Olay Ufku-Yeniden Doğuş

1-Sır Ölüm

Bölüm 1

Tarih ve politika biliminin kurucusu sayılan ünlü düşünür Machiavelli, monarşi yanlısı 'Prens' adlı kitabında, İtalya'nın müstakbel kralına şöyle seslenmektedir. 'Yüce kralım, halkınızın sizi sevmesi için çabalamayınız, bilakis sizden korkmalarını sağlayınız. Çünkü sevgi geçici, korku ise kalıcıdır.'

Henry, henüz az önce öğrenmiş olduğu durumun vahametiyle, derse gireceği sınıfın önünde duraksadı. Görünüşte her ne kadar elinde tutuyor olduğu tarih kitabıyla ilgileniyormuş gibi gözükse de, üzerinde kafa yorduğu konu görünenden çok daha derindi. Bu durumdan bir an önce abisini haberdar etmeliydi. Parti denetçisinin intiharı, tam anlamı ile bir skandaldı. Ve bu durum, her ne pahasına olursun olsun, halktan saklanmalıydı.

Henry'i, öğrendiği andan itibaren mütemadi bir şekilde aklını kurcalayan, daldığı bu derin düşüncelerden, güzeller güzeli Dafni uyandırdı.

-Henry-446 dersin bir dakika sonra başlayacak. Eğer sınıfın yalnızca birkaç adım uzağında olmana rağmen derse geç kalmayı başarırsan, seni üniversitenin dekanlığına bizzat şikâyet ederim.

Dafni çok güzel bir kadındı. Alman olduğunu belli eden açık sarı saçları, herkesinki gibi kısacık kesilmişti. Kızdığında pembeleşen beyaz tenini, tüm vücudunu saran bir cüppe kaplamıştı. Ve kalemle çizilmiş gibi duran hoş yüzüne, kendisinden beklenilmeyecek derecede sert bir ifade yerleştirmişti. Ne var ki sahip olduğu bu katı disiplin, her ne kadar Henry'e her saniye aksine asla hareket edemeyeceği görev ve sorumluluklarını hatırlatsa da, Dafni uğruna *üstün normları çiğneyebileceği tek kadındı. Evet, kesinlikle onun güzelliği, kadimden gelen ve insan ırkının devamlılığı için büyük umutlar olarak adlandırılan bu 12 devasa gemide uymak zorunda olduğu üstün normlardan birisi olan, bir kadın ile bir erkeğin evlenmesi yasağını, delmeye değerdi.

-Sana söylüyorum Henry-446, son on saniyen.

Henry, Dafni'nin neden her zaman için bu kadar ciddi davranmak zorunda olduğunu düşündü bir anlığına. Ona yalnızca Henry diyebilirdi. Ama hayır, Dafni onu Henry-446 diyerek çağırmak zorundaydı. Ne de olsa bu, onun gerçek adıydı. İnsanlık, dünyadan bu devasa uzay gemileri ile göç ettikten sonra, düzeninin bozulmaması adına, doğan her yeni bireye bir isim ve bir numara verilmeye başlanmıştı. Böylece bu isim ve numara, kişinin aynı zamanda kimliğini oluşturuyordu. Ancak Henry, son zamanlarda insanlara isimlerinin yanında bir numara verilmesi işinden hoşlanmamaya başlamıştı. Tabi bu yavaş yavaş içine işlemeye başlayan düşünce değişikliğinin nedeninde, kardeşinin fikirlerinden bir parça da olsa etkilendiği, yadsınamaz bir gerçekti. Onun için bu, ikinci dünya savaşı sırasında insanları etiketlemek için yapılan numaralandırılma işleminden farksızdı. Her ikisinde de amaç, insanın bir birey olarak kendi öz farkındalığına varmasını engelleme ve tıpkı bu sayıları oluşturan mekanik rakamlar gibi, bütünün değersiz bir parçası kılmaktı.

Sonra birden Henry, zihninden geçen bu düşüncelerden dolayı utandı. O, partinin saygın üyelerinden biriydi ve üstün normların insan ırkının neslinin devam edebilmesi için konulan elzem kurallar olduğunun farkındaydı. Ve her ne kadar bu üstün normların içerisinde insanın doğasına aykırı bazı hükümler bulunsa da, sistemin işlemesi için, bunlara uyulmalıydı.

Tüm bu saçma düşünceleri onun aklına sokanın kardeşi James olduğunu düşündü Henry. Evet, kesinlikle o asla bir insanı sonucunda ihanete dahi götürebilecek böylesi tehlikeli düşünceleri aklından geçirmezdi. Ama kardeşi James'in son günlerde kendini ve var olan düzeni sorgulamaya başlaması, ona da bu kirli düşünceleri sıçratıp zihnini kirleten neden olmalıydı. Henry her ne kadar abisindeki bu değişimi ilk başlarda 30 yaş sendromuna bağlamış olsa da, o da artık bunun bir son bulması gerektiğinin farkındaydı. Zira bu tehlikeli düşünceler, dibinde sarp kayalıkların bittiği bir uçurumun kenarında, gözleri kapalı dolaşmaktan farksızdı. Sonu yokmuş gibi kendilerini dört bir yandan saran bu karanlık evrende, sahip oldukları düzen, tek ışık kaynaklarıydı.