The Run

Hoofdstuk ~ 7

Ik opende mijn ogen weer en zag een helicpoter voor mijn neus. De ijzeren vloer raakte mijn gezicht. Het geluid van de wieken werd gedempt. Ik zag hoe de deuren- en mijn ogen dicht vielen.

"Wat is dat?" Hoorde ik een onbekende stem zeggen. "Onze winst. Wat denk jij dan, oen!" Zei Marcus gefrustreerd.
"Nee niet haar; dat!" Ik keek door mijn wimpers. Er wees een lange vinger richting mijn amen.

Claus stond nu voor mij. "Godver! Is dat mormel ook nog mee gekomen! Gooi het maar naar buiten." Zijn hand ging richting Angel.

Ik gromde hard. Ik zag dat hij stil stond. Mijn ogen sloten weer. Mijn arme gingen strak om Angel heen.

Ze trilde lichtjes. Maar ik zou haar beschermen.

Ik voelde twee handen die mijn schouders vast pakte en omhoog trokken. Door mijn wimpers zag ik het gezicht van Marcus die mij waarschijnlijk bekeek.

"Neem een foto.. die gaat langer mee.." zij ik sarcastisch maar zacht.
Hij liet me los. Ik zette een hand achter mij neer om niet vol op mijn hoofd naar achteren te vallen. Mijn spieren hielde het alleen niet lang vol en ik viel alsnog naar achter.
Ik voelde het snuitje van Angel tegen mijn wang.

"Wat is er Marcus?" Zei de onbekende stem. "Roep Thomas. Het medisch onderzoek start nu vast."

Waarom viel ik niet weg? Ik was zo moe, maar niet moe genoeg. Ik wou wel slapen, maar mijn lichaam bleef vechten.

Na enkele tellen voelde ik voetstappen vlak bij mijn hoofd. "Is dit haar?" Zei de man die waarschijnlijk Thomas heette.
"Ja." Zei Marus. Ik lag stil. Heel stil. "Meneer het is handiger om de halfbloeden te onderzoeken wanneer ze wakker zijn, dan kunnen we de reflexen en reacties beter..-" hij werd afgekapt door Marus.

"Dat is het punt. Ze is nogsteeds wakker."

Er werd even niks gezegd. "Weet u het zeker meneer?" De dokter geloofde het niet.

"Ja, ik weet het zeker." hij pakte mijn schouders opnieuw vast en trok mij omhoog om mij vervolgens door elkaar te schudden. mijn kloppende hoofdpijn werd er niet beter op en ik spande mij aan om niet harder te schudden. "Hou eens op," zij ik geïrriteerd. ik kon niet meer helder denken. ik wou alleen maar slapen; slapen, niks anders.
helaas dachten mijn lichaam- en ontvoerder daar anders over.

ik hoorde Angel piepen en voelde dat ze uit mijn armen verdween. mijn ogen schoten open en ik zocht naar Angel. mijn blikveld was onscherp maar ik zag haar. spartelend in de handen van Marcus. ik gromde en greep richting zijn handen om haar terug te pakken, maar mijn ogen lieten mij in de steek. ik zag amper diepte,
ik stond half op; en graaide richting zijn gezicht, hij was alleen te snel voor mij en ik viel voorover. mijn hoofd bonkte en als ik nu niet zou vertrekken van het verdovingsmiddel, zou het wel van de hoofdpijn komen. "geef haar hier, jij.. jij.."

hij grijnsde; en ergens uit mijn ooghoeken zag ik de 'dokter' vluchtig aantekeningen maken. ik kon niet meer opstaan. mijn spieren kregen mijn lichaam niet meer omhoog. ik keek hem nijdig aan. hij liep richting de enige deur in de helicopter die niet naar buiten leidde. nee, hij zou weg lopen. ik sleurde mijzelf over de grond heen, ookal kwam ik niet ver. ik zag hoe Marcus zijn eigen probleem had. Angel spartelde heen en weer en beet hem een paar keer in zijn vingers. het lukte haar om uit zijn handen te springen en ging grommend voor mij staan. alles draaide. ik kon bijna niet meer helder nadenken.

"Waarom moet dit mij nou weer overkomen?" murmelde ik zacht maar blijkbaar hard genoeg om ge-hoord te worden.

mijn spieren deden het amper nog. ik moest nu goed nadenken over wat ik zou doen. ik dankte de maan dat Claus en- of nog geen foto's van mijn menselijke vorm had gemaakt. altans, dat hoopte ik maar.

ik maakte de keuze. ik wist niet of het de goede keuze was, maar het leek mij het beste. ik voelde de haren al achter mijn oren kriebelen. mijn nagels staken een beetje uit en mijn hele lichaam werd bedolven onder witte haren. mijn oren werden groter en mijn neus werd een snuit.
mijn kleding verdween en maakte plaats voor een dikke vacht.

daar lag ik dan, als wolf. niet meer kunnen bewegen maakte het er niet beter op.
Marcus keek verbaasd en begon bijna rondjes te springen. hij dacht dat ik de hoop al had opgegeven, maar ik had dit doordacht: als ik straks zou ontsnappen wist jij echt niet meer precies welk klein meisje met bruin krullend haar en groene ogen jij ookal-weer zocht.

Heeiiheiii lezertjess!
Sorry voor het lange niet-updaten, ook in Mysterious Creatures niet maar mijn hoofd staat er op dit moment gewoonweg even niet naar. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en tips zijn altijd welkom!

~Xx~