Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Terug in het Capitool

Ik lig in mijn pyjama in een groot wit bed. Wit, de enige kleur die mijn neus ondertussen uit komt. Er schijnt fel licht op me. Ik knipper wat met mijn ogen. Ben ik nog steeds blind? Nee toch? 'Lieverd, is het licht te fel?' vraagt mama aan me. Ik knik licht. Het licht wordt gelijk een stuk draaglijker. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik zie een jongen tegenover me zitten. 'He Johty.' zeg ik zacht. Johty veert op. 'Je ziet weer!' zegt hij blij en hij vliegt om mijn hals. Ik knuffel hem. 'Het lijkt erop he?' grap ik. Ik kijk achter me. Daar zitten papa en mama. Ze kijken me allebei ontzettend gelukkig aan. 'Test, wat is de kleur van mama's shirt?' vraagt Johty vrolijk. 'Ze draagt geen shirt, maar een jurk, en die is geel, net zoals papa's shirt.' zeg ik lachend. 'Ja! Geslaagd!' zegt Johty. 'Is Delphi al wakker?' vraag ik. Johty begint gelijk te blozen. 'Ja dus, en, houdt ze nog steeds van je?' Hij knikt. 'En jij houdt ook van haar, toch?' Johty geeft me een duw tegen mijn schouder. 'Hij hield maar niet op met over Delphi praten.' zegt mama. 'Maham...' zegt Johty. 'Liefde is niet iets waar je je voor hoeft te schamen hoor.' zegt papa. Hij kijkt me aan. Ik begin gelijk te blozen. 'We hebben met Raff gesproken, het is een aardige jongen. Ik snap wel dat je hem leuk vind.' zegt  mama. O god, ze hebben al gepraat met hem. Waarom hebben ze me niets laten weten? 'Hij is echt stapelgek op je.' zegt Johty met een knipoog. 'O, dus jij hebt hem ook al gezien?' vraag ik paniekerig. 'Ja, lekker puh.' zegt Johty. Er klinken harde piepen. 'Johty, Delphi is weer wakker, je kan er weer naartoe.' zegt mama. Johty springt van mijn bed en rent de deur uit. 'Haar been was van binnen goed beschadigd, dat hebben ze moeten helen. Ze heeft rust nodig.' zegt mama als ik haar vragend aankijk. 'En wanneer mag ik haar zien? En Terra?' 'Als jullie naar het podium moeten.' Ik krijg gelijk buikpijn. Drie uur lang kijken naar de hel waar ik eindelijk uit ben. Papa kijkt me bezorgd aan. 'Wat is er?' 'Ik ga mezelf blind zien...' zeg ik. Daar kijk ik het meest tegenop. Ik vind het vreselijk om mijn glazige ogen te zien. Ik zal er waarschijnlijk sullig uit zien. 'En wanneer moeten we dat vervloekte podium op?' vraag ik. 'Over drie uur.' zegt mama zacht. Ik knik. 'Moet ik dan nu naar Cinna?' vraag ik zachtjes. 'Misschien is dat wel zo handig. Zal ik met je mee lopen?' vraagt mama. Ik knik. Ik stap uit bed en loop door het gebouw, op naar Cinna. Zonder begeleiding! Ik voel me ontzettend gelukkig, alleen al door het feit dat ik door de gangen kan lopen zonder wit te zien en iemand die me begeleidt. Ik kan weer zelfstandig zijn. 'Euh, lieverd, hoe ver wil je nog lopen?' vraagt mama na een tijdje. Ik stop en draai me om. 'Hoezo?' 'We zijn er al.' de deur gaat open en ik zie Cinna uit de ruimte lopen. Ik ren op hem af en spring in zijn open armen. 'Roses! Alles goed met je?' vraagt hij. Ik knik. 'Ik voel me ontzettend goed.' 'Mooi zo, want ik mag je weer knap maken.' zegt Cinna. Ik neem afscheid van mama en loop met Cinna naar Venia, Flavius en Octavia. Ze veren op als ze me zien. 'Oh, wat ben ik trots op je!' roepen ze. Ze knuffelen me. 'Mooi, kunnen jullie voor vermaak zorgen? Ik wil zo snel mogelijk naar het podium.' zeg ik. Ze lachen alle drie hard. 