The Run

Hoofdstuk ~ 26

Hongerig viel ik de stapel met broodjes ham aan die voor mij op het aanrecht was gezet.

Vince en zijn vrienden waren aan het lunchen in de stad en ik was door Medeh van mijn kamer gehaald om ook wat te gaan eten in de keuken.

Medeh keek lachend toe hoe ik genadeloos de broodjes naar binnen werkte.
Ik stopte en keek naar de overige vier halfbloeden.
"Neem ook wat, alsjeblieft anders gaat het op." Zei ik met een half volle mond.
Mathias, die met zijn rug naar mij toe stond, draaide zichzelf om en toonde een tweede stapel broodjes. Deze belegd met kaas.
"De kip zit ook al in de oven dus niet getreurd. Kleine wolfjes moeten er nog van groeien." Zei hij met een knipoog.
Ik rolde met mijn ogen. "Groeide ik er nog maar wat van ja." Zuchtte ik.

"Uiteindelijk groei je er ook van." Zei de halfbloed wiens naam ik nog niet gehoord had.
Ik keek hem vragend aan.

"In de breedte in ieder geval."

Ik keek hem quasi-beledigd aan en kaatste een broodje kaas tegen zijn hoofd aan met mijn krachten.
Hij had zijn ogen dicht geknepen en veegde het laagje boter van zijn wang.

"Die verdiende ik." Gaf hij eerlijk toe.
Hij keek mij aan.
"Volgens mij hebben wij nog niet de kans gekregen om onszelf voor te stellen, mijn excuses. Mijn naam is Roan van Ekken." Hij stak zijn hand uit en ik schudde deze. Roan had een vrij ovaal hoofd met licht bruine ogen en bruin haar.
Oliver kwam ook naar mij toegelopen.
"Mijn naam is Oliver O'Brien." Zei hij terwijl hij mijn hand schudde. Hij had een licht brits accent en aan zijn achternaam te horen kwam hij inderdaad niet van hier.

Mathias stond op van de kruk waar hij op zat en liep mijn kant op.
"Mathias bulden, tot uw dienst." Grapte hij terwijl hij mijn hand kuste.

Ik moet lachen.

"Oke slijmbal, nu weten we het wel."  Zei Medeh toen hij voor mij ging staan.

Hij zakte op een knie, boog voorover en overdreef nog erger dan Mathias.
"Mijn naam is Medeh lefèvre, tot uw dienst mademoiselle."
Ik keek hem vragend aan en kon mijn lach niet onderdrukken.
Ik maakte een klein buiginkje terug naar de andere.

"Alice Scotts tot uw dienst."

"Dat weten ze." Zei Medeh. Terwijl hij glimlachte.

"Laten we het plan vanavond bespreken. Er is nu teveel bewaking gaande." Zei Oliver via de mindlink.

Ik kon er nog niet aan wennen om opeens nóg een stem in mijn hoofd erbij te hebben.

"Wat een drukte weer." Zei mijn wolf.

"Waar heb jij uitgehangen?" Vroeg ik opgelucht toen ik haar eindelijk weer hoorde.

"Ik weet het niet, het is alsof ik geslapen heb." Zei ze licht ongeïnteresseerd.

"Wanneer kwam je erachter dat je een begaafde wolf was, Alice?" Vroeg Mathias geïnteresseerd.
Ik keek hem even vragend aan. Begaafd?
"Wanneer kwam je erachter dat je deze krachten had." Vertaalde Oliver hem.
"Maanden geleden, ongeveer een week nadat ik mijn wolfsgeest had ontdekt." Zei ik

Mathias keek verrast op. "Je bent nog maar 16?" Vroeg hij verbaasd.
Ik knikte.

Roan lachtte. "Ik voel me oud." Zei hij.
Ik keek hem vragend aan.
"Ik ben 95 jaar geworden twee weken geleden." Ik wist dat wolven ontzettend oud werden, waarom was ik dan nog steeds verbaasd?

Mathias bleek 69 te zijn. Oliver was 73 en Medeh was 81 jaar oud.

"We mogen u dus nog een kleintje noemen, mevrouw Scott." Grapte Roan en het tweede broodje vloog tegen zijn gezicht aan.

"Bulsseye!"
Riep mijn wolf lachend.

"Onze eerste stap is om het vertrouwen van Vince te winnen. Hij moet zien dat je mee zult werken vanavond." Zei Oliver terwijl we met zijn tweeën door de grote gangen liepen op de vierde etage.
Ik zuchtte. "Het zal maar moeten, hé?"
Oliver knikte pijnlijk.

