BENİM KÜÇÜK MELEĞİM

BENİ BIRAKMA

Evimi terk etmistim artık. Annem herşeyimizi toplamıştı. Bense ne olduğunu bir türlü anlayamıyordum. Bambaşka bir hayatımız vardı. 15 gün boyunca evimize hiç gitmedik. Sonra insan yığını geldi. Durmadan konuştular ve ne yaptılarsa işe yaradı. Bense başıma geleceklerden habersiz evime dönmenin sevincini yaşıyordum. Bilmiyordum asıl darbeyi evime dönüşümden bir ay sonra yaşayacağımı. Eve dönüş hiçbirşeyi normale döndürmedi. Aksine hayatımın akışını tamamen değiştirdi. O bir ay hiç sonlanmasın isterdim.

23 Nisan çocukların en mutlu olduğu bayramdır. Tüm dünyada neşe ile kutlanır. Benimse hüzün dolu bayramım olmuştu. Annemi o günden sonra bir daha hiç gormedim.
Babamsa çok genç olduğunu söyleyerek evlendi ve başka bir sehire yerlesti. Onunda son sözleri bunlar oldu. Bundan sonra beni zorlu bir hayat bekliyordu. Yaşları oldukça geçgin iki bayan beni aldılar ve bir sürü çocuğun olduğu bir yere getirdiler. Burası eğlenceli görünüyordu. Birsürü çocuk,oyuncaklar... Belki pamuk şeker bile vardır.

İki hafta sonra birileri geldi. Bütün çocuklar kosmaya başladı. Bense anlam veremiyordum olanlara. Bir sürü şeker ve oyuncak dağıttılar. Her birimizi ayrı ayrı inceliyorlardı. Müdür olduğunu bildiğim Fatma anne beni aldı ve odasına götürdü. Az önce şeker dağıtan iki kişinin beni alacağını,artık onlarla yaşayacağımı söyledi. Benimse yapacak,söyleyecek hiçbirşeyim yoktu.