'Ga maar liggen, dan maken we je weer mooi.' Ik ga op de tafel liggen. Mijn benen en armen worden onthaard en mijn nagels worden bijgevijld. Ondertussen vragen ze me van alles. Geen woord dat een aanleiding heeft naar de Hongerspelen, alleen vrolijke dingen. Het gaat voornamelijk over Raff. Flavius vind het moeilijk om de blush op mijn wangen te bepalen, want mijn wangen zijn continue rood. Uiteindelijk mag ik naar Cinna. 'Zo, wat heb ik vandaag aan?' vraag ik lachend. 'Nou, waar wil je beginnen?' vraagt Cinna. 'Van boven naar onder?' stel ik voor. Hij knikt en begint met mijn haar, want ja, dat komt als eerst van mijn lichaam. Cinna maakt lichte krullen in mijn haar. Daarna laat hij me een prachtige jurk aan doen. De jurk is turquoise en heeft een pofrok. Het heeft verschillende stoffen die perfect bij elkaar matchen. Maar het leukst vind ik dat alles bedekt is met steentjes, behalve de band dat van mijn navel tot en met het begin van mijn buik loopt. Op de rok zitten er maar een paar, maar het is geweldig. Daarna doet hij mijn sieraden om. Als laatste krijg ik hoge hakken aan. Ik ben gelijk een stuk langer. Mag ook wel, want ik ben vrij klein vergeleken met Terra en Delphi. Als zij ook hakken aantrekken, zullen we allemaal een keer even lang zijn. Ik ben op hakken lopen wel gewend. Hoe hoog zullen ze zijn, 10 centimeter? Dan ben ik nu dus 1,70. Ik kijk uiteindelijk in de spiegel. Ik ben een heel ander meisje. Ik heb sowieso een hele tijd niets gezien, en alles wat ik eerder in het Capitool heb aangehad, is hier niets bij. Ik ben verliefd op de jurk. Ik draai rondjes, dans wat, loop wat rond, ik wil niet stil blijven staan. Ik ben zo ontzettend opgelucht. 'Kom je?' vraagt Cinna na een tijdje. 'Waar moet ik naartoe?' 'Naar je plekje onder het podium. Je moet op.' Ik knik en loop achter Cinna naar het podium. Ik sta op een klein platform en wacht totdat de hele show begint. Het is heel vreemd hier te staan. Mama of papa heeft misschien wel op dit platform gestaan. En nu sta ik er. Boven me klinkt harde muziek en ik hoor Ceasar praten. Ik hoor het gestamp van de voorbereidingsteams die als eerste mogen. Daarna komen Cinna, Portia en Nimmo. Ze hebben de stylisten met de mentoren verwisseld in het programma, dat vond die nieuwe president veel leuker. Iedereen gilt hun namen, en terecht, want we hebben er fantastisch uitgezien. Daarna komen mama en papa. Ze zijn het liefdeskoppel onder de winnaars, dus het was te verwachten dat er hard geroepen wordt om een zoen. Het geroep gaat in één klap om naar gegil. waarschijnlijk gaven ze elkaar een kus. Zoals gewoonlijk. In elk interview die ze afnemen moet er wel een kus gegeven worden. Ik ben het wel gewend. Ceasar mompelt iets en mijn platform gaat omhoog. Ja! Eindelijk zie ik Terra en Delphi weer! Het platform gaat verschrikkelijk traag, maar het is het wachten waard. Lichten verblinden me bijna. Ik moet een paar keer knipperen voor de witte vlekken voor mijn zicht verdwijnen. Ik kijk naast me. Daar staan Terra en Delphi. Ik ren op ze af en sla mijn armen om ze heen. Ze doen hetzelfde. We laten elkaar los en kijken naar elkaar. Ik wordt gelijk jaloers op de jurk van Delphi. Het lijfje accentueerd al haar positieve punten van haar lichaam. Stiekem zoek ik naar haar brandwond. Volledig verdwenen onder alle lagen make-up en schmink. Terra's jurk ziet er ook prachtig uit. De donkerste jurk van ons allemaal, dat haar haarkleur wat meer laat springen. Papa en mama duwen ons licht naar de stoelen. Ik zit bijna naast Caesar, in het midden zit Terra en daar naast zit Delphi. We zitten alle drie wat ongemakkelijk. Het is duidelijk dat we ontzettend opzien tegen de drie uur durende film. 