The Run

Hoofdstuk ~ 29

Niet veel later zat ik op een van de barkrukken in de kamer waar ik vanochtend wakker werd. Marcus had mij een spuit gegeven, waar ik eerst fel tegen protesteerde, wat mijn blikveld minder deed draaien. Ik zag dat enkele witte plukjes haar weer verkleurd waren naar hun oorspronkelijke bruine tinten. Mijn hoofd hing op mijn linker schouder terwijl Marcus aan de halsband om mijn nek aan het schroeven was. Ik hoorde getik van metaal op metaal. Vervolgens legde hij vier minuscuul kleine buisje voor mij op de tafel. De buisjes waren half gevuld met een geel groene substantie.
"Haal geen dingen in je hoofd, er zit een spuit in je nek voordat je het door hebt." Zei Marcus noncelant. Ik kwam tot de conclusie dat de buisjes de reden was waardoor ze mij geforceerd konden laten transformeren en of verdoven. Ik kon op het moment toch nergens heen, ik zat hier vast. Voor nog maar twee dagen gelukkig. Na een paar minuten was Marcus klaar met schroeven.

"Wat heb je gedaan?" Vroeg ik nogsteeds versuft.

"Ik heb de doseringen verlaagd. Je lichaam gaf een na reactie op het middel wat je doet transformeren. Gebeurd wel vaker. Ik was benieuwd hoelang je lichaam deze concentratie aan zou kunnen." Naast het kistje met gereedschap lag een notitie boekje. Marcus schreef wat op en ruimde zijn spullen in. Op dat zelfde moment kwam Vince de kamer in terwijl hij mij met zijn gebruikelijke grijns toekeek.
"Waar is de pup?" Vroeg ik bijna smekend. Vince keek mij gecompliceerd aan.

"Ik weet niet of je het verdient hebt." Zei hij met een quasi- verdrietige blik.

Ik keek hem verward aan. Dit kon niet, ik moest meer gunsten verleend krijgen, niet minder.
"W-waarom niet." Vroeg ik verward. Ik had hem niet beledigd, niet tegen gesproken.
"Ik moest je corrigeren toen je die halfbloed niet wou aavallen. Dat is één van de redenen." Zei hij met een triomfantelijke twinkeling in zijn ogen. Ik wou tegen hem in gaan, ik wou tegen hem schreeuwen waarom. Maar dat was wat hij wilde."

Ik ademde diep in. "Het spijt me daarvoor." Knarste ik moeizaam. Hij grijnsde breed. "Ik ben nog niet overtuigd." Zei hij vals. Mijn ogen sloegen ter aarde. Wat kon ik nu nog doen?
"Ik wou hem alleen geen pijn doen, ze zijn vriendelijk." Zei ik zachtjes. Ik zorgde er expres voor dat mijn stem niet verontwaardigd klonk.

"Niet verwacht dat een loner zo snel roedelgedrag zou vertonen." Mengde  Marcus grijnzend het gesprek in terwijl hij nog bezig was zijn koffer in te pakken.
Ik gromde zachtjes naar hem ter "stoppen." Zei Vince direct. Ik volgde zijn bevel op wat een sprankeling van dominantie in zijn ogen liet verschijnen.
Ik wachtte op een antwoord. Marcus pakte al zijn spullen en liep de deur uit. Vince liep achter hem aan. In de deuropening bleef hij staan.

"Alsje- Alsjeblieft, Vince." Smeekte ik nu met een rustige maar wanhopige stem. 

Het was stil.

"Nee." Zei hij kort voordat hij de deur dicht trok en in het slot liet vallen.

Ik bromde van frustratie. Boos greep ik een van de zitzakken en sleurde deze mee naar het slaap vertrek.
Midden in de kamer waar geen breekbare materialen aanwezig waren smeet ik de zak over mijn schouder op de grond neer wat een harde maar doffe klap veroorzaakte. Ik trapte de zak vervolgens tegen de muur aan wat een harde trilling veroorzaakte.

Nog altijd gefrustreerd liep ik rondjes door de kamer. Ik keek boos naar de zitzak en liet deze met volle snelheid door de lucht zweven en hard tegen de deur aan knallen.

Het idee om een stoel door het raam te gooien sprong op in mijn hersenpan. Maar zonder Ange kon ik niet weg en dat wist hij.
Ik ging op de grond zitten. Mijn ademhaling verlangzaamde en ik kalmeerde wat. Nog twee dagen moest ik het volhouden hier.
Nog maar twéé.

Ik had de make-up van mijn hoofd af gekregen. Ik at nog een kom van de ontbijtgranen voordat ik mijn tandenhad gepoetst in de badkamer die aan de ruimte vast zat.
De kast in de kamer bevatte wat algemene kleren, maar ook jogging broeken en losse T shirt. Na mijn avondkledij aangepast te hebben voor het slapen ging ik in het grote bed liggen en knipte het licht uit. Wachtend totdat er weer een dag voorbij zou gaan.