Ρίξε λίγο χρώμα!

Επίλογος.

-7 μήνες μετά-

"Ενδιαφέρον έργο"

"Έτσι πιστεύετε;"

"Έχει άποψη" απάντησε ο άνδρας που στεκόταν δίπλα μου.

"Εγώ το βρίσκω περίεργο" σχολίασα παρατηρώντας το γέρνοντας το κεφάλι προς τα δεξιά, παρατηρώντας τον πίνακα καλύτερα.

"Μπορεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης να είναι περίεργος"

Γύρισα και τον κοίταξα ρολάροντας τα μάτια. Του χαμογέλασα κι έσπευσα να τον αγκαλιάσω.

"Χαίρομαι που τα κατάφερες να έρθεις σήμερα" είπα στον Σαντιάγο που στεκόταν μπροστά μου.

"Τι λες, θα έχανα την έκθεση σου;" απάντησε.

Χαμογέλασα και κοίταξα γύρω μου. Η γκαλερί ήταν γεμάτη κόσμο και στους τοίχους υπήρχαν 5 πίνακες μου.

Υπήρχε τόσος κόσμος κι ανάμεσα τους πολλοί φωτογράφοι και δημοσιογράφοι.

Οι πίνακες μου σε μια έκθεση τέχνης.

Νιώθω..γεμάτη.

Πιο γεμάτη από ποτέ.

"Έφερα..." διέκοψε τις σκέψεις μου ο Σαντιάγο.

Έβαλε το χέρι του μέσα στην τσέπη του και το έβγαλε γρήγορα, αποκαλύπτοντας μια ανθοδέσμη με κατακόκκινες τουλίπες.

"Είχα σκοπό να τις ταιριάξω με τα μαλλιά σου αλλά...." άρχισε. "Μάλλον έπρεπε να φέρω μαργαρίτες"

Χαμογέλασα και τα πήρα από τα χέρια του.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα δεν ήξερα αν θα τον ξαναδώ ποτέ αλλά κατάφερε να με εντοπίσει και τις πρώτες βδομάδες με βοήθησε αρκετά.

Είχε όμως να με δει μήνες τώρα.

Δέχτηκα τηλεφώνημα του λίγες μέρες πριν, είχε δει στα περιοδικά προσκλήσεις για την έκθεση μου και ενθουσιάστηκε.

Γι' αυτό, ξαφνιάστηκε όταν είδε τα μαλλιά μου ξανθά και τα μάτια μου γαλάνα ξανά.

Αποφάσισα πως για να μπορέσω να είμαι ο εαυτός μου έπρεπε να σταματήσω να κρύβω το ποια πραγματικά είμαι.

"Είναι πανέμορφα" απάντησα μυρίζοντας τα. "Ευχαριστώ"

Χαμογέλασε κάνοντας μια μικρή υπόκλιση.

"Τα έργα σας είναι υπέροχα δεσποινίς" είπε και καλά τυπικά.

Έκανα μια στροφή και τα κοίταξα ευτυχισμένη. Το όνειρο μου επιτέλους έγινε πραγματικότητα. Ο κόσμος θαύμαζε τα έργα μου. Μιλούσε θετικά για αυτά. Τι πιο ωραίο απ' αυτό; Τι πιο ευτυχές;