BENİM KÜÇÜK MELEĞİM

ÇOK ERKEN

-Ateş Sen misin?

Hiç ses çıkmıyordu. Yüzümde ılık bir nefes hissettim. Giderek daha da yaklaşıyordu. Bir el yavaşça saçlarımda ve yüzümde gezindi. Sonra gozlerimi bağlayan bez yavaşça yere düştü. Artık karşımda kim olduğunu görebiliyorum. Onu tanıyordum. Fakat çok değişmişti. Solgun görünüyordu. Hayattan vazgeçmiş gibiydi.

- Bende seni bulmak için...

Elleri dudaklarımdaydı. Belli ki susmamı istiyordu. Bense sadece anlatmak istiyordum. Bir kez daha dolu dolu baktı yüzüme. Sanki veda ediyordu. Bu sessizliği hiç sevmemiştim.

-Nerdeyiz? Burası çok karanlık... Bilirsin ben karanlıktan korkarım.

Cevap yoktu. Yüzünde yaşlar vardı. Sahi o ağlıyor muydu? Onunda derin duyguları vardı. Garip ama o aldıkça bende ağlamak,bağırmak istiyordum.

-seni özledim.

Son sözlerine şaşırmış olmalı ki cevap vermeye kararlıydı.

+Sahi özledin mi? Artık bana inanıyorsun.

-Eski günleri özledim. Dost olduğumuz günleri.

+Deniz seni seviyorum. Hep sevdim. Ama benim için yolun sonu geldi. Ben birini öldürdüm. İstemedim ama oldu. Seni zaten kaybettim. Herşey bitti Deniz.

Neler saçmalıyordu. Yine benim canımı yakmak için yapıyordu. Düzeltebilirdi. Telafi edilebilirdi.

-Sakin ol! Herşeyi düzeltebiliriz.

+Hayır Deniz. Seni sevdiğimi sakın unutma. Sen benim küçük meleğimsin...

Harekete geçmişti. Benden bir iki adım uzaklaştı.

Elinde silah vardı. Ne yapamayı planlıyordu. Aklından neler geçiyordu. Engel olamıyordum. Yaklaşmama izin vermiyordu. Duyduğum son şey bir el silah sesi oldu.

-Ateş......