ik heb je zo erg gemist!' Ik jou ook lieverd. Ik loop achter haar aan de woonkamer in. 'Waar zijn je pleegouders? Ik zou ze graag willen ontmoeten.' Ze zijn er niet, op vakantie weet je nog.' Ik zie dat ze nadenkt. 'Oja dat zei je hé, je moet me heel wat uitleggen jij.' Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Wie is die leuke jongen toch steeds?' Mijn blik veranderd per seconde. 'Waar heb je het over? Je nieuw boy natuurlijk! Thomas volgensmij?' Ik verslik me in mijn water en ga even rustig op de bank zitten. 'Hoe.. Wat? Huh?' Ze lacht hard. 'Je insta natuurlijk dommie, je hebt hem op 10 foto's staan.' Dat is de overbuur jongen, er is niks tussen ons.' Ik voel dat mijn wangen rood worden en probeer ze te verbergen maar het is al te laat. 'Je loopt toch niet tegen me te liegen hé?!' Ik schud mijn hoofd, maar geef uiteindelijk toch toe, 'oké ik vertel het je, het is een langverhaal. Haar gezicht fleurt automatisch op. En ik begin te vertellen, vanaf de eerste keer dat ik hen ontmoette, over Bart en de laatste keer, alles.

'Jezus Faye, heftig dit. Ik had dit nooit verwacht van jou, lekker flikflooien met verschillende jongens.' Mijn wangen gloeien langzaam rood. Ik had dit ook nooit van mezelf verwacht, überhaupt niks van deze dingen.

Pov Marie

Ik zie aan haar dat ze het hier liever niet over wil hebben, ik zie het aan haar ogen, ze knipperen meer dan normaal. 'Kom we gaan.' Ze kijkt me verbaasd aan. 'Waarheen? Hier weg. Ik pak haar hand en sleur haar mee de deur uit. Ik gooi de deur automatisch achter me dicht zonder echt over een sleutel te hebben nagedacht. 'Whoopsie, fixen we later wel, kom mee.' Ik gooi haar bijna de auto in en haal de sleutel uit mijn broekzak. 'Wij gaan eens lekker ons verdriet weg eten.' Ze kijkt me verbaasd aan; 'we?' Oh shit. 'Marie?! Heb jij mij iets te vertellen? Niet nu, later.' Ik start de auto en rijd naar de dicht bijzijnde supermarkt na ongeveer 10 rondjes te hebben gereden omdat ik geen richtingsgevoel heb, parkeer ik de auto op de parkeerplaats. We lopen samen de supermarkt in en ik pak een karretje. Weer kijkt Faye me verbaasd aan, 'wat ben je van plan allemaal te kopen?' Ik lach om haar, 'ben je soms onze eet-shopsessies vergeten in Californië?' Ze lacht en pakt mijn hand, 'Lets go dan.'

Pov Faye

'Yo Faye moet je is kijken; ik draai me om naar Marie die bij een rek staat. Ze schuift zo haar karretje vol met heel veel eten die op de plank stonden. Ik lach. 'Hoe gaan we dit ooit betalen?' Ze lacht en pakt nog een pak pringels uit het rek. 'Ik betaal. Wat?! Nee, we betalen samen, dit allemaal kost super veel geld. 'Ik heb het, dan mag ik het ook uitgeven. Kom dan gaan we naar het snoep.' Ik moet lachen om haar, ze weet precies wanneer ik sommige dingen nodig heb. Dat is fijn.

Met open mond staar in naar de lopende band waar Marie al 10 minuten eten op aan het leggen is. Zoveel eten heb ik nog niet eens in een week in huis! Ik pak haar arm vast en kijk haar aan. 'Marie, hoe? Later.' Ze gaat weer door met uitpakken, ik geef het op en begin haar te helpen. Na een paar minuten kunnen we eindelijk betalen. 'Ik wil niet eens kijken hoeveel dit kost.' Marie lacht en stopt haar pinpas in de pinautomaat. 'Dat wordt dan €95,55 astublieft. Mijn mond gaat open om iets te zeggen maar ik sluit hem automatisch weer. Ik kijk weer naar Marie die alle boodschappen langzaam in plasticzakken doet. Ik zucht diep en pak dan ook een plastic zak. 'Jij hebt mij heel veel uit te leggen.'

