The Run

Hoofdstuk ~ 19

Mijn klauwen werden kleiner, mijn staart verdween en mijn witte vacht verdween steeds verder. Mijn gegrom en gepiep ging langzaam over naar geschreeuw terwijl mijn botten uit elkaar werden getrokken om vervolgens opnieuw in elkaar te worden geschoven.

Maar er was iets anders, mijn ogen waren nog steeds fel blauw en mijn bruine krullen hadden witte plukken. Ik was aan het vechten tegen het rotmiddel dat tot mijn verbazing steeds slechter ging werken. Ik keek woedend naar de Mensen voor mij die abrubt opstonden om mij te observeren, behalve de mannen in de pakken. Ze bestudeerden mij aandachtig vanaf hun plek die ze niet hadden verlaten. Ze praatte tegen elkaar maar deden verder niets.

Vince keek mij grijnzend aan en liep dichter naar de kooi toe. Ik lag op de grond nog na te kermen van de pijn waar ik zojuist doorheen was gegaan. Hij keek intimiderend op mij neer.

"Zeg op, wie heeft het hoogste bod?" vroeg Vince.

Het scherm lichtte iets op en raad eens wiens naam daar stond.

V.Schippers.

$25,000,000.00

Vince grijnsde breed maar werd onderbroken door B. Naoufal.
"Ik overtref die 25 miljoen. Geen denken aan dat ik dit exemplaar laat schieten, vijventwintig half miljoen dollar!"

"Heren, heren. Laten we dit rustig besp-" maar Marcus werd afgekapt.

"Dat dacht je. 26 miljoen!" Riep Vince.

Hij liep naar de spreeksto waar Marcus de sleutels van de kooi op had liggen, griste ze eraf en opende de kooi. Ik was opgestaan en stond in de hoek van de kooi elke beweging goed in de gaten te houden. Hij greep mijn arm vast, maar omdat ik weer wat nuchterder was van het verdovings middel kreeg hij het toch verdomd moeilijk voor elkaar om mij de kooi uit te krijgen. Hoe lukte het hem toch? Door Angel. Halverwege het gevecht liet ik hem maar toe. Het moment dat ik de kooi uit was trok ik mijn arm los en sprintte ongewoon snel naar Angel toe om haar strak in mijn armen te nemen. Ze likte mijn gezicht terwijl ze mijn naam riep.

"Alice, Alice! Wat hebben ze met je gedaan? Als ik ze te pakken krijg!"

Ik lachtte schamper terwijl er een enkele traan van geluk mijn oog verliet.
de vrouw die Angel aan het lijntje had schrok hevig van mijn onverwachte beweging.

"Alice, laat die pup los en kom terug." Zei Marcus streng terwijl hij zijn draadloze tazer tevoorschijn toverde. Ik twijfelde maar bedacht me dat Angel ook onder stroom zou staan als ik niet zou luisteren, en ik betwijfelde of haar tere lichaampje de schok aan zou kunnen. Ik liet Angel los en liep langzaam richting Marcus totdat er een angstaanjagende geur mijn neusgaten invloog. Mijn ogen werden groot en ik keek angstig naar de deur terwijl ik naar de hoek van de ruimte rende en me angstige tegen de muur aan drukte. Marcus keek mij voor een seconde verward aan, net als alle andere in de ruimte totdat Marcus iets binnen kreeg via zijn portofoon.

Ik wist wat er aan de hand was. Hij was hier.

De geur van munt en dennenaalden vulde mijn neusgaten voller en voller. Ik ademde hevig op en neer en keek angstig om mij heen.
Mijn wolf werd gek van enthousiasme maar ik stond doodsangsten uit. Vince was naar mij toe gerend en probeerde mij omhoog te trekken, wat na veel moeite uiteindelijk lukte. Ik keek angstig om mij heen en piepte zachtjes terwijl mijn hele lichaam trilde.

De deur vloog open en er kwamen 4 mannen binnen met rode bandana's om hun armen. Op de bandana's stond een zwart wolvenoog gegrafeerd. Het wapen van de Black Shadows roedel.

