Ρίξε λίγο χρώμα!

Κεφάλαιο 34ο

"Έπρεπε να ήμασταν στην δεξίωση πριν 25 λεπτά" τον άκουσα να φωνάζει από τον κάτω όροφο.

Καλά, φταίω εγώ;

Γυναίκα είμαι.

Πρέπει να φτιαχτώ η ατιμη. Θα είναι η αφρόκρεμα των ζωγράφων εκεί, ο Φερνάντο είπε πως αν έκανα σωστές διασυνδέσεις θα μπορούσα εύκολα να μπω στον χώρο.

"Έρχομαι" απάντησα φωναχτά.

Είχα φορέσει το μόνο επίσημο φόρεμα που είχα μαζί μου και αυτό φυσικά ήταν μαύρο, μακρύ και θεόστενο με ένα σκίσιμο στο πλάι. Το είχαμε αγοράσει με την Βάνα πριν λίγους μήνες και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να το φορέσω.

Τώρα ήρθε η στιγμή.

Έβαλα ένα σκούρο κραγιόν και αφού έκανα μια στροφή μπροστά στον καθρέφτη και βεβαιώθηκα πως ήμουν μια θεά, άνοιξα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες.

Φτάνοντας στα τελευταία σκαλιά, σήκωσα τα μάτια και κοίταξα τον Φερνάντο να με περιμένει στην βάση της σκάλας.

"Ε όχι" αναφώνισα. "Αποκλείεται" συνέχισα κοιτώντας τον άναυδη.

Φόραγε ένα μαύρο κοστούμι με ένα λευκό πουκάμισο το οποίο είχε αφήσει ανοιχτό στα πρώτα κουμπιά.

"Τι;" ρώτησε. "Είναι απαίσιο;"

Γιατί μου το κάνει αυτό γαμώτο; Είναι τόσο γαμημένα σέξυ με αυτό το κοστούμι. Σήμερα εγώ είμαι αυτή που θέλει να τον βιάσει.

"Όχι, ωραίο είναι" απάντησα.

Τον είχα ικανό να τα βγάλει και να φορέσει τα συνηθισμένα ρούχα που φοράει κάθε μέρα. Όχι πως με χαλάνε φυσικά, αλλά με το κοστούμι ήταν...έρωτας!

Και είναι όλος δικός μου!

Γέλασα αυτάρεσκα και στάθηκα δίπλα του.

"Πάμε;" ρώτησα.

Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Μετά με κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένος.

"Τι;" ρώτησα κοιτώντας με. "Είμαι απαίσια;"

"Όχι" απάντησε γρήγορα. "Αντιθέτως..."

Γέλασα πνιχτά κι αφού άρπαξα το τσαντάκι μου από τον καναπέ τον ακολούθησα μέχρι την πόρτα.

Μπήκαμε στο αμάξι του και άρχισε να οδηγά προς τον χώρο της δεξίωσης. Που και που του έριχνα κλεφτές ματιές.

Τι μανάρι χαίρομαι εγώ.

Λες κι ήξερε τι σκεφτόμουν, χαμογελούσε αφήνοντας το πρόσωπο του να φωτίζεται από την χαμογελάρα του.