The Run

Hoofdstuk ~ 17

Starende ogen en gedrang voor de kooi. Dat was wat ik voor mij zag, en ik walgde er van.
Ik zat in de hoek van de kooi met mijn rug tegen de tralies met mijn gezicht in mijn handen naar de grond te staren. Ik wou niet dat ze mij allemaal zagen, ik wou niet dat ze mijn gezicht kende, maar als ik zou veranderen en mijn gezicht zou verbergen hadden ze hun zin gekregen. Maar ach, wat maakte het nu nog uit?
Als Marcus wou dat ik zou veranderen had hij me allang geïnjecteerd met een of ander middeltje wat mij tot wolf zou laten transformeren.  Angel was niet gestopt met tegen haar tralies aan te springen om mijn blik te kunnen opvangen, maar de moed was mij even in de schoenen gezonken door alle drukte. Mijn wolf was onrustig en angstig tegelijkertijd waardoor mijn ogen niet terug waren veranderd van kleur en nog steeds fel blauw waren als lichtgevend oceaan water.
Opeens voelde ik iets in mijn rug prikken. Ik keek geïrriteerd om en zag Marcus met een stok in mijn ruggengraad prikken. Ik gaf hem een dodende blik en hij grijnsde terug.
"Tijd om te shinen, schat"
Ik viel voorover op de grond en trok spastisch met mijn armen. Er was een stroomstoot door de halsband gekomen. Deze was sterker dan voorheen en ik trilde hevig na.
"We doen dit makkelijk, of moeilijk. Ik geef je nu de mogelijkheid om zelf te veranderen, of we helpen je een handje en ik verzeker je, dat zal minder plezierig zijn dan die schok."
Ik probeerde op te staan maar een tweede stroomstoot volgde waardoor ik wederom spartelend op de grond viel. Ik schreeuwde, voor zover dat mogelijk was en kreeg mijn spieren niet meer onder controle.

"Laatste kans."

Ik keek marcus woedend aan, nee. Ik zou me niet gewonnen geven, ondanks dat ik allang verloren had.

"Wat jij wil." Zei hij geïrriteerd.

Ik voelde de halsband in mijn nek steken en een branderige substantie werd in mijn halsader gespoten. Ik schreeuwde het uit toen ik mijn botten voelde breken, de haren uit mijn huid werden getrokken en mijn gezicht vervormde tot de wolvensnuit. Mijn ogen waren betraand en de nagels werden uit mijn vingertoppen getrokken tot poten met scherpe nageltjes. Ik voelde mijn borstkas abnormaal snel op en neer gaan toen de transformatie eindelijk voltooid was. Het geschreeuw van de mensen was niet uit te staan en het geflits van fotocamera's verblindde mij.
Tranen rolde langs mijn kop en ik piepte zachtjes na.
De stok werd opnieuw in mijn zei geprikt. Ik sprong overeind en gromde dreigend terwijl ik mij groot maakte. De haren in mijn nek stonden recht overeind terwijl het geschreeuw van de idioten buiten de kooi alles overstemde. De kooi schudde en schoot iets omhoog. Ik schrok toen de kooi begon te rijden. Ik was boos. Zo boos. Ik werd door de ruimte gereden en eindige bij het grote podium. ik grom en snauwde naar de mensen die de kooi op de grond neer zette. Ik werd het moster wat ik al die tijd probeerde te onderdrukken. 

"damens en heren" zei Marcus met een lage ondertoon in de grijze microfoon die hij in zijn handen had.
ik gromde woest naar hem en sprong tegen de tralies en het glas waar mijn kooi uit bestond op, zonder succes. "Na jaren van zoeken en falen is het de meester dan eindelijk gelukt om de meest gewilde halfbloed van de afgelopen eeuw te vangen. en vanavond presenteer ik haar aan jullie." Mijn ogen sprongen bijna uit hun kassen van woede en zouden twee gloeinde zaklampen kunnen zijn in het donker. "De laatste witte wolf, niet meer gezien sinds 1856. Hoewel er afgelopen maanden toch voorzichtige geruchten rond gingen over zijn wederkeer." Hij keek mij schuin aan met een brede grijns op zijn lelijke gezicht. Ik trilde van woede. 

"Maar wat zou u zeggen als dit niet alles was?"

De groep maakte een vragend geluid en joelde van enthousiasme. 

ik had geen zin in zijn onzin, maar was toch stomverbaasd over wat hij vertelde.