'Welkom meiden, gefeliciteerd!' zegt Caesar vrolijk. We kijken alle drie zijn kant op en zetten onze lach op. Ook al is het een onterechte lach. 'Volgens mij kunnen we maar beter gelijk beginnen met de film, dan stel ik jullie daarna vragen.' zegt Caesar. Terra kijkt opgelucht. Ik vind het ook prima, dan hebben we het gelijk gehad. Er is een uur besteed aan de boetes, trainingen en het interview. Ik zie de pijn in Skylers ogen bij de parade, waardoor ik mezelf niet zie. Ze hebben zelfs de dood van hem geflimt. Wreed. Ook de ruzie tussen ons drie tijdens de eerste training is gefilmt. Onze interviews zijn er ook, net zoals het verhaal van Delphi. Ze hebben ons overal gevolgd. Daarna gaan we over naar de arena. Ik schrik van mijn blik als ik mensen vermoord. Ik voel me er zo schuldig over, maar ik kom over alsof het me niet boeit. Alsof ik het al jaren doe. Als het hele bloedbad klaar is, ben ik ergens opgelucht. Klaar. Maar ik was even vergeten dat District 8 er vlak daarna kwam. Ze stikken van de bessen. Ze besteden er niet veel aandacht aan. Alsof ze niets waren, blaadjes die van de boom afvallen. Maar omdat wij erbij waren, laten ze het toch zien. Dan zien we hoe Laurel wordt vermoord. Het is vreselijk, Grey heeft een vreselijke blik in haar ogen. Dodelijk, ook al betekend dat dat ze nooit naar huis zal kunnen gaan. Het volgende beeld is van Terra dat een mes in haar amulet krijgt. In het echt zag het er een stuk enger uit. Je ziet duidelijk dat het Terra zelf niet raakt. Ik haal het mes eruit en we schieten naar het gesprek in de boom. Ik begin weer spontaan te blozen als ik het terug hoor, en ik huil weer bijna als ik mezelf de brieven zie lezen. Ik zie hoe ik mezelf groot wil houden. Je ziet aan mijn wenkbrauwen dat ik helemaal niet met een neutraal gevoel de brieven aan het lezen ben. Even later kijken we naar het hele gevecht tussen ons en District 5 en 6. De inhoud van mijn maag komt weer bijna omhoog als ik de speer uit Delphi's been trek. Dat ze het hebben gefilmt. Ik kijk naar Delphi, en ik zie dat ze het ook vreselijk vies vind. Ze laten mij in het bos zien, dat gaat liggen in de open vlakte. Raff... Niet lang daarna komen de stomme wijven van district 10. Dat vreselijke kind gooit het sap van het Nachtschot in mijn ogen. Vanaf nu wordt alles nieuw voor me. Vanaf hier heb ik niets gezien. Letterlijk. Ik zie de strijd tussen Terra en District 9. Ze doet het verschrikkelijk goed. We moeten nog drie kwartier kijken, maar ik vind het vreselijk. Ik kan mezelf maar niet zien met die glazige ogen die maar ergens naartoe staren. Het leidt me af van de film. Zo af en toe zie ik weer wat ik de laatste dagen in de arena heb gezien. Zelfs de momenten waar iedereen om lacht kan me niet af laten leiden van mijn gezicht. Alleen de eindstrijd laat me afleiden. De verschillende mensen die samen Grey vormen laten zich allemaal zien. Ze word telkens een ander mens. Haar dood is daardoor ontzettend goor. Ik zie al haar verschillende mensen dood gaan, terwijl degene die ze het allerliefst wil zijn - het lieve meisje dat breekbaar is voor alles om haar heen - blijft vechten om Grey's leven. Haar kanon gaat af, en het beeld wordt zwart. De film is klaar. We zeggen niets meer en gaan af. Mama en papa hebben eerst een interview, en wij moeten snel een nieuwe jurk aantrekken. Mijn jurk heeft een lage hals, is felgeel en zo kort dat als ik buk, je bijna mijn ondergoed ziet. Daarom moet er een zwarte panty onder. Mijn hakken blijven hetzelfde. Het ziet er gaaf uit. Tegen de tijd dat we weer terug zijn, komen papa en mama net af. We kunnen gelijk op. We gaan weer op onze eigen stoelen zitten. 