The Run

Hoofdstuk ~ 21

Ik had verwacht dat ik flauw zou vallen, maar tot mijn eigen irritatie ben ik bij bewustzijn gebleven. Ik zat tegen Vince aangedrukt die daar volgens mij erg van genoot. Mijn neus was gestopt met bloeden maar de hoofdpijn was niet veel verder afgezakt. Ik keek een beetje uit het raam en negeerde Vince. Ik was suf. Niet alleen doordat ik geen ledematen kon bewegen maar ook door de hoofdpijn die me onscherp maakte. Ik rook Angel af en toe en wad er dus zeker van dat ze in de auto achter ons moest zitten. Mijn ogen werden groot toen ik zijn geur rook. Het wad maar heel eventjes, maar die heerlijke geur die alleen bij hem hoorde was mij neus binnengetreden. Dit betekende dat hij was ontsnapt van Marcus. Ik begreep niet waarom ik zo opgelucht was bij die gedachten.

"We zijn er." Fluisterde Vince in mijn oor, waar ik helaas best hard van schrok, maar niet van kon verschieten.
We reden door een grote poort een lange landweg op. Er liepen wandelpaden, omringd door bomen, rond het land waar we doorheen reden. Na zo'n halve kilometer landweg kwam een groot herenhuis tussen de bomen tevoorschijn. Het huis was nachtblauw met witte accenten en prachtige gevels. De voorkant had aan elke kant 3 grote pilaren die stevig onder de kast stonden. Een tweede poort ging open en de auto reed het grind op om schuin naast de massieve deuren te stoppen. Het portier werd open getrokken en Vince stapte eerst uit om vervolgens mijn gordel los te drukken en mij via het andere portier uit de auto te tillen. Dit was gênant maar ik was overdonderd door het grote huis. Nu ik er voor stond wad het nog groter dan vanuit de ramen van de auto.

"You got to be kidding me.." mompelde ik terwijl ik beduusd naar het huis keek.

Vince grijnsde bij mijn verbaasdheid en begon naar binnen te lopen. De kast waar we binnen gestapt waren was chique en strak ingericht. Vince liep naar een deur toe en drukte op een knop in de muur.
De deur sprong open en er bleek een lift achter te zitten. Hij stapte in en drukte op de 4e etage, helemaal bovenaan.
De lift begon omhoog te kruipen. Vince staarde mij aan met een trotse grijns in zijn ogen.
"En wat vind je van het topje van de ijsberg?" Vroeg hij met een vleugje ironie in zijn stem.
Ik staarde naar het display van de lift. Het was een touchscreen en het nummer 4 scheen blauw in plaats van wit zoals de andere 5 nummers.

"Hoeveel bankkluizen heb je hier ingestopt?" Vroeg ik met hetzelfde vleugje ironie.

Hij lachte kort.
De lift sprong open en hij liep de gang door die nu was verschenen. Aan het einde sloeg hij rechts af om een gelijke gang in te slaan. Het leek wel gigantisch hotel!
Helemaal aan het einde, waar de deuren ik de gangen minder gelijk leken, opende hij het laatste vertrek.
Alsof mijn kin niet verder over de grond had kunne slepen opende Vince de meest luxueuze kamer die je je maar voor kan stellen.
Het was een huiskamer met twee immens grote banken, zitzakken en een grote tv aan de muur. Onder de tv was een elektronische openhaard. Aan de linker kant van de ruimte was een barretje met zwarte barkrukken. De ramen aan de achterkant leidde naar een terras, maar ik kon het niet goed zien. De hele kamer was in dezelfde stijl als de buitenkant van het huis. Nachtblauw met witte accenten. Hij liep de kamer in om mijn op een van de grote banken te zetten. Ik begon weer iets gevoel in mijn vingers te krijgen. Ook mijn tenen kon ik weer bewegen, maar daar bleef het ook bij.
Vince kwam terug met een flesje cola en ging naast mij zitten. Hij trok zijn arm om mij heen en keek mij strak in de ogen aan.
Na een klein minuutje kon ik het niet meer aan.

"Wat."

Zei ik bot.

