Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 20ο

Βρισκόμουν στην κουζίνα κι έφτιαχνα μακαρόνια με κιμά για βραδινό, αφού δεν έφαγα μεσημεριανό.

Ο Φερνάντο ήταν έξω στην βεράντα και καθόταν.

Δεν ξέρω πλέον τι θα κάνω μαζί του.

Την μια είναι τέλειος και την άλλη θέλω να τον πνίξω. Το κακό είναι πως βαθιά μέσα μου, ξέρω πως οι φορές που θέλω να τον πνίξω είναι περισσότερες από τις φορές που νιώθω καλά μαζί του.

Ξύπνησα από το λήθαργο των σκέψεων μου και ανακάτεψα τον κιμά.

"Όλη νύχτα εδώ θα είσαι κλεισμένη;" άκουσα την φωνή της Σαμάνθας.

Ένεψα καταφατικά.

"Μαγειρεύω"

"Ναι, το πρόσεξα" είπε καχύποπτη.

"Έγινε κάτι;"

"Όχι, γιατί;" ρώτησα.

"Επειδή απ' όταν ήρθα σπίτι εσύ είσαι κλεισμένη στην κουζίνα κι ο Ισπανός στην βεράντα"

"Ζωγραφίζει"

"Κάνει κάτι άλλο εκτός από αυτό;"

"Έλα ντε" μονολόγισα ξανά.

"Ρωξάν θα μου πεις τι γίνεται ή θα πάω να του σπάσω το κεφάλι με την κατσαρόλα που κρατάς εδώ και 10 ώρες;"

"Δεν έγινε τίποτα ρε Σαμάνθα"

"Μήπως αυτό είναι το πρόβλημα τότε;"

Δεν απάντησα και άνοιξα το ψυγείο. Γέμισα ένα ποτήρι με χυμό και κάθισα στην καρέκλα απέναντι της.

"Δεν ξέρω" είπα πίνοντας λίγο χυμό.

"Κοίτα που η Ρωξάν βρήκε επιτέλους τον δάσκαλο της!" αναφώνισε χασκογελώντας.

"Σκάσε" είπα στενεύοντας τα μάτια.

"Αφού τον θέλεις και σε θέλει, ποιο είναι το πρόβλημα;"

"Δεν ξέρω αν θέλει εμένα γενικά ή εμένα στο κρεβάτι"

"Έχεις ιδέα για το πως σε κοιτάει;"

Άντε πάλι.

"Δεν ξέρω πως με κοιτάει. Ξέρω πως κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω αν θέλει κάτι σοβαρό μαζί μου, μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα" απάντησα. "Δεν θέλω να νιώθω σαν σκουπίδι"

"Έτσι είναι οι άνδρες αδελφούλα" είπε τεντώνοντας τα χέρια.

"Δεν ξέρω" απάντησα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

"Τι σου είπε;"

"Τίποτα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν μου μιλάει"