The Run

Hoofdstuk ~ 39

Mason liet zijn hand zakken en ik voelde hoe de waterval van mijn emoties weg ebde.

"Maar. Hoe?" Vroeg ik zacht terwijl ik de tranen weg veegde, nog steeds gehurkt op de grond.
"Ik heb de gave om mensen hun energie velden te zien. Hierdoor zie ik de eigenschappen van zowel mens als dier."

"Maar.. maar hoe-" Ik wees naar mijn ogen, wijzend naar mijn plotselinge emotionele uitbarsting.

Mason schudde opnieuw zijn hoofd. "Sommige hebben de spanningen in hun energie veld zo zichtbaar liggen, dat ik deze kan uitvergroten en aantikken."

Mason liep naar mij toe en stak zijn hand uit om mij te helpen. Ik pakte deze aan.
"Kom morgen naar het trainings- complex. Daar kan ik je alles verder uit leggen en helpen je eige begaving verder te ontwikkelen."

Ik stond op en keek de man met open mond na terwijl hij de andere kant op liep.

"Tot morgen, mevrouw Alice."

Zei hij terwijl hij het trainings- veld weer op liep.

Ik liep de trap van het roedel huis. Stefano stond in de deuropening.

"Wat heb je gedaan?" Vroeg Stefano terwijl hij mij naar binnen liet en naar mijn ogen wees. Deze waren nog steeds rood en opgezwollen.

"Ik ontmoette meneer Verleen."

Stefano keek verbaasd. "Oh, wat moest onze hoogste rang gevecht trainer van je?"

Trainer?

"Hij.. hij zei dat hij-" ik had nog steeds moeite met het begrijpen van zijn woorden.

Ik draaide me naar Stefano toe. "Hij zei dat hij mijn begaving kon zien vanaf de andere kant van het veld.

"Hij wil mij trainen."

Opnieuw keek Stefano verbaasd. "Wel, ik kan u verzekeren dat u nergens een betere docent zal kunnen vinden op dat gebied dan meneer Verleen.

"Maar-"

Ik wou hem vragen wat deze man zo speciaal maakt, maar voordat de woorden mijn mond hadden verlaten, rook ik hem. Mijn nekharen gingen overeind staan en ik draaide mij angstig om.

"Ik had niet anders verwacht van Mason."

Alpha Collins stond ik de deurpost van een andere kamer en keek met zijn bloeddoorlopen ogen op mij neer.
"Dankjewel Stefano, ik zou nu graag alleen gelaten worden. Waarom ga je niet even kijken hoe het met Lea gaat."

Stefano knikte en opende de deur achter mij weer.
Ik wou achter hem aan lopen, weg van het monster. Maar Stefano stopte mij. 

"Laat hem toe, alsjeblieft." Zijn woorden waren gefluisterd.

Ik wist dat ik niet veel kon beginnen op dit moment. Ik knikte ongewild en liet Stefano alleen vertrekken.
Ik keek naar Alpha Collins. De stilte die volgde was ondragelijk. De helse strijd in mijn lichaam maakte zijn aanwezigheid nog ondraaglijker.
Mijn wolf wou hem, zo ontzettend graag. Ze wou hem bespringen en omhelzen om vervolgens zijn heerlijke geur in te ademen en nooit meer los laten.

Maar mijn hoofd schreeuwde dat ik moest rennen nu het nog kon.
De tijd begon met tikken en als ik nu niet zou maken dat ik weg kwam hoefde ik mij geen zorgen meer te maken om Angel.
Mijn beide reacties waren niet reëel, maar enkel compleet gestoord. Hier was ik mij heus wel van bewust.

Alpha Collins keek mij enkel aan met een blik die zei dat hij hetzelfde wou als mijn wolf.

Hij was het klaarblijkelijk met zijn wolf eens. Nog een punt wat we niet gemeen hadden.