The Run

Hoofdstuk ~ 40

Ik wist niet wat ik moest reageren op Alpha Collins. Hij had gelijk, dat wist ik. Maar wat moest ik er aan doen? Voordat ik iets kon zeggen, vloog er een bekende geur mijn neusgaten binnen.
Ik spitste mijn oren en mijn gedachten werden bevestigd. De hoge piepstem die mijn hart liet smelten. 

Ik stond op, zette mijn kopje razend snel op de tafel en sprintte naar de deur. Ik hoorde hoe Alpha Collins achter mij aan rende.
Toen ik de deur open wou trekken, herinnerde ik mij dat deze op slot zat. Door de snelheid van Alpha Collins beukte hij tegen mij aan wat een kreunend geluid van mijn kant op leverde. Snel begon ik aan de deur te rommelen. 
"Ga open!" Bromde ik boos. 

"Wat ben je in godsnaam van pl-." De boze woorden van Alpha Collin werden onderbroken.

En hij staarde in het niets. Hij duwde mij aan de kant en deed de deur open. Tijd voor vragen had ik niet. Ik stormde de deur uit en zag haar rode vacht in de zon stralen. 

Angel.

Ze werd vastgehouden door Stefano, maar het moment dat ze mij zag sprong ze vliegensvlug op de grond en sprintte mijn kant op. 
Ik gleed op mijn knieën en trok haar ik een knuffel. Haar rode vacht prikte in mijn gezicht, maar het maakte mij niet uit. 
"Alice! Je bent oké!"Riep ze blij. 

"Ik heb je gemist kleintje." Zei ik terwijl er een traan mijn oog verliet. 

"Kijk maar uit, ik zou die twee niet nog een keer uit elkaar halen als ik jullie was." 

Die stem.

Woede borrelde op voordat ik door had wie het precies was.

Hoe durfde hij. 

Langzaam keek ik op naar Stefano. Mijn ogen begonnen te gloeien en de tranen stroomde langs mijn gezicht op het moment dat ik de persoon naast hem zag. 
Het waren geen tranen van geluk. 

woedend ging mijn borstkas op en neer. Ik zette Angel op de grond en liep stampend op de verrader af. 

Roan. 

"Hoe durf je!" Riep ik ziedend. Het gezicht van Roan vertrok iets. 
"Hoe durf je nu zo voor mij te staan! Je hebt ons verraden!"  Woedend hief ik mijn hand en duwde hem omver met mijn krachten. Hij lag nu enkele meters van mij vandaan. 

"Ik had geen keus, alstublieft Luna ik-" Zijn woorden werden niet afgemaakt. Een herinnering aan de nacht van de ontsnapping borrelde in mij op. Hij had ons allemaal verraden. 

"We hadden een kans op een vrij leven!" Mijn hand ging omhoog, net als zijn lichaam. Met een grote klap viel hij terug op de grond, snakkend naar adem. 

"Ik had g-geen keus.." Zei hij zwak. Het werd mij opeens een stuk duidelijker. Hoe hij zich vreemd gedroeg, hoe hij mij niet aan kon kijken. Hoe hij reageerde op Tobias.. Dat was niet zijn keuze. Het waren bevelen van Alpha Collins. 

Ik draaide mij om naar het monster achter mij. "Waar zijn de andere?" Riep ik boos maar angstig tegelijkertijd, hopend dat ze niet dood waren.

De blik van Alpha Collins stond neutraal, geen spoor van schuld te bekennen. 
"Ze zijn niet hier. Ze waren slim genoeg om te luisteren naar mijn waarschuwing." Zei hij simpel.
Een vlaag van opluchting overviel mij.

Gelukkig, ze waren veilig. Veilig en vrij. Ik had Angel, ik moest een plan gaan verzinnen om hier weg te komen. Niet nu, Ik wist dat Alpha Collins zijn ogen strak op mij had gericht en elke halfbloed binnen zijn bereik op mij af zou sturen. 

Ik moest geduldig zijn. 

Ik liep terug naar Angel, pakte haar op en liep langs Alpha Collins terug het gebouw in. 

Gulzig dronk Angel van het schaaltje water wat ik voor haar had neergezet. We zaten in de keuken. Ik zat op een stoel en Angel stond op tafel. Mijn vingers gleden langzaam door haar rode vacht.

Voor een moment voelde ik mij niet opgesloten. Voor een moment voelde het alsof mijn leven niet veranderd was op 5 jarige leeftijd.

