Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Negeren en Accepteren

Mama neemt Johty mee naar een andere kamer. ''Het is beter als jij ze alleen ontvangt,'' zegt ze tegen me. Ik knik. Wacht, alleen? ''Helemaal alleen?'' vraag ik. ''Ik kom zo, ik wacht tien minuten, oké?'' zegt papa. Ik knik. Ze lopen alle drie naar de kamer van Johty.

Ik ga zitten op de rand van de dichtsbijzijnde stoel. Daar zijn ze al. ''Hallo,'' zeg ik. Ik krijg geen antwoord. Ze hebben elkaar al eerder gesproken. Dat zie ik aan hoe ze elkaar aankijken. Terra gaat naast me zitten, Delphi aan de andere kant.

Ik snap haar niet. Ze keek al zo boos op het podium, en ook nu kijkt ze me aan alsof ik haar eerste slachtoffer zal zijn in de Arena. ''Waarom keek je me zo boos aan?'' vraag ik voorzichtig. Dat had ik beter niet kunnen vragen. Ze ontploft.

''Waarom? Is dat nog een vraag?' schreeuwt ze. Ik moet even slikken. Ze schrikt er zelf van. ''Ja, dat is een vraag,'' zeg ik rustig. Ik heb vaak genoeg boze tributen voor mijn neus gehad, dus ik weet hoe ik ermee om moet gaan. ''Jouw ouders zijn winnaars! Ze mogen maar één persoon helpen! Wij maken totaal geen kans, want natuurlijk kiezen ze voor hun eigen dochter!'' schreeuwt ze naar me.

Ze staat op. Ik doe dat ook. ''Doe niet zo achterlijk. Ze mogen jullie net zo goed helpen, en dat zullen ze zeker doen!'' Niemand praat zo over mijn ouders. ''Ja, tuurlijk. Wij mogen blij zijn met een dennenappel, jij met een hele maaltijd!'' Ik word kwaad. Zijn die tien minuten nog niet voorbij?

''Hoe durf je zo over mijn ouders te praten?'' schreeuw ik naar haar. ''Kom op, hier lossen we niets mee op,'' zegt Terra opeens. We draaien ons allebei naar haar. ''Oh, dus jij wilt gelijk dood?'' schreeuwt Delphi. ''Mijn ouders HELPEN jullie net zo goed als mij!'' gil ik en ik loop de ruimte uit. Naar mijn eigen kamer.

''Ren maar weg, typisch jouw familie!'' schreeuwt Delphi me nog na. Ik moet me inhouden. Ik hoor dat Delphi me acherna loopt, dus zodra ik in mijn kamer ben, doe ik mijn deur op slot.

''Rot op!'' schreeuw ik tegen de muur. Ik smijt mijn kussens alle kanten op. Daarna zak ik in elkaar op de grond. Alle energie is uit mijn lichaam. Ik ben doodop. Ik sleep mezelf in bed en blijf op mijn zij liggen.

Er wordt zachtjes op mijn deur geklopt. ''Rose?'' klinkt er door de deur. Johty. Ik trek mezelf op en maak de deur open. ''Wat is er?'' vraag ik. ''De boetes zijn op tv, ik moest ja van mama halen,'' zegt hij. Ik knik en knuffel hem. Hij doet het zo goed. ''Dankjewel,'' zeg ik. Hij lacht en rent vooruit.

Onderweg kom ik Delphi en Terra tegen. ''Kunnen jullie het niet vinden?'' vraag ik. Ze knikken allebei. ''Loop maar mee,'' zeg ik. Terra komt naast me lopen, Delphi blijft achter me. ''Dankjewel, we waren bijna verdwaald,'' zegt Terra. ''Graag gedaan hoor,'' zeg ik.

''Wat een schattig broertje heb je,'' zegt Terra tegen me. Ik knik. ''Dat is hij zeker.''

We lopen de kamer met de tv binnen. Mama, papa en een hijgende Johty zitten er al. Ik ga naast Johty zitten. ''Zo snel gerend?'' vraag ik. Hij knikt en legt zijn hoofd op mijn schouder. De trekkingen zijn in een patroon. Elk oneven District heeft mannelijke tributen, elk even District de vrouwelijke. Alles is van tevoren al afgesproken. Gemeen.

Als ik weg wil lopen om te gaan slapen, zegt Caesar Flickerman iets wat me intresseert. ''We hebben een speciale spelregelwijziging. Omdat de dochter van de 74e hongerspelen winnaars meedoet, zullen ook dit jaar drie winnaars worden gekroond als ze uit hetzelfde District komen!''

Ik weet niet of het waar is of niet, maar het maakt me blij. Ook Terra lijkt blij. Delphi gelooft het niet. ''Een clue, wedden?'' zegt ze en ze loopt de kamer uit. Ik kijk haar na. ''Ik ga maar naar bed, is denk ik beter,'' zeg ik. In plaats van naar mijn kamer gaan, loop ik iets verder door, naar de kamer van Delphi.