"Vince heeft me de opdracht gegeven je gepaste kledij voor vanavond te geven. Hier hebben we nog wel wat dames kleding liggen."
Hij trok een deur open en er verscheen een kleine kamer met rekken kleding. Hij haalde een korte, strakke avondjurk van een van de rekken en keek er bedachtzaam naar.

"Dit zou wel moeten passen." Zei hij tegen zichzelf.

Hij gaf het jurkje aan mij.
"Pas maar even achter het scherm daar." Zei hij terwijl hij zich omdraaide.

Ik trok het jurkje aan en het paste prima. De hals kwam voven mijn jukbeenderen en de mouwtjes waren van kant. Het jurkje was compleet wit en stootte niet tegen mijn morele grenzen aan.
"Hier durf ik nog wel mee rond te lopen." Zei ik grijnzend.

Oliver gaf mij een knipoog en liep naar een grote doos met schoenen.

"Kan je op hakken lopen?" Vroeg Oliver terwijl hij een paar schoenen tevoorschijn haalde. Ik knikte. In mijn vorige leven probeerde ik mijn gebrek aan centimeters ook te maskeren voor het publiek.

Na een paar schoenen te hebben gepast kwamen we uit op een paar
Neutrale huidkleurige schoen met een brede hak waar goed op te lopen viel.

"Mag ik je iets vragen, Oliver?" Vroeg ik na flink veel gepieker.
"Natuurlijk." Zei hij simpel. "Waarom zijn jullie niet al lang ontsnapt? waarom worden die plannen nu pas gemaakt?"

Oliver zuchtte even. "Wij hebben allemaal iemand zoals die pup voor jou is. Ze zorgen dat ze een familie lid, een mate of een andere vorm van dierbaarheid tegen je kunnen gebruiken. Voor mij persoonlijk, gaat het om mijn mate die hier ook gevangen zit."

Ik was verbaasd. "Maar waar is ze nu dan?" Vroeg ik

"Hij, werkt in de specialiteit keuken. Exclusieve gerechten is zijn grootste talent."

Ik werd even rood van schaamte. "Sorry. ik dacht.. Zij.. Dat had ik niet verwacht, niet dat dat erg is." Ik kwam niet uit mijn woorden en Oliver moest hard lachen.

"De meesten verwachten het niet, en ik ook niet toen ik hem voor het eerst ontmoette. Maar hij is diegene waar ik voor leef, of op het moment 'niet' voor leef."

"Maar dan is het toch alsnog te gevaarlijk om nu te ontsnappen?" vroeg ik verward. "Zeker, maar jou hier uit halen heeft een grotere prioriteit dan al onze levens hier. Je moet je taak vervullen."

Ik sloeg mijn ogen ter hemel. "Hoe moet ik dat in vredesnaam gaan doen?" Zuchtte ik.

"Het zal je ontmoeten." Zei hij voordat hij een grote map en een koffertje tevoorschijn toverde. "Het zal je misschien nog meer, of minder, verbazen; maar in mijn roedel was ik een top stylist. " Grijnsde hij terwijl hij de map open rolde en allemaal make-up borstels liet zien. in te koffer zat make-up en haar producten.

Eenmaal terug in de kamer waar ik vanochtend wakker was geworden pakte ik een stoel voor een grote spiegel die Oliver uit de koffer haalde en open klapte.

Mijn bruine haren, met tegenwoordig witte high-lights, werd met de stijltang in losse krullen geslagen. De make-up was simpel en accentueerde mijn ogen. Mijn lippen werden donker rood geverfd en mijn bleke wangen kregen een tintje.

"Finished." Zei Oliver toen hij klaar was.

Ik vond het prachtig maar jammer dat het voor een gelegenheid als deze moest zijn.

"Laten we het maar proberen." Zuchtte ik terwijl ik op stond. De deur werd geopend en daar stond niemand minder dan Vince. Zijn lippen vormde een brede grijns.

"Perfect."

Heeiheeii lezertjez,
Weer een nieuw hoofdstukje. Helaas had ik niet veel tijd deze (en ook volgende) week omdat ik voltijd vakantiewerk heb. (Moneyz!)  Maar mijn puf voor het schrijven ontbreekt savonds wel een klein beetje na een lange dag. Dit was wel het laatste hoofdstuk wat ik vooruit had geschreven dus ik moet nu wel weer aan de bak.

Hope you liked it!

Comment/Vote?

XX SanneXD