'Daar zijn jullie weer hoor, en wat hebben jullie weer prachtige jurken aan.' zegt Caesar. Ik glimlach. 'Tja, wanneer zien we er niet goed uit als het aan onze stylisten ligt?' vraagt Terra. De zaal lacht. 'Daar zeg je me wat, Terra.' zegt Caesar. 'Nu ik toch met je aan het praten ben, alles goed met je arm?' Als teken maakt Terra verschillende bewegingen met haar arm. 'Ja hoor, ik heb nergens last van.' lacht ze. 'En Delphi, hoe gaat het met je been?' 'Minder, maar ik kan lopen, dus dat is een goed teken, toch?' 'Dat is zeker een goed teken.' Ik kijk naar haar been. De wond is geprobeert te verbergen, maar je ziet nog steeds een vlek dat net iets bruiner is dan de rest van haar been. Ze ziet dat ik kijk en trekt haar been in. Niet alleen ik zie het, Caesar ziet haar beweging ook. 'Schaam je je voor je wond?' vraagt hij. 'Misschien een beetje... Het is niet bepaald een mooi litteken geworden.' 'Dat kan je zo weg laten halen, dat heb ik ook vaker gedaan.' lacht Caesar. Het publiek lacht met hem mee. Delphi voelt zich nog steeds niet op haar gemak. Caesar voelt dat ze er heel anders over denkt en houdt op over haar litteken. In plaats van over haar wond te praten draait hij zich naar mij. Het zweet breekt me gelijk uit. Ik ben de interviews met Caesar wel gewend, maar dat ging altijd over thuis en papa en mama en al het moois in de wereld. Dit is de eerste keer dat het interview over pijn zal gaan. 'Roses, zie je me?' grapt Caesar. Hij zwaait met zijn hand voor mij ogen. 'Ja hoor, ik zie gewoon.' zeg ik. 'Je ogen zagen er nog al eng uit, vond ik. Hoe was het om niets te zien?' Ik had me al voorbereid op de vraag, maar ik ben alles kwijt. Het is iets wat ik wil vergeten, maar ik wist al dat het nooit zou gebeuren als ik in het Capitool ben. 'Nou, alsof je naar een papier loopt te staren terwijl je weet dat er mensen om je heen lopen die je willen vermoorden. Niet zo prettig dus.' is mijn antwoord. 'Maar het lijkt me ook geen pretje om mij rond te sjouwen door de arena. Ik ben een enorm blok aan Delphi's en Terra's been geweest.' 'Nou, we deden het anders met liefde hoor.' zegt Terra wat grappend. 'En het was best lachen, we hebben in ieder geval kunnen lachen, of je nou blind was of niet.' Ik kijk naar Terra en Delphi. 'Bedoel je dat Roses uit de trein viel en dat ze haar hoofd stootte of overal tegenaan botste?' vraagt Caesar. Het publiek lacht, net zoals Terra, Delphi en ik. 'Als je alles bij elkaar noemt, klinkt het wel heel erg.' zeg ik. 'Je was ook wel een kluns.' lacht Delphi. 'Vind je het gek?' zeg ik. En we lachen. 'Nou, ik ga jullie pret niet bederven, daarvoor is het te mooi.' zegt Caesar met een glimlach. 'Ah, dankje Caesar, dat is lief van je.' zegt Terra. We lachen weer. 'Nou, dan zou ik graag meer willen weten van Johty, Raff en Neth, als jullie het niet erg vinden.' We stoppen alle drie tegelijkertijd met lachen en beginnen te blozen. 'Wat schattig, de drie meiden zijn verliefd.' zegt Caesar. 'Nou, zullen we maar met jou beginnen, Roses?' Hoezo bij mij? O, natuurlijk, Raff en ik hadden al wat voor de Spelen. 