BENİM KÜÇÜK MELEĞİM

ÇIK AKLIMDAN

Ateş beni çok sinirlendirmişti. O beni çılgına dönderse de ona uzun süre küs kalamıyordum. Çünkü çocukluğumdan beri en zor zamanlarımda yanımda olmuş ve tüm bunları birlikte atlatmıştık. Normalde oturup bunlara üzülmem gerekirken benim aklımda başka şeyler vardı.
Emir...
Kimdi? Nerede yaşıyordu? Neden buradaydı? Öğrenci miydi? Yoksa hoca mıydı?
-Yok yok hoca olsa kesin bilirdim.
-Neyi bilirdin tatlım.
Ah anne tam zamanında geldin. Şimdi ne yalan bulucam hadi bakalım...
-Şey.. Yok birşey annecim. Sadece bir ritim düşünüyorum. Müziğin alt yapısı için.
- Hadi oyalanma. Ateş'in ailesi bu akşam bizi yemeğe bekliyorlar. Biliyorsun bu yemek bizim için çok önemli.
Önemli mi? Annemin sözleri kafamı karıştırmaya yetmişti.
-Neden önemli olsun ki? Ateş herzaman ki Ateş. Ailesi de..
Sözlerimi tamamlamama izin vermeden alnımdan öptü annem.
- Birtanem bunu senden istediğimiz için çok üzgünüm. Fakat başka çaremiz yok. Senden sorumluluk sahibi bir kız olarak gereğini yapmanın bekliyoruz.
Birşeylerin ters gittiği belliydi. Ama anlayamıyordum.
-Anne neler olduğunu anlatacak mısın?
-Biz yani baban iflas etti. Herşeyimizi kaybettik. Kenan bey ve baban ortak olacaklar. Bununda tek yolu Ateşle senin evlenmen.
Son kelimeler beynimin içinde yakalanmıştı. Kulaklarım ugulduyordu.
-Hadi yavrum seni aşağıda bekliyor olacağız.
Annem odadan ayrıldı. O çıkar çıkmaz bütün yıldızlar bir bir aşağı döküldüler. Parlayan tek bir yıldız bile kalmadı. Benim en iyi dostum Ateş... Bunu nasıl düşünürler bir türlü anlamıyordum. Giyindim. Ve o akşam Ateş lerin evine gittik.