Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Contrasten in twee dagen

Dit is het laatste stukje wat ik tot nu toe heb. Ik ben hevig aan het discussiëren over dit verhaal met vriendinnen, omdat zij het willen eindigen. Dat betekend niet dat ik ook ga stoppen. Of nou ja, op Hyves dan, hier op Wattpad ga ik gewoon door, omdat ik al ontzettend lang wacht op een kans om een romantische toekomst te mogen schrijven. Misschien ga ik dat hier ook schrijven, de toekomst van Katniss... Najah, jullie hebben lang genoeg naar mijn gelul gelezen, tijd vor het laatste stukje.

Ik wordt wakker zonder Raff. Ik sta met een slaperige kop op en loop naar de keuken. Pas als ik de inhoud van een ei in de pan laat lopen valt het me op dat Raff er helemaal niet is. Ik vraag me af of hij überhaupt hier heeft geslapen. Raff denkt al snel dat hij onbeschoft is en doet daarom dingen waarvan hij zeker weet dat de hele wereld er vrede mee heeft. Zo min mogelijk de wet overtreden, en dan zo'n vriendinnetje kiezen. Handig. Ik kijk naar buiten en zie Raff rondzwerven. Zonder te bedenken dat ik ondergoed en een lang shirt aan heb ren ik naar buiten. Raff lijkt te schrikken van het geluid als ik de deur dicht laat klappen. 'Rose, je blijft me verbazen, wist je dat?' Ik lach en pak zijn handen. 'Jij mij ook. Heb je wel geslapen in een huis vannacht?' Raff schudt zijn hoofd. 'Raff, zo gaat dat niet langer. Je hebt recht op een fatsoenlijk dak boven je hoofd. Raff, kom alsjeblieft bij mij wonen.' flap ik eruit. Raff trekt zijn handen uit de mijne en wil weglopen, maar ik houd hem tegen. Ik vouw mijn armen om zijn middel. Ik ben een slap meisje, hij kan makkelijk doorlopen, hij zal me vast niet voelen, maar dat doet hij niet. Zodra hij dat doet, sleept hij me over de grond en dat wil hij niet. Daardoor weet ik dat zolang mijn armen daar liggen, hij blijft staan en wel gedwongen wordt om te luisteren. Ja, ik ben niet dom. 'Alsjeblieft, ik ben er doodsbang in mijn eentje, en jij hebt een huis nodig. Neem dit alsjeblieft aan en ga je niet groter gedragen dan je eigenlijk wil.' 'Rose, ik wil niet leven van jouw kosten. En je ouders gaan het nooit goed vinden.' 'Mijn vader gaf me gister toestemming. En daar moet je je geen zorgen over maken, vroeg of laat waren we toch samen gaan wonen, toch?' Raff zegt niets. 'Toch?' Weer geen reactie. 'TOCH?' 'JA ROSES, ik weet het nu wel. Maar ik doe het niet.' 'En waarom wel niet?' Ik wordt steeds bozer. 'Omdat ik je geen lasten wil bezorgen, oké?' 'Als je dat zou willen, trek je bij me in.' Raff draait zich om. Ik lach ondeugend. 'Je bent echt niet over te halen he?' Ik schudt mijn hoofd. 'Oké, maar dan wil ik het wel echt van je va...' Op dat moment komt er een andere stem in het gesprek. 'ROSES RUE MELLARK, HET IS HARTSTIKKE FRIS, TREK WAT AAN!' zegt papa. Ik kan er niets aan doen, maar ik moet ontzettend hard lachen. Raff doet precies hetzelfde. Er wordt een deken om em heen geslagen. Papa's deken om precies te zijn. Ik kijk naar hem. Hij lacht ook. 'Maar serieus, straks wordt je nog ziek en dat willen we niet. Kom op, op z'n minst een broek aan als je buiten wilt blijven.' 'O nee hoor, ik ga naar binnen.' Ik pak Raff's hand en ren samen met hem terug naar mijn huis, met papa's deken om me heen. 'Weet je het heel zeker?' vraagt Raff als we op de bank ploffen. Ik knik en kruip dichter naar hem toe. 'Zeg, wist je dat Delphi meehelpt aan een zangschool?' Ik veer op. 'Hoe weet jij dat nou?' 'Ik kwam haar nicht tegen, als het haar nicht al was, en die vertelde het aan me. Heeft Delphi niets gezegd?' Ik heb Delphi haast niet gezien! Wat erg! 'Nee?' zeg ik hard. Ik hoor zelf de paniek in mijn stem. Raff begint een beetje te lachen. 'Delphi reageerde bijna hetzelfde gister.' Ik schrik weer. 'Pardon?' 'Rose, er is niets gebeurt hoor.' lacht Raff. 'Weet je het heel zeker?' 'Jeetje Roses, zo jaloers heb ik je nog nooit gezien. Je weet zelf dat Delphi iets voelt voor Johty.' 'Dat hoop ik voor je.' Raff en ik schieten dit keer beide in de lach. De bel gaat. Ik loop naar de deur en zie Terra en mama staan. Terra heeft alweer normale kleren aan, maar heeft nog steeds niet de gezonde huidskleur. 'Hee, kom binnen.' zeg ik snel en stap aan de kant zodat ze naar binnen kunnen. 'Was je Neth een beetje zat?' vraag ik grappend als we allemaal zitten. Terra lacht. 'Nee, het was eerder andersom. Neth is moe, maar weigerd te slapen als ik erbij ben. Dus dan ga ik weg.' Raff en ik lachen. De bel gaat nog een keer. 'Ik ga wel.' zegt mama en ze loopt snel naar de deur. Ik hoor Delphi's stem en verwacht haar elk moment, maar ik hoor haar voetstappen buiten verdwijnen als de deur dicht gaat. Mama komt binnen met een vel papier. 'Hier, dit moest ik aan jullie geven.' Terra en ik buigen over het papier. Delphi beschrijft in veel woorden dat het haar spijt dat er zo weinig voor ons allemaal is. Terra en ik worden er stil van. 'ik snap het niet, volgens mij ben ik toch degene die zich schuldig moet voelen.' zegt Terra. 'Hier zit er nog één.' zeg ik. 'Kom, dan gaan we het zeggen.' zegt Terra. 'Ze is bij de zangschool!' hoor ik mama zeggen als Terra en ik de deur uit rennen. Hijgend komen we bij een gebouw waarvan we denken dat het de zangschool is. We lopen sluipend naar binnen en horen gelijk de warme stem van Delphi.