"Ik heb je eindelijk helemaal voor mezelf."
Zuchtte hij terwijl hij een plukje haar om zijn vinger wikkelde en er mee speelde.
Ik liet een laag gegrom horen ter irritatie. Hij grijnsde. Ik voelde hoe ik langzaam mijn armen weer aan kon spannen en ook mijn benen kregen weer meer beweging. Ik probeerde iets op te schuiven, maar Vince hield mij stevig op mijn plaats. Zijn hoofd ging naar voren en ik probeerde naar achter te leunen, wat niet goed lukte omdat ik mijn romp nog niet kon bewegen. Ik probeerde hem met mijn krachten tegen te houden, maar hij werd maar voor een paar seconden tegen gehouden voordat er een helse pijnscheut mijn hoofd binnenschoot . Ik kreunde van de pijn en kneep mijn ogen dicht. Ik Vince Vince gewoon grijnzen terwijl ik zijn voorhoofd tegen de mijne voelde. Zijn neus raakte de mijne net niet en ik keek boos in zijn ogen. Mijn gloeiende ogen ontmoette de zijne die uiterst vermakelijk stonden.
"Niet slim, schoonheid." Ik zwaaide mijn arm tegen zijn gezicht en duwde mijzelf van de bank af terwijl hij afgeleid was. Ik stond op mijn benen maar was niet in balans. Mijn romp begon zijn spierfuncties terug te krijgen maar verder dan 3 stappen richting de deur kwam ik niet. Ik viel voorover op de grond, wat een lachende Vince opleverde.

"Jij moet nog zo veel leren, schoonheid"

zei hij duister voordat er een stroomstoot door de halsband heen schoot. Mijn ledematen spande zich allen samen tot spastische bewegingen die ik niet onder controle had en ik schreeuwde even van de pijn, maar mijn spieren voelde ik nu weer volop.
Ik keek hem woedend aan. Mijn gloeiende ogen leken wel permanent aanwezig en ik was helemaal klaar met deze onbenul.

Ik gromde laag en dreigend en drukte mijzelf langzaam omhoog.
Vinces lach sloeg om in een boze frons en stond even dreigend op als ik. Hij stond recht voor mij, was minstens dertig centimeter langer dan ik en had een uitdagende houding aangenomen.

"Wat nou, wolfje."

Ik spuugde in zijn gezicht en draaide me vliegens vlug om. Een poging tot rennen werd gestart maar ging toch minder soepel dan dat ik had gedacht.
Ik trok de deur met een stevige ruk open en vloog de gang op.

Maar helaas had het lot het niet goed met mij voor, want enkele passen verder voelde ik de helse pijn van elektriciteit weer door mijn spieren glijden. Ik schreeuwde en viel met een ongelukkige klap op de grond.
Ik voelde hoe Vince mijn nek vast pakte en mij verder de gang door sleurde.
Hij sleurde mij de trap af, helemaal naar de laagste verdieping. Blauwe plekken verschenen en verdwenen weer als een knipperende slinger van kerstlichtjes. Hij trok mij naar wat leek op een gigantische garage, maar in plaats van auto's vonden mijn ogen raar uitziende apparaten, lege en gevulde kooien met halfbloeden. Ik rook een paar wolven.
Er liepen heel wat lab jassen rond, allen bezig met de raar uitziende apparaten.
Vince had me even de tijd gegeven om de ruimte in me op te nemen en trok mij vervolgens verder de ruimte in.
Ik zag nu dat er meerdere aparte kamers waren aan het aantal gelabelde deuren die ik niet meteen had gezien. Na enkele hoeken omgeslagen te zijn, kwamen we aan bij een afgelegen hoek waar ellemaal sport matten lagen. Boksballen hingen aan het plafon en er stonden een tiental dummy's tegen de muur aan. In het midden van de ruimte was een kleine vechtkooi die behoorlijk besmeerd was met, wat ik verwachte, opgedroogd bloed.
Vince sleurde mij naar de kooi toe en smeet mij met veel geweld de kooi in om deze vervolgens meteen op slot te draaien.

"Laat me hier uit jij imbeciel!" Riep ik gefrustreerd toen ik zonder succes hard aan de deur begon te rammelen.

"Nog niet, schoonheid. Ik ga je zo eerst voorstellen aan een paar vrienden."

Na een klein telefoontje en vijf minuten aan de deur te hebben gerammeld hoorde ik een aantal voetstappen uit de andere ruimte onze kant op komen.
Om de hoek kwamen ongeveer vier jongens aangewandeld, elk met een halfbloed aan hun zijde. Deze hadden mij meteen in het vizier en probeerde, net als ik, de situatie in te schatten.

"Vince," zei de voorste jongen vrolijk. Vince liep op de jongen af en gaf hem een mannelijke knuffel.
"Goed jullie te zien. Ik wil jullie aan mijn nieuwste aanwinst voorstellen.

De halfbloeden hadden hun blikken niet van mij afgehaald en keken mij onderzoekend aan.

Heeiheei, zijn we weer. Hier weer een nieuw hoofdstukkie en omdat het zo lang geduurt heeft, nog eentje! (lees maar lekker verder ik zal je niet langer ophouden. bybyy!)
SanneeXD