The Run

Hoofdstuk ~ 9

Hij veegde mijn speeksel van zijn gezicht af en keek mij met opgetrokken wenkbrauw aan.

"Niet zo netjes hé? Daar moet misschien nog iets aan gedaan worden."

"Go to hell."

Hij grinnikte.
Hij zette zijn hoofd vlak naast de mijne. "I already went, but they send me back for you my angel."

Bij die woorden trok al het bloed uit mijn gezicht weg.

Angel.

"Waar is ze!" Siste ik.
Hij keek mij even niet begrijpend aan.
"De pup! Waar is ze!" Riep ik nu harder. "Ergens op een fijne plek." Zei hij met een duivelse grijns dansend op zijn gezicht. ik keek hem geschokt aan. Nee.. Dat kon niet..

"Rustig maar, ze is niet dood. Al hoewel, haar rode vachtje zou een mooie prijs opleveren, net als die van jou."

Mijn humeur stond weer op onweer.
"Maar genoeg over haar, vertel me eens iets over jou?" Ik merkte nu pas dat hij binnen mijn persoonlijke ruinte stond, maar hij scheen er niks van aan te trekken. "Gaat je geen moer aan." Siste ik.

"Zoveel pit, dat is wat mensen zoeken." Ik keek hem nog bozer aan. Het is dat mijn handen achter mijn rug zaten gebonden, anders had hij echt een harde klap kunnen verwachten.

Zijn gezicht was te dicht bij die van mij. Zijn lichaam drukte mij nog met niet helemaal plat tegen de tralies.
"Ik snap wel wat die Alpha in jou ziet."
Fluisterde hij in mijn oor waardoor de rillingen over mijn rug liepen. Natuurlijk was ik bang, maar mijn woede voor hem overstemde dat.

Maar hij had mijn gespannen lichaam echt wel opgemerkt. Zijn grijns veraadde alles.

"Jammer dat wij hier niet zo van hem houden."

Hij trok mij uit de kooi en gooide me over zijn schouder. "Laat me los! schreeuwde ik. "Met plezier."

Ik viel vol op mijn schouder. Ik kermde van de pijn. "You son of a bitch!"
Ik wou veranderen en hem dit keer wel echt daadwerkelijk bijten. Maar Marcus trok mij vrijsnel weer omhoog bij het zien van mijn plannen. "Na a!" Hij haalde een volgende spuit uit zijn binnenzak. Ik kromp ineen bij het zien van de scherpe naald. De andere man die nog niet veel gezegd had, keek mij geïnteresseerd aan. Ik schatte hem ongeveer 24. Hij had zwart haar en bruine ogen.

"Bang voor naalden, schoonheid?" Hij lachte om zijn eigen grap. Ik werd bij mijn middel omhoog getild. Mijn handen zaten nogsteeds achter mijn rug waardoor ik niet veel kon beginnen. Mijn voeten bungelde een meter boven de grond. Ik kwam er steeds meer achter hoe klein ik wel niet was. Zelfs in mensenvorm.

Hoewel ik niks kon beginnen, betekende dat niet dat ik stopte met tegenstribbelen. Marcus hield mij maar met een arm vast toen hij de ijzeren deur opende.

De gang leek eindeloos.
Uiteindelijk kwamen we uit bij een van de vele deuren in de gangen. Hij opende de deur en stapte een soort operatiekamer binnen.
Mijn hart ging tekeer. Wat was dit? Ik wilde niet weten wat ze van plan waren, maar het kon niks goeds betekenen.

Hij moest mijn plotselinge verandering in gedrag gemerkt hebben want hij streelde mijn arm die helemaal stond te trillen. Net als derest van mijn lichaam. Ik werd op de operatie tafel gedrukt. Marcus liet mij los om mij aan de andere over te laten, maar ik was hem een stap voor. Ik zou er alles aan doen om niet achter hun zieke bedoelingen te komen. Zodra mijn handen even los waren, sprong ik op en gromde met het geluid van mijn wolf naar de mensen om mij heen.
Harder dan dat ik zelf had verwacht galmde het geluid door de ruimte en liet iederren merken dat ze een dood eind waren als ze ook maar een stap verkeerd zette.

Alle mensen stapte iets naar achter door de schrik. Dit was mijn kans!
ik sprong van de tafel af en rende richting de deur. Bijna. Bijna en dan was ik uit deze zieke kamer.
Maar de pret mocht niet lang duren,
ik werd naar beneden geduwd door een paar sterke handen. Ik gromde opnieuw. Dit keer zelfs nog luider, maar het werkte niet.