'Wat wil je weten?' vraag ik. 'Waarom ben je zo bang dat mensen hem van je afpakken?' 'Nou, zo lijkt het te werken bij ons op school. Raff is populair, en ziet er goed uit. En omdat iedereen er alles aan doet om me alleen te laten zitten in de pauze, zouden ze er ook geen moeite mee hebben om met hem te flirten. Ik vertrouw Raff echt, maar ik heb er nou eenmaal slechte ervaringen mee. En dat weet hij. Ik snapte ook niet waarom hij ermee instemde, dat was voor mij een teken dat hij echt van me hield. Alleen zijn echte vrienden wisten ervan.' 'Ik begrijp het. En je ouders, wisten zij het wel?' Ik schudt mijn hoofd. 'Papa doet er altijd heel moeilijk over en begint vragen te stellen die voor zich spreken, en vaak had ik er geen zin in.' Iedereen lacht, ook Terra en Delphi. 'En Delphi, hoe zit het tussen jou en Johty?' Ik ga rechter in mijn stoel zitten. Ja Delphi, hoe gaat het met jou en mijn broertje? 'Euh... Goed?' Caesar schudt zijn hoofd. 'Daar heb ik geen genoegen mee. Laat ik een simpele vraag stellen: Heb jij iets met met Johty of niet? Een simpele ja of nee is al genoeg.' Delpi giecheld en knikt. Caesar giecheld met haar mee. 'Hij is leuk he?' zegt hij met een meisjesstem. Terra en ik liggen helemaal in een deuk. Het is zo grappig om Caesar zo te horen en te zien. Delphi vind het wat minder. 'Nou, Terra, je hebt even kunnen lachen, maar nu ben jij aan de beurt.' zegt Caesar met een uitgestreken gezicht. Terra's gezicht staat gelijk strak, waar Delphi en ik hard om moeten lachen. 'Ik weet het niet...' zegt Terra. 'Waarom weet je het niet?' 'Omdat ik pas 'verkering' kreeg toen ik in de Arena zat. Ik heb hem nog niet aangesproke als mijn vriendje.' Een medelijdend geluid uit het publiek. 'Je komt er snel genoeg achter, dan vragen we je het over ee paar maanden.' stelt Caesar haar gerust. Ik vind Caesar echt heel aardig. Niet alleen op het podium. Mama kan het goed vinden met Caesar, ook met hem ben ik opgegroeid. 'Jullie hebben het geweldig gedaan, heel erg bedankt.' zegt Caesar als afsluiting van het interview. Hij gebaart dat we op mogen staan en af mogen gaan. We redden het net tot de gang, maar dan gillen we en kijken we naar elkaar. 'We hebben het gewoon gedaan!' roept Terra blij. 'Het is eindelijk klaar! We kunnen naar huis!' gilt Delphi nog blijer. 'Hoe vallen we ooit in slaap?' vraag ik. Ze halen allebei hun schouders op. 'Zien we zo wel.' zeggen ze. We lachen en knuffelen elkaar. Op dat moment komt Johty bij ons staan. Hij pakt Delphi's hand. Het is zo stom, maar ik begin te giechelen. 'Roses, er is telefoon voor je.' zegt hij tegen me. Mijn ogen worden groot. 'En Terra, misschien moet je even mee gaan.' zegt hij er nog achteraan. Terra en ik kijken elkaar aan en rennen uiteindelijk naar Terra's kamer. Het was maar een gok, maar het was een goede. Er staat een cmputer klaar. 'Raff!' gil ik. 'Neth!' gilt Terra naast me. We rennen naar de computer. 'Hee meiden.' zegt Neth. 'Hee...' zegt Terra en ze bloost. 'Hoe komen jullie nou aan een computer?' vraag ik. 'Van je vader gekregen.' zegt Raff met een knipoog. 'Wanneer?' 'Euh... Wanneer... Toen jullie bezig waren met mensen vermoorden bij het bloedbad denk ik.' Terra's en mijn mond vallen open. 'Maar ja, we zien jullie over twee dagen in het echt, dit was een kleine verrassing.' zegt Neth blij. 'Nou, Neth, nu wil ik het eigenlijk wel weten. Zijn Terra en jij nou een stel of niet?' vraag ik. Ik voel een stomp tegen mijn arm. 