Marcus hief zijn wapen en schakelde al snel alle weerwolven uit met zijn verdovings geweer. Ik werd met veel moeite de ruimte uit gesleurd en de gang op getrokken. Er heerste pure chaos. De Black Shadows hadden de keep van Marcus binnen gevallen maar stonden op verliezen. Ze waren misschien met meer wolven, ze waren geen partij voor de wapens van de Hunters. Vince had mijn arm op mijn rug gedraaid en duwde mij naar voren op zoek naar een uitgang.

Ik werd terug naar de grote hal geleid waar veel Halfbloeden nog verward in hun kooien zaten. Helemaal achteraan was de grote ingang waar de meeste bezoekers nu ook uit probeerde te vluchten. Opeens waren mijn armen vrij. Ik keek naar achter en zag dat Vince neer was gehaald door een weerwolf. Ik keek hem goed aan en zag dat het Stefano Collins was.
Ik keek hem verward aan. Hij grijnsde terwijl hij opstond. Hij keek even naar mijn haar. en wees naar zijn eigen hoofd. "Die troep haalt alles overhoop, of niet?" Zei hij met lichte spot voordat hij verder ging met vechten.

Ik keek naar mijn haar en zag dat er nog steeds witte plukken in zaten. Mijn ogen waren ook niet gestopt met gloeien. Hij had gelijk. Het kwam door die troep.

Ik rende in de richting van de uitgang toen ik merkte dat Vince al weer overeind aan het krabbelen was. Bijna, ik was er bijna. Hoop vulde mijn hart terwijl de adrenaline steeds harder door mijn aderen pompte. Nog enkele tientallen meters!

De glimlach die op mijn gezicht was verschenen verdween als sneeuw voor de zon toen ik hem daar zag staan. Hij smeet een hunter tegen de muur aan voordat hij zich naar mij toe draaide. Zijn ogen stonden moordlustig, zijn ogen waren bloed rood. Zijn ogen werden groter toen hij mij zag.

Hij was maar een meter of vijf van mij verwijderd. Ik stond op het punt om weg te rennen toen er een stroomstoot door mijn lichaam schoot, direct daarna volgde een steek in mijn schouder. Ik haalde de verdovings pijl uit mijn schouder blad en keek angstig naar voren. Alpha Collins was voor mij neer gehurkt en wou mij in zijn armen trekken, maar ik was hem voor. Ik strompelde angstig naar achter en stond op om verder te rennen. Ik rende met een lagere snelheid dan voorheen tussen de kooien door. Ik had geen idee waar ik heen rende en probeerde het gegrom van Alpha Collin te negeren. Eerder dan dat ik hoopte werd ik tegen de wand van het gebouw gedrukt en keek recht in de ogen van de moordenaar die mijn mate was.

De moordenaar van mijn ouders, mijn roedel, mijn zus, mijn kans op een gelukkig leven.
Was mijn mate.

"Mine." gromde hij laag terwijl hij mij bij mijn middel vast hield en mij tegen zich aan drukte. Ik trilde van angs en dook ineen terwijl ik zijn neus in mijn nekholte voelde. Hij snoof mijn geur op voordat zijn smerige lippen mijn nek raakte. Er ontplofte een bom van extreme gevoelens. De doodsangst die ik voor hem uitstond mengde zich samen met het verlangen naar zijn lippen. 
Mijn wolf werd knetter gek van hrt verlangen terwijl ik moeite had om.de tranen te bedwingen.

Toen ik weer een grijntje verstand had terug gevonden kwam ik weer bij zinnen en probeerde hem van mij af te duwen. Hij keek mij boos aan en zijn hele houding stond intimiderend. 

"Ga van me af jij m-moodernaar!" probeerde ik fel te schreeuwen. Het klonk echter ontzettend angstig. Hij keek mij strak in de ogen aan wat mij deed slikken. 

"Jij bent van mij, mate. Van m-.." 

Hij maakte zijn zin niet af. Er ging een schock door ons beide heen en Alpha Collins keek woedend achterom. Daar stond Vince met een verdovings geweer. De oen, had hij een doodswens? 

"Ga van mijn winst af jij beest!" riep hij boos. Alpha Collins liep dreigend op hem af. 

Tamtamtaaam!
Nieuw deel, hopelijk een kleij beetje meer duidelijkheid over het hele mate gedoe.
Hope you like it!
Comments en votes altijd welkom
Xx Sannee