BENİM KÜÇÜK MELEĞİM

VEDA

Madem bensiz bir hayat istiyorsun öyle olsun sevgilim. Ben seni sol yanımda taşıyacağım hep. Sana olan sevgim gozlerimi çoktan kör etti. Belki gerçek apaçık ortadadır. Ben yalnızlığımlada mutlu olmayı öğrendim.

   *              *             *

Emir beni tanıyor muydu? Peki ama neden daha önce bu fotoğraftan bahsetmedi? Yoklugu dindirdigim bu ev şimdi beni korkutmaya başlamıştı. Duvarlar hiç görünmediği kadar soğuktu. Onun yanındayken ne kadar güvende hissediyorsam şimdi o kadar korkmuştum yalnızlığımdan. Eve dönmem gerekiyordu. Fotoğrafı çantama koydum. Bu benim için koca bir soru işaretiydi. Ateş muhtemelen deliye dönmüştür. Ona ve diğerlerine de bir açıklama yapmam gerekiyordu. Kendimi çok caresiz hissediyordum. Uzun bir yolculuk beni bekliyordu. Eve ancak akşam üzeri ulaşabildim. Ev sandığımdan çok daha sessizdi. Sanırım evde kimse yoktu. Sessizce odama çıkmak en iyisiydi. Minik adımlarla odama çıktım. Beni kocaman bir sürprizin bekledigini nerden bilebilirdim. Ateş bütün hiddetiyle karşımda duruyordu. Beni görür görmez siniri üç kat daha artmıştı.

-Yine nerdeydin Deniz?

+.....

- Ben cevabı biliyorum. Onun canını almadan ikimizede rahat yok.

Parmak izleri kollarıma geçmişti. Onu bulmaktan bahsediyordu. Ateş o kadar sinirlenmişti ki beni hırpalamaya başlamıştı. Her saniye şiddeti daha çok artıyordu. Son hareketi çantamdaki herşeyin yere saçılmasına neden oldu. Fotoğraf Ates'inde ilgisini çekmişti.

   Sen bu fotografı nerden buldun?

Verecek cevabım yoktu. Bütün geceyi Emir'in kulubesinde geçirmiştim. Neyseki o fotoğrafta bende vardım. Bulmak geçici bir çözümdü.

-Zaten hep bendeydi Ateş.

+Bunun sende olması imkansız Deniz. Bana yalan söyleme.

-+ Bana ait...

İcimde bir yerlerde çığlıklar koptu. Bu sesi her duyduğumda fırtınalar kopuyordu. Emir benim evimde benim odamdaydı.

Ateş hicbirsey söylemeden Emir 'in yakasına yapıştı. Onu durmadan duvara çarpıyordu.

- Senin burda benim nişanlımın odasında ne işin var? Seni kimse kurtaramaz. Bugün nu iş burda bitecek.

Ben ayırmaya çalışsamda hiçbir işe yaramıyordu. Onları hiçkimse durduramazdı. Gitgide alevleniyordu. Emir sessizliğini bozarak Ateş'e vurmaya başladı. Son hareketi Ates'i merdivenlerden aşağı düşürmüştü. Sessizce yatıyordu. Hiç hareket etmiyordu. Belkide ölmüştü. Bakmaya cesaretim yoktu. Belki herşey bitmişti.  Bütün acılarım son bulmuştu. Ya da bütün kederler biraraya toplanmış beni bekliyordu. Yasamaktan yorulmuştum. Yorgundum.