'Euh... Ik wil het graag, ik weet niet hoe Terra erover denkt.' Het blijft stil naast me. Terra staart naar het beeld met een verliefde blik in haar ogen. 'Reken daar maar op.' lach ik. Het beeld wordt waziger. 'Jongens, waar zijn jullie?' vraagt Terra. 'Het bereik valt weg, sorry.' zegt Raff. 'Tot over twee...' is het laatste wat we horen. Het beeld wordt zwart. Dit kunnen ze ons niet flikken. Niet nu. Het gevoel dat in District 12 me zo overviel, de pijn in mijn hart die zich langzaam naar de rest van mijn lichaam spreidde, heb ik weer. Dit keer lig ik niet overstuur op de grond, dit keer zet ik die pijn om in woede. 'Godsamme, wat is dit nu weer!' vloekt Terra hard. Ik laat me ook maar gaan. Mijn blik valt op het scherm van de computer. 'Waarom zijn ze weg? Nu moeten we verdomme twee dagen wachten!' Ik voel me onzettend radeloos. Ik ram op de toetsen, alles om Raff en Neth weer op te wekken. Het zijn maar twee dagen blijft er door me hoofd spoken. Ja, bullshit, twee dagen te lang. Ik wilde Raff nog langer zien. Zeggen dat alles goed is. Praten, zoals ik dat alleen met Raff kan. Maar het kan niet! 'Wat was al dat gegil?' hoor ik op de achtergrond, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik voel de tranen in mijn ogen springen. 'DOE HET! GA AAN! GA AAN!' schreeuw ik hard. 'Roses! Terra! Jullie maken dat ding kapot! Ga verdomme zitten zonder iets aan te raken!' hoor ik Delphi schreeuwen. Ik draai me ruw om. Haar gezicht staat... streng? Mokkend ga ik zitten. 'Wat is er allemaal aan de hand? Gegil, gesloop, zo komen we echt niet terug!' begint Delphi. Ja hehe, wat nou als ik Johty in een computer zou proppen en hij opeens voor haar neus verdwijnt. Dan zou ze net zo overstuur zijn. Oké, misschien iets minder. Maar alsnog. 'Neth en Raff waren er.' zegt Terra. Delphi gaat nu ook zitten. 'Waren waar?' vraagt Delphi. 'Op de chat. Dat had papa geregeld.' zegt ik. Delphi reageert enthousiast. Iets te enthousiast. Ze verbergt iets... Of ze is gewoon blij dat ze Johty heeft gezien. Het zal het laatste zijn. 'Vet! Maar waarom dan dat gegil?' vraagt ze verder. 'De verbinding deed het ineens niet meer. Ze zeiden alleen het woordje “twee” en toen waren ze weg.' zegt Terra. Ik laat mijn hoofd hangen. Waarom... Ik mag niet zeuren, iedereen voor ons heeft twee dagen moeten wachten. Maar toch. Johty komt erbij staan. Ik had hem niet eens opgemerkt. Wat erg! 'Neth, is dat die jongen met altijd gympen aan?' vraagt hij. 'Hoe weet je dat?' reageert Terra verbaast. Niet zo moeilijk, volgens mij heb ik Johty wel eens Neth aangewezen. 'Had Raff op de cam een vest aan?' vraagt Delphi aan mij. Nu krijg ik de kriebels. Ik voel gewoon dat mijn ogen groter worden. Er komt geen verklaring voor die vragen. Johty en Delphi laten theedoeken zien en binden ze voor onze ogen. De paniek schiet in mijn borstkas. Ik had ook gewoon kunnen beloven dat ik mijn ogen dicht zou houden. Delphi weet hoe ik me voel. Of is het vergeten? Wat is er in godsnaam aan de hand? 'Waarom moet dit?' vraag ik. Mijn stem klinkt gespannen. Hoe langer ik niets zie, hoe paniekeriger ik wordt. Het is muisstil, totdat er keihard wordt geroepen. Ik schrik ervan. 'VERRASSING!' gillen Delphi, Johty en twee jongens. Ik herkende zijn stem meteen. Ik ruk de theedoek van mijn hoofd en zie hem. Ik verlies de controle van mijn kaak. De jongens en Delphi schieten in de lach. Terra heeft haar controle over haar kaak eerder gevonden dan ik.