We ploffen neer op de bank en ik open Netfix. Marie pakt haar telefoon en begint gefascineerd met iemand te appen. 'Is het Janko?' Ze schud haar hoofd. 'Het is uit.' Voor de 10e keer vandaag kijk haar verbaasd aan, ik laat de afstandsbediening uit mijn hand vallen en mijn mond valt open. Marie had al 5,5 jaar een vriendje toen ik vertrok uit Californië. Ze waren super lief samen en ze hadden bijna nooit ruzie, nouja dat dacht ik, tot nu. 'Waarom dan Marie?' Ze legt haar telefoon weg en trekt het deken verder over haar heen. 'Hij is verhuisd, naar ergens in Azië, zijn ouders hebben een multinational bedrijf over genomen. Japans snoep ofzo. We hadden ruzie om van alles en nog wat en toen.. Ze stopt even met praten en haalt diep adem. 'Hij is vreemd gegaan.' Ik sla met mijn vuist hard op de bank. 'Die vuile klootzak, ik heb hem nooit vertrouwd.' Wat ik zeg is niet waar maar als ik Marie er beter door kan laten voelen dan zeg ik alles. 'Niet boos op hem zijn Faye.' Wat?! Waarom niet? Hoe kan hij?' Ze schuift iets verder van me weg. 'Hij is een heel eg lieve jongen, ik was niet wat hij zocht. Dat is natuurlijk geen reden om vreemd te gaan maar ik heb gezegd dat ik het oké vond. Wat? 'Ik was dronken, hij vroeg het aan me, ik zei ja. Dat is hef verhaal. 'Wat een stupid. Het spijt me voor je Mar. 'Het is oké lieffie. En, hoe zit het met het geld? Hij heeft me geld overgelaten. 1 tiende van wat hij als zakgeld had, dat was al meer dan ik kreeg in ongeveer 5 jaar. Hij voelde zich zo schuldig over wat er is gebeurd en gaf me het geld.' En jij hebt dat zomaar aangenomen?' Ze schud snel haar hoofd. Ik heb het afgeslagen maar de dag voor hij vertrok heeft hij een cheque in de brievenbus gedaan. Jezus Marie, heftig.' Zullen we dan nu eindelijk dat lekkere eten dat in de keuken staat op gaan eten, anders krijgen we het nooit op in een week!'

Langzaam en in stilte eten we de oreo milka reep op. Ik staar naar de tv maar het lukt me niet om me er op te concentreren. 'Zullen we anders iets leuks gaan doen vanavond,' stelt Marie voor. Ik knik instemmend. 'We kunnen wat vrienden van je vragen?' Ik verslik me in een stuk oreo. Marie slaat lachend op me rug. 'Het hoeft niet perse Thomas te zijn hoor.' Ik lach. 'Ik heb een plan. Oeeeh Faye is on.' Ik lach weer om haar o zo onvoorspelbare reactie. 'We vragen Thomas en Claudia mee.' En Bart natuurlijk, ze knipoogt.' Ik moet blozen, geen idee wat mij bezielt. 'Ik probeer te vissen bij hen, als hij het me niet verteld vanavond, ga ik met hem praten.' Ik slik weer hoorbaar, als hij het niet toegeeft vanavond ben ik hem voor altijd kwijt.. Ik weet niet of ik dat aan kan. Ik weet van me zelf dat ik niet zonder deze jongen kan leven maar wat hij doet is onrespectvol. Het liefst zou ik de relatie (als je het een relatie kan noemen, weet ik veel) van Claudia en Thomas gewoon negeren, maar dan weet ik dat mijn hart stukje voor stukje uit elkaar valt. Marie zwaait met haar hand voor mijn gezicht; 'aan wie denk je?' Niemand, helemaal niemand..