TERSİN DÜZÜ (Tamamlandı)

63.BÖLÜM

_ Merhabalar arkadaşlar. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Şu sıralar çok yoğun bir dönemdeyim. Sınavlar hep üst üste geliyor. Bende onlara çalışıyorum ama bulduğum her fırsatta sizlere yeni bölüm yazıyorum. Bu bölümü de umarım beğenirsiniz. O güzel gönlünüzden geçen yorumları bekliyorum ve sizleri çok seviyorum . İyi ki varsınız.
iyi okumalar.
♥♥♥
》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》

Aras Cihan'ı kontrol ederken Zeynep annesinin yanında elini tutuyordu. İçi parçalanıyordu sevdiklerini böyle görünce. Bunu istemiyordu işte. Böyle olmasını onların üzülmesini istemiyordu. Demet'in de Cihan'ın da yavaş yavaş kendine gelmeleri ile birlikte herkes atlatmaya çalışıyordu. Anlamaya çalışıyordu. Sevdiği adamın elini bırakmamasına rağmen hâlâ konuşmadan bir yere dalması canını daha da çok sıkıyordu. Gözleri dolmuştu yine tıpkı Demir den kurtardığında hastaneye getirdiği gibi. Yanına otururken karşısında kendilerine şok içinde bakan ailesine arkadaşlarına döndü.

_ Lütfen sakin olun. Çok kötü hissediyorum kendimi. Biliyorum size daha erken söylemeliydim ama.. Cesaret edemedim. Anladınız mı? Çok zordu. Hâlâ da öyle. Sizi böyle görmeye dayanamayorum.

Selin'in gözlerine odaklandığında çoktan dolduğunu gördü. Hatta ağlayacağı belliydi. Sevdiği adamın elini mecburi bırakıp hızlıca sarıldı kız kardeşine. Sımsıkı sarılırken kapattı gözlerini. Onun sesi kulaklarıns dolarken içi sızladı. Onunda kendini sımsıkı sarması ile daha çok sarıldı. Gözlerini açıp diğer kardeşleri ile buluşunca hepsinin ortasına oturup onlardan önce sarıldı.

_ Lütfen böyle yapmayın. İyiyim ben, bir şey olmadı. Duydunuz Aras'ı işte, engelleyebiliriz.

Hepsinin kendisine aynı şekilde sarılması ile içindeki yara daha da kanamaya başladı.

_ Gerizekalı. Sen nasıl söylemezsin böyle bir şeyi bize!

_ Şok oldum ne yapacağımı bilemedim. Ama artık biliyorsunuz. Hadi lütfen toplayın kendinizi.

Zeynep hepsini sakinleştirmeye çalışırken ağlayan annesine babasına sarılıp öptü. Aynı konuşmaların fazlasını onlara yaptı. Doğrulup Kerem'in yanına gidecekken güçlü kollar aldı bedenini. Hemen karşılık verip sımsıkı sarılırken sevdiği adamın sahiplenici halini daha iyi hissetti. Başını göğsüne yaslarken onun saçlarını okşaması öpmesi derin derin iç çekmesi ile kendini daha da suçlu hissetti. Başını kaldırıp kıpkırmızı olmuş gözlerine baktı. Kalbine düşen sızı hissettiklerinin en fazlası, en acılısıydı. Aynı anda götürdüler ellerini birbirlerinin yüzlerine. Biliyordu ki Kerem ağlamazdı ama konu kendisi olunca dayanamıyordu çünkü onunda içinin yandığını biliyordu. Kendi gözleri de dolarken daha yaklaşıp kısık ses ile konuştu.

_ Kerem'im bak doldu yine gözlerin. Ben seni böyle görmeye dayanamayorum. Daha önce de söyledim. Lütfen dolmasın o güzel gözlerin. Canım acıyor. Ben iyiyim, bir şeyim yok...

_ Neden söylemedin birtanem? Hı? Neden? O kadar şey olmuş, acı çekmişsin, canın yanmış ama benim haberim yok. Senin yanında olamadım.

_ Canının yanacağını bildiğim için söylemedim. Ben senin için herşeye katlanırım. Ama ne yapacağımı bilmedim inan. Senden asla bir şey saklayamam baksana zaten tutamadım daha fazla. Benim sadece sana ihtiyacım var. Sadece sana. Sen olduktan sonra herşey geçer gider.

Kerem kendini zor tutarken tutup sımsıkı sarıldı. İçindekş korkuyu hiç yaşamadı daha önceden. Hşö tatmadığı bir duyguydu bu kadar korku. Zeynep'in gözünden düşen tek damla yaşla içi yanarken bu duyguğu şeyler yıkıp geçmiş, tuzla buz etmişti. Korkuyla sımsıkı sararken yanan gözlerini bastırıp engellemeye çalıştı. Yüzünü ellerinin arasına alıp alnını sıkıca öpüp oturttu. Aras'a döndü.