Hij trok me omhoog en duwde me tegen de muur aan. Mijn gezicht richting de muur, gelukkig.

"Dat was weer niet zo netjes hé?" Ik kookte van woede. "Misschien word het tijd dat je eens weet wat de consequenties kunnen zijn."

Hij duwde mij met zijn borst tegen de muur aan. Zijn handen gingen
richting de onderkant van mijn trui.

Nee. Dat ging hij echt niet doen!

Langzaam pakte hij de zoom van mijn trui en schoof hem iets omhoog.

Maar wat zou hem tegenhouden dit te doen?

Ik voelde zijn hand op mijn blote rug. Ik probeerde me uit alle macht uit deze positie te komen,
maar het hielp niets. Het verdovingsmiddel had mijn spieren nog teveel in zijn greep. Met zijn vrije hand hield mij mijn armen boven mijn hoofd.

Hij streelde mijn buik en rug met zijn ijzige vingers wat mij liet rillen, maar niet op een goede manier.

Ik bewoog alle kanten op, maar kon niet uit zijn greep komen.
Zijn hand zakte van mijn rug en buik naar mijn heupen.
Ik stribbelde nog harder tegen.
zijn hoofd was naast de mije. Ik kon niet wegdraaien.

"Ik wil je liever niet nu al breken, maar geloof me. Dat komt nog als je zo door gaat."

Zijn stem was duister en kil. Zijn hand ging terug naar mijn rug en het voelde alsof hij een dikke punaise in mijn ruf stak.

"Ehm....Auw!" Riep ik verontwaardigd.
hij grinnikte alleen maar.
"What the hell!" Riep ik toen ik vanuit die plek op mijn rug kou voelde stromen.

"Alleen maar een levensredder."
Hij drukte met zijn duim op het ding in mijn rug, wat een felle steek in mijn hele rug veroorzaakte, waardoor ik het uitschreeuwde van de pijn.

Ineens leek het alsof al mijn spieren vermoeid waren. Ze werden zwaarder en zwaarder. Ik had niet meer de kracht om te blijven staan. Mijn armen hingen slap langs mijn lichaam. Bewegen was vermoeiend, Zelf recht vooruit kijken was een zware opgave. Mijn blikveld rolde ondersteboven en ik had moeite om overeind te blijven.
Dit spul werkte snel. heel snel.

Marcus ving mij op terwijl ik langzaam naar beneden zakte. Hij tilde me op en legde me terug op de tafel. Ik was te vermoeid om nog bang te zijn. Ik hoorde stemmen om mij heen, maar ik had geen zin om te luisteren.

Toch vingen mijn oren wat woorden op.

".. Niet nornaal... Fit een volwassen wolf gedood hebben en.."

"Extreem geconcentreerd.."

".. Nieuwe ontdekking.."

De stemmen waren zo opgewekt, waarom deden ze dit zieke werk. Dan ben je toch niet goed bij je hoofd?
Er scheen iets fels in mijn ogen. Uit reflex deed ik mijn ogen dicht, maar die werden tegen gehouden. Het licht werd uit mijn ogen gehaald waardoor ik het gevoel had dat ik zojuist blind was gemaakt.

"Nogsteeds bij bewustzijn.."

"Keel nakijken voor.."

Iemand opende mijn mond, Iets te ver. Ik kreeg de neiging om te kotsen, maar ik had al anderhalve dag niks gegeten, Als het er niet meer waren, waardoor er niks uit mijn maag kwam.

Ik kreeg mijn arm zover om de hand weg te drukken, wat tot mijn verassing niet lukte.

De stemming werd luider en opgewekter.

"Nogsteeds controle over... En spieren"

Ik had geen zin meer in luisteren. Ik voelde mensen aan mijn ledematen, maar ik had geen puf om er iets tegen te doen.

Totdat mijn trui opnieuw omhoog werd geschoven. Mijn beenspieren reageerde en trokken zich licht samen. Dat gelde ook voor mijn buikspieren omdat ik rechtop wou komen, maar ik werd naar beneden geduwd door twee handen.

Ik gaf het al op. Zolang ze me maar niet in me gingen snijden.

Ik voelde een paar vingers op de plek waar mijn ingewanden onder lagen. ik stond het maar toe. Veel keus had ik niet.

Na een tijdje werd mijn trui weer naar beneden geschoven, gelukkig.

"Zie je schat, zo moeilijk was dat niet toch?"

Comment/vote?

LoveyouallXx