Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Hey hey, 

Dit verhaal heb ik echt al heel ver geschreven op Hyves, samen met twee vriendinnen. Daar zijn we echt heel ver. In het volgende stuk zullen dan ook twee namen in voorkomen. Dat zijn de andere twee. Als jullie willen, kunnen jullie hun versie lezen op Hyves. Als er belangstelling voor is, zet ik de link van Hyves erbij. Nouja, have fun!

''Wakker worden, wakker worden, wakker worden!'' 

Ik open mijn ogen en zie Johty staan. Ik kijk op de klok. ''Johty, het is vijf uur, wat is er.'' 

Hij kruipt bij me in bed. ''Ik kon niet slapen.''

Geen wonder. Zijn eerste keer. Nu hebben ze ons. 

Papa en mama zijn geweldig, maar als ze geen winnaars waren, hadden we nog gelijke kansen. Nu weet ik zeker dat ik getrokken wordt. En als ik het niet ben, zal Johty het wel zijn.

''Je wordt niet...'' probeer ik hem te sussen. 

''Nee, niet zeggen dat ik niet getrokken wordt, je weet heel goed dat de kans 50/50 wordt. Of jij, of ik.''

Hier kan ik niets meer tegen zeggen. Het is zo. Of ik ga mee als tribuut, of Johty. En dat allemaal wordt bepaald door de extra pot. De derde pot, met 100 briefjes, 50 met meisjes, 50 met jongens. Effie gaat bepalen, aan de hand van de pot, wie er mee moet doen met de Hongerspelen, drie meisjes of drie jongens.

''Nou, slapen doen we toch niet meer, zullen we naar beneden gaan?'' vraag ik.

Johty kijkt me aan. ''Dat mag niet, niet voor half zeven.'' 

''Dat kan me weinig schelen, nu kunnen we nog naar beneden, voor de laatste keer. Straks zit één van ons in een luie stoel, de ander in de arena.''

Hij weet dat ik gelijk heb, maar hij wilt me niet volgen. Ik zucht en stap mijn bed uit. ''Dan blijf je hier maar zitten, ik wil nog genieten van mijn laatste uren thuis.'' 

Ik loop zachtjes de trap af. Ik wil ze niet wakker maken. Achteraf was het helemaal niet nodig, want als ik de woonkamer binnen loop, zitten ze allebei bij de tv.

''Konden jullie niet slapen?'' vraag ik. Ik ga naast mama zitten. Mama slaat haar arm om me heen. Ik zie aan haar ogen dat ze heeft gehuild. 

''Niet echt, nee. Jij ook niet?'' 

Ik kijk naar de tv. ''Ik wel, Johty niet.''' 

Papa gaat aan de andere kant van me zitten. ''Ik dacht al dat ik voetstappen hoorde. Ligt hij nog boven?''

Ik knik. ''Hij denkt dat hij niet naar beneden mag komen.'' 

Zo zitten we even, totdat er vier piepjes achter elkaar uit de zak van papa komen. ''De broden zijn klaar, ik ga ze even halen.'' 

Papa heeft een bakkerij naast het huis, dus op momenten wanneer we iets doen wat eng, leuk, spannend, raar is, krijgen we verse broodjes. Ik hoor Johty naar beneden komen. 

''Hee, kom eens hier,'' zegt mama. Ze doet moeite zich groot te houden, dat hoor ik in haar stem. 

Johty gaat naast haar zitten. Hij begint te huilen. ''Ik wil niet mama.'' zegt hij zachtjes. Ze laat me los en richt zich volledig op Johty.

Je zou denken dat ik dat niet leuk vind, maar dit is zijn eerste keer, hij is doodsbang, hij heeft alle recht om de aandacht op zich te krijgen. ''Lieverd toch,'' zegt mama.

Ik loop naar de bakkerij. Hoe zielig ik het ook vind, ik moet ook even aan mezelf denken. Ik zie papa de broden uit de over tillen. ''Welke kan ik in de mand stoppen?'' vraag ik.