"Het geslacht Scotts heeft altijd speciale kwaliteiten bezeten, maar dit exemplaar slaat alles. een kruising tussen een volbloed Alpha, een begaafde wolf en een cadeau van moeder natuur. Ze is nog jong en hoogstwaarschijnlijk nog niet volledig uitgegroeid. Deze goudmijn is pittig en heeft vrij wat streken voor haar grootte. Het laatste gedocumenteerde exemplaar uit het geslacht bezit alle kwaliteiten die U maar zou wensen!" 

ik gromde boos naar hem. "Yeah, right!" grauwde ik tussen het grommen door. Marcus keek mij evenmet zijn triomfantelijke grijns licht verbaasd aan. "Je blijft me verbazen, schoonheid." 

ik keek rond naar de immens grote groep mensen die zich naar mij toe gekeerd hadden. Ze waren verbaasd, opgewonden, uit het veld geslagen. Ik zocht Angel, ik kon haar niet meer zien en alle parfums en andere troep lieten mijn neus onbruikbaar. 

Ik sprong tegen de kooi aan en piepte. Waar was ze! 
"De beidingen zullen over enkele ogenblikken gaan beginnen. we wachten nog op een paar speciale gasten en dan zullen wij van start gaan."

Toen zag ik haar. Haar rode vacht viel voor het eerst niet op in de massa en ik had moeite om haar in het visier te houden. ze werd uit haar kooi gehaald. Piepend draaide ik rondjes en riep haar naam.

ze keek op, zoekende naar de bron van mijn stem. toen ze me zag spartelde ze hevig heen en weer in de armen van de hunter die haar uit de kooi had getild. ze sprong los, wat mij opgelucht liet zuchtten. Maar ze werd tegengehouden door de halsband om haar keel en de ijzeren ketting die de hunter goed vast hield. Ze sprong tegen de hunter op die haar snel bij de halsband greep zodat ze haar tandjes niet in zijn arm kon zetten. Hij draaide zich naar mij toe waardoor angel mij direct kon zien. Hij zei iets wat ik niet kon verstaan maar voor dat ik het wist ging er een schok door mij heen. ik piepte en sloot mijn ogen. Het was niet zo hard als de schoken van Marcus, maar waren absoluut niet plezant. 

Angel keek mij met bange ogen aan en hield zich koest. Nee, ze mocht niet opgeven. Zij was degene die nog een kans op vrijheid had. ik keek haar angstig aan en piepte naar haar terwijl ik onrustig rondjes in mijn kooi liep. De mensenmassa irriteerde mij. er kwamen zo veel mensen dat de ruimte voor het podium al volledig in beslag was genomen en de mensen op de looppaden stonden om een glimp van mij op te vangen. Het zicht op Angel werd hier dor belemmerd. 

"Oke, damens en heren. Laat het bieden beginnen!"

de kooi werd het podium afgerold en we verlieten de grote hal. Na vele donkere gangen kwamen we uit in een grote zaal wat op de college zaal in mijn oude middelbare school leek, alleen dan tien keer zo groot. De banken liepen omhoog en er hing een immens groot scherm aan de muur voor het podium. Ik werd omhoog geduwd en de lichten werden vol op mij gerricht waardoor ik mijn ogen dicht moest knijpen. 

"Dit is hoe de spelregels werken." 

Begon Marcus terwijl mensen binnen bleven komen. Veel mensen liepen in pak of nette business kleren. Sommigen kwamen in groepen wat leek op bewakers. Ik zag de familie van eerder lopen en helaas ook de creep die ik probeerde te vermijden. De vader strak in pak, zijn broertje in een blouse met trui en hijzelf in een nette broek en zwart overhemd. Hij liep voor mijn kooi langs, wat wel meer mensen deden om een kijkje dichterbij te nemen. Hij keek mij onderzoekend aan en grijnsde toen hij mijn Blauwe ogen vond. Ik gromde naar hem, wat hem niets deed, hij leek zelfs geamuseerd. 

"De biedingen worden opgedeeld in rondes. We zullen tijdens het bieden af en toe een pauze nemen waarin natuurlijk gelopen en gekeken mag worden." zei Marcus. 

Marcus stond naast mijn kooi voor een spreeksto met een microfoontje aan zijn hoofd. Hij praatte met een man waar vier bodyguards naast stonden. hij had een strak baardje, een iets getinte huidskleur en zeer serieuze uitdrukking. Hij liep na een minuutje voor mijn kooi langs en hurkte voor mij neer. 

Ik gronde en mijn ogen gloeide sterk. Mijn witte tanden blonken in het licht van de lampen. Hij keek mij intimiderend aan en het gaf mij een beetje de kriebels. 
"Weet je wie ik ben?" vroeg hij met een kleine maar duivelse grijns. Ik schudde mijn kop lichtjes. 

"Komt op zijn tijd." Zei hij voordat hij weer opstond. Ik keek hem verveeld aan en rolde met mijn ogen. 
De ruimte werd steeds voller en er werden zelfs mensen uit gezet. Er liep een groepje mannen strak in het pak ze hadden zonnebrillen op en apparaatjes in hun oren wat je wel eens in films of series ziet. ze gingen aan het begin van de rij met banken staan en keken strak de ruimte door. 

"Goed, laten we beginnen!"

Heey lezertjes! Het duurde even maar hier is weer een deel.
Hope you like it!
Xx Sannee