Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Happy Birthdayy!

Mama moet me van het podium af halen, ik kan me gewoon niet bewegen. Ze draagt me terug naar de trein en brengt me rechtstreeks in Raff’s armen. ‘’Aan haar gezicht te zien gaat ze zo flauwvallen, blijf bij haar, dan ga ik nu bij Terra kijken,’’ ‘’Terra? Wat is er met haar?’’ vraagt een zware stem geschrokken. Terwijl mama alles uitlegt aan degene waar de zware stem bij hoort, voel ik hoe ik de controle over mijn lichaam stukje bij beetje begin te verliezen.

‘’Rose? Ben je wakker?’’ hoor ik een stem aan het eind van een lange tunnel. Ik wil zeggen dat ik wakker ben, vast zit in een tunnel die maar niet ophoud, maar het werkt niet. Mijn mond zit op slot. Geen enkel geluid weet te ontsnappen. Ik heb al zo hard gerent om aan het einde te komen, ik kan niet meer. ‘’Rose, alsjeblieft, word wakker, Terra en Delphi heeft je nodig. Ik heb je nodig, open alsjeblieft die mooie ogen van je,’’ klinkt er weer. Het echoot door in mijn hoofd. Voor het eerst sluit in mijn ogen. Langzaam, verblind door het felle licht, open ik ze weer. ‘’Godzijdank, je bent er weer,’’ hoor ik naast me. Mijn ogen schieten naar zijn gezicht. ‘’Hoe lang ben ik weg geweest?’’ vraag ik met een krakende stem. ‘’Niet langer dan een kwartiertje,’’ antwoord Raff. Ik knik. ‘’Hoe is het met Terra?’’ vraag ik. Bij het zien van de wisseling van emoties in Raff’s gezicht, schiet ik omhoog en ren ik de kamer uit. ‘’Rose!’’ hoor ik achter me. Ik vertraag mijn pas en al snel staat Raff naast me. ‘’Het is de andere kant op,’’ zegt hij hijgend. Ik keer gelijk om en ren naar het ziekenhuis van District 8. ‘’Nee Rose, we moeten hier weg! Terra ligt in de trein, met een aantal doctoren, district 8 is te gevaarlijk voor jullie. Kom, we moeten snel terug voordat iemand je ziet,’’ zegt Raff. De woorden laten mijn benen bewegen, terug naar de trein. Raff duwt me naar de kamer van Terra. ‘’Hoe gaat het?’’ vraag ik hijgend. Delphi heeft tranen over haar wangen lopen. ‘’Ze heeft vermoedelijk een hersenschudding, drie gebroken ribben, een gebroken onderarm en een zwaar gekneusde heup,’’ zegt Delphi zachtjes. Haar eigen woorden maken haar weer van streek en ze verbergt haar gezicht in haar handen. Mijn gezicht verdwijnt in de borst van Raff. Zijn armen slaan zich beschermend om me heen. Ik wil er eigenlijk zo snel mogelijk uit, Delphi vasthouden, zoals we dat gister nog deden, maar als ik zie dat Johty die rol al heeft overgenomen. ‘’Konden ze ook al schatten wanneer ze wakker zou worden?’’ vraagt Raff. ‘’Over acht uur zijn haar verdovingsmiddelen uitgewerkt,’’ zegt Johty.

En zoals Johty al zei, zitten we acht uur naar Terra te staren. Ze is officieel jarig, een paar minuten geleden. Ze mag haar verassing eindelijk zien. Nu alleen wachten totdat haar ogen zullen openen. Als dat ook werkelijk gebeurt, slaak ik een opgeluchte zucht. Iedereen in de kamer gaat rechter zitten, nieuwsgierig naar hoe ze zich voelt. Als ze ziet wie er naast haar zit, openen haar ogen zich een stukje meer. De liefde is weer te zien in haar ogen. Ik kan er niks aan doen, ondanks haar lichamelijke situatie glimlach ik van oor tot oor. Ze probeert zijn naam te zeggen, maar schrikt van de pijn die het met zich mee brengt. Zijn duim strijkt zachtjes over haar wang, zodat ze kalmeert. ‘’Shht, je hoeft niet te praten, het is oké.’’ Het is zo stil in de kamer dat iedereen Terra hoort wanneer ze fluistert. ‘’Neth…’’

Het was zeker een goed idee om Neth te laten komen. Terra kan nu niet praten, vanwege haar ribben, niet dat ze het zou doen als het wel kon. Haar lippen maken zich totaal ergens anders druk om. Het fijne is ook dat Raff gewoon door de trein kan lopen zonder dat het wat zou verraden. Nadat ze wakker werd, zijn we al snel naar bed gegaan. Om elf uur begon het feest voor Terra. Het uitpakken van cadeautjes, Delphi’s kleine ‘concert’ voor haar verjaardag, het eten van haar cake die papa speciaal voor haar heeft gemaakt. Ondanks alle pijn lijkt ze plezier te hebben. Geen wonder, als de jongens telkens als apen door de trein rennen. Zo af en toe doen Delphi en ik vrolijk mee. Het komt vaker voor dat we samen met Terra in een deuk liggen. Tussendoor moeten we toch het podium op. Terra moet ook, om te laten zien dat de pijn haar weinig doet. Maar die pijn is niet zomaar weg. Ze krijgt medicijnen van het Capitool, die vreselijk goed werken, maar niet genoeg om de pijn te laten verdwijnen. Ze knijpt mijn hand fijn op het podium wanneer ze praat. We zeggen niet meer dan het gebruikelijke, dat heeft verschillende redenen. District 7 kan ik me niet meer herinneren, en ik wil die pijn van Terra laten stoppen. We zijn  binnen vijf minuten klaar. Terra word gelijk naar bed gebracht om even te slapen. Ik, Johty en Raff dienen als publiek voor Delphi. Ze wil nog iets zingen, iets wat echt voor Terra is. Niet een standaard Happy Birthday Song, echt iets wat voor alleen Terra geldt. Ze verteld ons dat het lied ‘Clarity’ heet en begint vervolgens met de piano op de achtergrond.