Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Trein naar onze eerste bestemming

Gekietel onder mijn kaak. Het gekietel verplaatst zich naar mijn nek. Ik glimlach. ‘’Dus je bent wakker?’’ hoor ik Raff’s stem vanaf de plek waar het een paar seconden geleden nog kietelde. Ik lach hardop en draai me om. Ik sla mijn benen om zijn middel heen. Ik schrik me dood. Ik hoor stof te voelen. Van zijn broek, en in de zomer zou het op zijn minst zijn ondergoed zijn. Maar ik voel geen stof. Ik voel zijn warme huid onder mijn benen. Ik kijk naar mijn eigen lichaam. Niets, he-le-maal niets. O nee… Nee, nee, nee, dit kan niet. ‘’Raff, wat hebben we gister gedaan?’’ vraag ik in paniek. Raff kijkt naar me en ziet mijn gezicht. ‘’Waar denk je aan?’’ vraagt hij, mijn vraag totaal niet beantwoord. ‘’Raff, we liggen naakt in bed, er spookt van alles door mijn hoofd, wat hebben we gedaan?!’’ gil ik bijna. Zijn armen vormen zich om mijn lichaam. ‘’We hebben gister samen in bad gelegen. Je was ontzettend moe en viel in slaap. Ik durfde je niet wakker te maken, dus heb ik je in bed gelegd. Blijkbaar ben ik zelf toen ook gaan slapen. Meer niet Roses, ik heb niets met je gedaan. Dat zou ik niet durven,’’ zegt hij zachtjes. Ik laat mijn ingehouden lucht uit mijn mond ontsnappen en sla mijn armen om zijn nek heen. We zijn nu misschien wel anderhalf jaar samen, ik ben nog steeds niet van plan om iets met Raff te gaan doen op dat gebied. Anderhalf jaar… Vandaag moet ik er weer twee weken tussenuit. Applaus ontvangen van mensen die het liefst wilden dat hun tribuut daar stond, niet wij. Gister kwamen Raff en ik nog laat thuis van Terra en Neth. Die twee tortelduifjes zijn niet uit elkaar te rukken. Altijd verbonden door hun handen, armen, benen, lichaam, lippen. Het typische liefdeskoppel die je over 60 jaar ook nog wel zult zien, zegt Raff altijd. Delphi en Johty gingen al eerder weg. Delphi is in de afgelopen drie, vier maanden 15 geworden. Johty is onderhand 13. Ze lijken ontzettend gelukkig met elkaar. Niet zo verbonden als Terra en Raff, op een iets speelsere manier, maar Terra en Neth zijn ook ouder. Raff en ik hebben onze fases. De ene dag kunnen we geen seconde zonder elkaar, de andere dag grappen we er wat op los. Haymitch als doelwit blijft leuk. Al is papa voor de gek houden ook leuk, want vaak heeft hij het nog steeds niet door, ookal staan wij al lachend voor zijn neus. Het belangrijkste is, is dat Raff en ik lol met elkaar kunnen hebben, maar elkaar net zo goed vertrouwen in onze geheimen. Ik loop naar mijn kledingkast. Vandaag mocht in mezelf aankleden, via de telefoon heb ik Flavius moeten beloven dat mijn haar goed zit, ik nette kleding aan moet doen, mijn lichaam alleen haar mag hebben op de plekken waar mijn wimpers, wenkbrauwen en haar zich bevind. De rest moest er allemaal afgetrokken worden. Deed ik dat niet, zouden ze dat doen in de trein. Dat schijnt een stuk pijnlijker te zijn door de onverwachte bewegingen van de trein. Ik heb, samen met mama, al mijn haar dat er blijkbaar niet hoort af gerukt met een stuk stof en een goedje van het Capitool. Het stinkt. Ontzettend. Mijn benen ruiken er nog steeds naar dat gore spul. Maar goed, dat alles heeft wel wat opgeleverd, want ik mag zelf bepalen wat ik aan doe. Ik kijk door mijn kleren en vind uiteindelijk een warme outfit dat goed genoeg zou zijn voor een tripje naar de trein. Een strakke, knalgele broek met een zwarte hoodie. Moet goed komen, toch? Ik laat mijn haar over mijn schouders vallen, zodat ik mijn oren warm houd. Ik trek gympen aan, lijkt me goed genoeg. Ik hoef niet altijd hakken aan. Ik loop