The boy next door

Hoofdstuk 3

(Op de foto zie je de ogen van Thomas)

We hebben nog een tijdje gepraat en ik heb Thomas z'n broertje ook ontmoet. Hij is heel lief als hij praat slist hij een beetje en dat is super schattig. Thomas heeft gezegt dat ik altijd langs kan komen om Bassie te zien. Hij heet Bas maar Thomas noemt hem Bassie, geen idee waarom maar het klinkt wel leuk. Als ik afscheid heb genomen en hem heb verteld dat ik echt moet gaan omdat vanavond de buurt barbecue al is en ik Maria echt moet helpen. Als ik de deur wil openen pakt iemand mijn hand, Thomas. 'Ik vond het gezellig.' Onze gezichten zijn dicht bij elkaar en ik zie nu pas dat zijn ogen echt prachtig zijn. 'Ik ook' zeg ik.

Pov Thomas

Ze glimlacht, ik zie haar kuiltje. Ik kijk in haar ogen en ik zou haar nu zo graag willen zoenen maar ik doe het niet. Ik wil niet dat het akward wordt tussen ons. 'Thomas? Ja, sorry.' Ze lacht weer zo lief. Ik zwaai naar haar en vertel haar de groeten te doen aan Maria. Als ze weg loopt zwaait ze nog even en ik zwaai terug, als ze de deur van haar huis binnenstapt voel ik de leegte weer terugkomen.

Pov Faye

'Het was wel erg gezellig daar zeker?' Maria lacht. Ik voel me schuldig tegenover haar, ze heeft al het eten al zelf gemaakt. Het is alsof ze mijn gedachten kan lezen, 'maak je niet druk lieverd het was zo gepiept.' 'Sorry ik was bij Thomas.' Ze geeft me een kus en loopt langs me naar boven.

'Ga je mee Faye? We moeten echt gaan we moeten over 2 minuten bij Clair zijn.' Ik kom al!' Ik storm de trap af. 'Ik breng wel alvast wat spullen!' Ik pak een grote schaal op met folie erover, ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn dus ik wankel eerst een beetje, ik loop de oprit af naar de overburen. Opeens scheurt er een auto langs me met een enorme snelheid. De muziek staat hard aan en het raam staat open, ik schrik en laat de schaal vallen. Shit! Ik probeer alles een beetje bij elkaar te houden maar al het eten is al verloren. Ik begin te schelden in mezelf als ik de glasscherven opruim. Ik zie in mijn ooghoeken dat de auto die me zo net bijna heeft aangereden terug rijdt. Hij stopt voor mijn neus en de deur gaat open. 'Het spijt me enorm.' Een jongen van rond mijn leeftijd pakt een paar scherven van de grond en stopt ze in een plastic zak die hij in z'n hand heeft. 'Ik zag je niet, kan ik iets voor je doen?' Het geeft niet, kan gebeuren.' De jongen staat tegelijk met mij op en steekt zijn hand naar me uit. 'David'. Ik schud zijn hand 'Faye'. Mooie naam. 'Nogmaals sorry, hier is mijn nummer hij pakt een pen uit zijn auto en schrijft zijn nummer op mijn hand, als ik nog iets moet betalen zeg je het maar!' Heel erg bedankt maar dat is heus niet nodi.. ' Eh David beetje tempo.' Nu pas zie ik dat er ook nog een andere jongen in de auto zit. Hij bukt voorover om mij te kunnen zien en steekt zijn duim op naar David. Hij zwaait kort en gaat dan weer normaal zitten. 'Ik zie je later Faye.' Hij geeft me de plastic tas en stapt terug in de auto, hij zwaait en ik zwaai terug. Daar sta ik dan, met een Jumbo tas en enorm veel lasagne op de grond. Ik kijk achterom en zie dat Maria me met een enorme grijns voor het raam staat aan te staren.