Voor een moment voelde het alsof ik thuis was in het roedelhuis. Mijn vader zat te werken en mijn moeder was buiten. Ik zat alleen in de keuken met Angel. Maar het gevoel was zo snel gevlogen als dat het was verschenen. 

Als ik nu zou rennen? zouden we het halen? Weg van deze roedel, weg van het monster. 
"Waar denk je aan?" Vroeg Angel toen ze gestopt was met drinken. Ze zat recht voor mijn neus, haar kopje iets schuin gedraaid.  Ik zuchtte. 

"Hoe we hier nu weer weg kunnen komen." Mijn stem had een gefrustreerde ondertoon, maar het vleugje ironie werd niet genegeerd door Angel want ze begon met grinniken. 
Ze keek langs mij heen.

"Ik ben bang dat deze man lastiger is dan de vorige." 

Ik voelde hoe Alpha Collins achter mij stond. Zijn hand gleed om mijn schouder. Een rilling gleed over mijn rug en elke spier in mijn lichaam had zich strak aangespannen. Maar mijn angst groeide verder op het moment dat Angel begon met praten. 

"Hé! Laat haar los jij engerd!" 

Ze stond grommend op de tafel, gericht naar Alpha Collins. Hij was beledigd, en dat kon maar een ding betekenen.
Hij was boos. Heel erg boos.

Alpha Collins schoot uit richting Angel, die met een angstige piep net op tijd weg sprong. 
"Stop!" Gilde ik, maar Alpha Collins deed er niks op uit. Angel was van de tafel af gesprongen en rende richting de keuken. Alpha Collins rende haar achterna. 

"Uhm, Alice!" Gilde Angel bang.
Ze stond in de hoek van de keuken terwijl hij haar insloot. Ik rende onder zijn arm door en ging beschermend voor haar staan, Maar Alpha Collins duwde mij gemakkelijk aan de kant en stond klaar om Angel aan te vallen.

"Niet doen!" Riep ik angstig. Ik stond opnieuw op en ging voor hem staan. 

"Geef mij een rede om het niet te doen." Zei Alpha Collins geïrriteerd. Ik  kon nu niet denken aan zijn irrationele gedrag op de pup die voor hem stond. Het was absoluut gestoord.

"Alsjeblieft.. I-ik smeek  het je." Mijn stem trilde en ik probeerde het niet te verbergen. Mijn ogen straalde, tussen de tranen door, blinde paniek uit. Ik wist het gewoon.
Alpha Collins hing boven mij. Zijn uitstraling dominanter dan ooit. Maar ik zag dat hij verbaasd was over mijn reactie. 

"Ik heb een voorstel." 

Hij nam mijn hoofd en nek vast in zijn handen zoals een vader dat doet bij zijn kind. Ik rilde opnieuw bij zijn aanraking, en hij merkte het. 

"Ik doe haar niets aan. Sterker nog, die pup kan hier wonen, bij jou. Veilig en wel. Er gebeurd haar niks en ze zal een lang en gelukkig leven hebben."

Een volgende traan van angst gleed over mijn wang en landde op Alpha Collins hand. Ik wou de volgende woorden niet horen, wetend dat ik er aan moest geloven. Het is niet alsof ik een keuze had in deze overeenkomst. 

"Daarvoor geef je mij een kans en vergeet of negeer je wat er met je ouders is gebeurd. Behandel mij als je mate en wees een luna voor mij en deze roedel. Duidelijk?" 

Ik zakte door mijn knieën. Alpha Collins ging met mij op de grond zitten. De tranen waren niet te stoppen. Ik kon dit niet, ik kon niet mijn leven lang bij dit monster wonen en doen alsof ik van hem hield. Maar de keuze was al voor mij gemaakt. Het was geen voorstel, het was een noodzaak.

"H-hoe verwacht je dat ik ooit om j-jou zou kunnen geven." Mijn woorden waren snikkend, verdrietig maar hatelijk. 

"Je leert het maar, Duidelijk?" Hij schudde mij door elkaar.

"Duidelijk?"

Langzaam knikte ik mijn hoofd, nog steeds schokkend van het huilen. Ik had geen keuze. Alpha Collins was de eerste die mij daadwerkelijk aan de grond had gekregen. 

Heeiheei lezertjes!!
O jee wat een heftigheid weer deze temperatuur verschillen. (Ik vind het wel aangenamer dan 38 graden, dat wel)
Maar ook in ons verhaal. Zal Alice zich aan de grond houden, of zal ze de sprong toch wagen om weg te komen?
Of. Wil ze dat nog wel?

Spannend spannend allemaal.
Hope you enjoyed it!

Dikke kus:

-SanneeXD