Everything You Want. [On Going]

Chapter 25

-CHAPTER 25-

Ilang araw na kong nababagabag sa mga nangyayari sa paligid ko. Talia and Muriel wont stop asking me about Lucas. Ni hindi nga nagpaparamdam iyong taong yon sakin na siyang kinatuwa ko naman dahil wala akong oras para sa kaniya. Isa pang nagpapakagulo ng sistema ko ay ang Mommy. She's not ok. I can feel it. There's something na hindi nila sinasabi sa'min. And thinking about it makes me feel nervous. Kung hindi naman big deal iyon ay siguradong sasabihin nila pero hindi ehh. Kahit ano wala silang sinasabi ayt ayoko naman din magtanong. Papalabas na ko ng mansion ng araw na to nang makasalubong ko si Kuya na naka black suit at handa na din pumasok sa trabaho. Hinabol ko sya.

"Kuya! I need to ask you something." Mahinang utas ko. Dahan dahan niya akong hinarap.

"What is it?" Malamig niyang tanong sa'kin. Problema nito? War pa sila ni Prim? Hindi na nagkaayos? I just shook the weird awkward feeling off and proceed to my question.

"Umm. Kuya... Hindi mo ba napapansin na napapadalas ang pag alis nila Mommy at Daddy para check up na yan. I think there's something wrong si Mom." Nagaalalang sabi ko. Bumuntong hininga si Kuya at umamo ang ekspresyon ng mukha niya. I can feel that he's worried like me too.

"Napapansin ko din yon but.. To be honest i'm scared to ask Dad. Baka hindi ko magustuhan ang sagot so i think for me it's better that i don't know. I know Mom will be alright. You shouldn't worry too much either." Kuya Yckos patted my head like i'm a little kid then tinalikuran na niya ako at sumakay na sa kotse niya. Mabilis siyang nawala sa paningin ko. I sighed.

Mamaya na lang akong after lunch pupuntang office. Wala naman akong meeting whatsoever. Umakyat na lang ako ulit sa kwarto ko at nilapag sa kama ang bag ko. Kinuha ko ang phone ko at nagtingin sa mga account ko. Kalat pa din sa social media ang tanong na sino ang Princess ni Lucas Demitri? I just sighed. Bahala siya sa gusto niyang gawin sa buhay niya hanggat hindi niya ginugulo ang buhay ko wala akong pakielam sa kaniya. Wala siyang maririnig sa'kin. Wala naman kaming dapat pagusapan. Besides he's not trying to communicate with me at all. Baka hindi ako ang Princess na sinasabi niya. Maybe hindi lang kami ni Samantha ang babae niya noong college days niya.

Knock knock knock!

Napatingin ako sa pinto ng kwarto ko at pumasok doon ang isang katulong namin na may dalang red na box at boquet ng red roses. Kumunot ang noo ko. Napatayo ako para salubungin ang katulong.

"Ma'am delivery po sa inyo." Magalang na sabi ng katulong namin. Kumunot ang noo ko at kinuha yon sa kaniya.

"You may go." Utos ko. Umalis na ang katulong at bumalik ako sa kama ko.

"Kanino naman to galing?" Tanong ko sa sarili ko. Walang kahit anong card man lang. The flowers looks amazing. Ang bango bango pa. Binuksan ko ang box at nagulat ako dahil walang laman ito. Ano yun yung box na mismo yung gift?  Habang nagtataka ako ay biglang tumunog ang phone ko. And there's this unknown number calling. Sinagot ko naman.

"Hello?"

"Hi Babe..." Boses pa lang ay hindi na ko nagkakamali na si Lucas to. Bumilis ang tibok ng puso ko at napalunok pa ko.

"H-how.. Did you know my number?!" I exclaimed. I'm pretty sure sobrang limitado lang ang pinagbinigyan ko ng bago kong number because this line is private.

"I have connections babe..." He replied with his deep husky voice. Shit lang! Napatayo ako.

"This is unacceptable! You're barging inside my privacy! Pwede kitang kasuhan!" Pakiramdam ko ay umuusok na ang ilong ko sa inis pero ang puso ko naman ay halos sumabog na sa bilis ng pagtibok.

"Ano ikakaso mo sa'kin? The Princess of Sy family papasok sa magulong mundo ng pagdedemanda? I'm sure you still don't want that right? Lalo na ngayon at COO ka na ng kumpanya niyo. Mas iniingatan mo na ang pangalan mo." I can hear how wicked he is from his voice. Naikuyom ko ang palad ko. Mas tuso siya ngayon.

"Ano bang balak mo? Bakit mo ko tinatawagan? I don't have time for you. Masyado akong busy para sa mga ganitong bagay!" Pagtataray ko sa kaniya. He laughed a little and that made me feel so irritated. Bakit ba hindi ko pa binababa ang tawag?

"Walang time? Busy? As far as i know you're still in your parent's mansion checking your facebook and instagram on your bed." Nagtaasan ang mga balahibo ko sa sinabi niya. Natahimik ako. How did he know? Napatingin ako sa balcony ng kwarto ko and there i saw him. Nanlaki ang mga mata ko. How the fuck?!

His dark blue eyes are pierced to mine while his familiar signature smirk is on his face. It's been ... I don't know.. Months? Almost a year? Since i last saw him and he changed a lot. From better to best on everything. His face, his body, his height, his... Everything! Even his voice changed mas lumalim at naging manly. Napalunok ako. Now he's wearing a simple black shirt and blue jeans. Binuksan ko ang balcony ko at hinila siya papasok ng kwarto ko. He can't be seen here! Tumingin ako sa paligid at mukang wala naman nakapansin. Napasabunot ako sa sarili kong buhok. Habang siya naman ay ngingisi ngisi pa.

"What are you doing here?! Pano ka nakaakyat? Ano na lang gagawin ko pag nakita ka na nandito?! Wala ka talagang pakielam sa'kin sa kung anong mangyari eh noh?!" Inis na inis na bulyaw ko sa kaniya. Maya maya ay niyakap niya ako galing likuran.

"I just... Missed you so much. Hindi naman sana ako pupunta dito pero i can't take it. Ilang buwan akong nagtitiis pero ngayon hindi ko na talaga kaya." He said in a low voice. I can feel his sincerity. Walang kahit anong words na lumabas sa bibig ko. Hindi ko rin naman magawang pumiglas dahil sa hindi ko matanggap na dahila na namiss ko rin siya.