The Run

Hoofdstuk ~ 3

Alle Hunters hiefen hun wapens. Het leek net kinder speelgoed.

Er werd een kogel gelost, Of zeg maar pijltjes. Ollasc wankelde en viel binnen 3 seconden neer.
Alle wolven gromde woedend naar de Hunters. Er ontstond een hevig gevecht de paar Hunters die er eerst waren, leken ver-viervoudigd en liepen richring de school en de stad.

"Een aanval"

Ik werd met mijn arm op mijn rug uit het gevecht geduwd. "Serieus! Laat me gewoon los!!" Riep ik boos.

"Oh echt niet, dochter van Livia."

Ik schrok bij de naam van mijn moeder. "Wat heeft mijn moeder hier mee te maken!?" Zei ik verward. Hij antwoordde niet ,maar de Hunter stond voor ons. Hij grijnsde breed. Een pijltje schoot in de arm van de jongen waarvan ik de naam nieteens wist. Voordat ik de duppe zou worden, rende ik terug naar het gevecht. Daar trof ik nog maar een paar wolven aan, de rest lag bewusteloos op de grond.

Ik probeerde weg te komen.

Een donker bruine wolf gooide een Hunter omver en gromde naar mij en dreef mij terug zodat ik niet weg kwam.

Maar ook hij werd geraakt door een pijltje.

Ik zag dat alle wolven nu bewegingloos op de grond lagen. Ik keek bang naar de hunters die allemaal hun wapens op mij hadden gerricht, Maar nog niet schoten.

"We kunnen je nu neerschieten, maar.-" de Hunter die aan het woord was deed een nieuwe lading in zijn geweertje. "Dan blijft mijn nieuwschierigheid, Wat moest de broer van de Aplha van jou?" Ik antwoorde niet, ik zou gek zijn.

Hij kwam dichterbij, ik stapte weg. Maar hij pakte mij bij mijn arm. Ik gromde dreigend.

"Waag het niet." Zei hij kil. Ik keek hem grommend aan. Hij was niet de baas over mij. Laat staan dat ik dingen zou laten als hij dat wou.

Hij haalde een raar apparaat uit zijn zak, en richtte het op mij. Het leek mij te scannen.

Er zat een doorzichtig scherm op met 3 rare bolletjes die opgloeide. Op het scherm verschenen woorden die ik in spiegelbeeld niet kon lezen.

"Soort: She-wolf, mate: nog niet gevonden, roedel: Loner/geen, Ahh wat is er met je oude roedel gebeurd schat?" Zei hij overdreven zielig.

Uit mijn ooghoek zag ik dat er nog iets op het scherm verscheen.

Hij kon het niet weten, hij kon niet weten dat ik wit was, het kon niet!

"Geen Rogue dus. Maar.-"

Hij keek opnieuw naar het dispay.

Eerst heel verbaasd; Maar daarna grijnsde hij breder dan breed.

Daar zakte de hoop mij in de schoenen.

Hij liet het apparaat rond gaan. "Klopt dit Claus?" Vroeg een andere Hunter.
"Ja. Mijne heren; We hebben hier voor ons.." hij wees naar mij. "Een Witte."

Ik moest hiet weg komen. Maar mijn arm zat nogsteeds vast in de greep van Claus.

Ik gromde boos. "O gaan we nu zo doen?" Zei hij nogsteeds zelfvoldaan.
Ik gromde harder.
Hij sleurde mij bij mijn arm in de richting waar ik net vandaan kwam.
Ik stribbelde uit alle macht tegen.
Ik zag de school al weer.
Ik moest een risico nemen.

Ik liet mijn klauwen groeien. Al snel waren mijn handen bedekt met een witte vacht en waren mijn nagels langer en scherper.

Ik stopte met lopen waardoor Claus heel iets draaide. Ookal was het maar een paar centimeter, dit was mijn kans.