Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Paniek

Het kan heftig zijn voor bepaalde mensen. Ja, Terra snijdt zichzelf in het stukje. Je bent gewaarschuwd, als je er niet tegen kan, moet je even ietsie doorspoelen. Dan gaat het er niet meer specifiek over.

Raff rent lachend naar de Winnaarswijk. 'En nu?' vraagt hij. 'Ja, weet ik veel.' Raff rent een random huis binnen. Het is ook nog eens het goede huis. We lachen. 'Kan je me nu wel neerzetten?' vraag ik. 'Hoezo?' 'Het doet een beetje pijn om de hele tijd een schouder in mijn maag te hebben.' 'Oké.' Het lijkt erop dat hij me neer zet, maar het enige wat hij doet is mijn als ene baby vasthouden. Ik begin als een baby te spartelen. 'Zet. Me. Nu. NEER!' gil ik. 'Je doet net alsof je gemartelt wordt, Rose.' zegt Raff lachend. 'Nou, dat is toch ook zo?' 'ROSE! Dat is gemeen! Ik sla je niet hoor!' zegt Raff met een babystem. Hij tilt me naar boven, naar een kamer waar ik bij papa en mama slaap. Hij legt me op bed en zoent me. Na een tijdje gaat hij naast me liggen en slaat hij zijn armen om me heen. 'Ik ga dit eng vinden.' zeg ik. 'Huh?' 'Alleen in zo'n huis zijn... Het is zo groot voor een bijna vijftien jarig meisje hoor.' Raff draait mijn hoofd naar hem toe. 'Moet ik bij je blijven?' 'Ja hallo, alsof mijn ouders dat goed vinden.' 'Ik slaap gewoon in een andere kamer, maar dan ben je niet alleen.' 'Het is heel lief, maar het hoeft niet.' 'Waarom niet?' 'Dan kan ik je toch nooit laten gaan?' 'Dat is toch de bedoeling?' Ik lach een geef Raff een duw. 'We zien wel.' zeg ik na een tijdje stilte. 'Ik wil naar het bos.' klaag ik na een tijdje. 'Nou, dan gaan we.' 'Weet je, misschien moeten we de anderen meenemen.' Raff kijkt me aan met een 'meen-je-dat-nou-serieus' blik. 'Wil je dat niet?' vraag ik. 'Jawel, maar is het wel slim om te doen? Het is ons kleine plekje.' 'Nee, niet dat plekje, niet het meertje! Dat blijft lekker van ons. We kunnen ze meenemen naar onze hangplek.' 'Dat is een goed idee.' Raff springt op. 'Kom, dan gaan we ze halen.' zegt hij en hij trekt me overeind. We lopen/rennen naar Terra. Zij en Neth staan in de woonkamer. 'We willen jullie iets laten zien!' zeg ik. Terra en Neth lopen mee naar Delphi en Johty. We lopen naar het hek. 'Moeten we dit wel doen? Ik bedoel, het is strafbaar, en er zijn wilde dieren, en en…' begint Terra, maar Neth laat haar haar mond houden. Ik ben hem dankbaar. We lopen met z'n allen door het bos. Raff en ik voorop. We komen aan op onze eigen plek. Het valt me nu pas op dat de plek in de arena gewoon gekopiëerd is van hier. 'Dankje Rose!' lacht Terra en ik krijg een dikke knuffel. Delphi kijkt rond met haar mond open. 'Hee je vangt vliegen.' lach ik. Delphi's mond gaat gelijk dicht en ze draait zich om. 'Wauw… Rose! Dit is… Dit is… Onbeschrijfelijk! Dit is geweldig! Wat lief dat je dat met ons wil delen!' zegt Delphi. 'Graag gedaan. Ik had dit niet zonder jullie willen meemaken.' zeg ik. Ik pak Raff's hand en trek hem naar de hoop stenen. Met een ieniemienie inham, zodat wij het een grot kunnen noemen. Hij gaat half zitten, half liggen en trekt me op zijn borst. Zo liggen we vaak, heel vaak. 'Kies een plek en ga zitten of liggen.' zeg ik tegen de vier tegenover me. Ik kijk hoe Terra en Neth de boom in klimmen en Delphi en Johty op een mosbed gaan liggen. Delphi begint te zingen.

Deep in the meadow, under the willow

A bed of grass, a soft green pillow

Lay down your head, and close your eyes

And when they open, the sun will rise

 

Here it’s safe, and here it’s warm

Here the daisies guard you from every harm

Here your dreams are sweet–

–and tomorrow brings them true

Here is the place where I love you.

 

Deep in the meadow, hidden far away

A cloak of leaves, a moonbeam ray