naar beneden en pak mijn winterjas van de kapstok. ‘’Raff, ik moet gaan,’’ roep ik. Ik hoor hem achter me rennen en al snel zijn zijn armen om me heen. ‘’Waarom mag ik niet mee?’’ vraagt hij, zijn stem wat vager door mijn haar. ‘’Raff, ik zou je heel graag mee hebben, maar als het Capitool niet wilt dat je mee gaat, wil ik niet het risico lopen dat er iets met je gebeurd. We kunnen het wel, het zijn maar twee weken,’’ zeg ik. Klinkt dapper, maar het liefst stop ik hem ook in een koffer en neem ik hem mee. Sterk blijven Roses, als je zoiets tegen Raff zegt, moet je je er zelf wel aan houden. Ik draai me om en geef hem een zoen. Niet zomaar een snelle afscheidszoen, nee, een diepe zoen. Ik geniet ervan. Ik kan zijn warme, naar vanille smakende lippen twee volle weken niet proeven. Ik schrik me rot als ik de klok in de woonkamer hoor. ‘’Je moet gaan, ik zal je opwachten als je thuis komt, oké?’’ zegt Raff en hij geeft me ene kus op mijn wang. Met een traan over mijn wang loop ik naar buiten. Ik zie hem voor het raam me uitzwaaien. Delphi staat al klaar, samen met Effie, mama, papa en Johty. Mama ziet mijn traan en slaat een arm om me heen. ‘’Komt goed, over twee weken is hij weer helemaal de jouwe,’’ fluisterd ze in mijn oor. Ik knik en wacht op Terra. En wacht. En wacht. En wacht. Na tien minuten wachten klikt Effie geïrriteerd op haar hakken naar het huis van Terra. Ze komt al snel terug, met Terra op haar hielen. Terra lacht, wat ik niet had verwacht. Ik dacht dat ze wel kapot zou zijn van het feit dat Neth ook niet mee mag. Maar nee, ze lacht. Haar lach maakt me op een vreemde manier ongerust, nerveus. Ik heb werkelijk geen idee waarom. ‘’Kom op meiden, we kunnen dit,’’ zegt Terra met een knipoog. “Jij bent vrolijk,” zegt Delphi. “Ja, en Effie wat minder. Hoor je nog wel.” Huh? Effie? Ik kijk om. O ja, Effie kijkt inderdaad niet zo vrolijk. We lopen met z’n allen naar de trein, waar we meteen veel lol hebben. Delphi heeft Johty nog, ook al kijkt ze niet meer als een paar maanden geleden. Johty ook niet echt meer. Hm, dat word nog interessant. Terra en ik trekken veel met elkaar op, want ja, we hebben eigenlijk alleen elkaar. Met Johty en Delphi natuurlijk, maar ik gok dat ze hun eigen problemen hebben en soms even geen drukke mensen om zich heen willen hebben. Want dat zijn Terra en ik wel. We zijn ook vaak met de meiden onder elkaar. Vaak zingen we dan. Of nou ja, ik doe maar alsof. Ik kan het niet, dus doe ik het niet. Maar omdat Delphi het graag wilt, doe ik maar alsof. Terra wil ook graag koken. Ik moet haar helpen zodra het aankomt op messen. Terra heeft van het ongeluk geleerd, godzijdank. Soms lukt het ook werkelijk. Soms… niet. Dus het proeven laten we aan Delphi en Johty over. Nee grapje, ze willen het ook. Ze zijn lief voor haar, hun gezichten betrekken maar ze zeggen toch dat het lekker is. Ik lach er achteraf om met Delphi. Van haar krijg ik te horen hoe het werkelijk smaakte. Helaas hebben we de lol voor één dag, want District 11 is dichterbij dan ik eigenlijk wilde. Al snel word ik door papa geroepen en zie ik Cinna bij een tafel staan. ‘’Kom op, dan gaan we je make-up doen en je aankleden,’’ zegt Cinna. Ik knik en ga liggen. Mijn make-up word gedaan, mijn haar word snel doorgekamd en ik krijg een prachtige paarse jurk aan. Of nou ja, van wit naar paars, ombre. Ik heb paarse veren in mijn oren en mama’s speld als een ketting om mijn nek. Aan mijn voeten zitten paarse ballerina’s. Als ik mijn schoenen aan doe, komt mama binnen met een telefoon. ‘’Roses, telefoon voor je,’’ zegt ze en ze geeft me de telefoon. ‘’Hallo?’’ vraag ik aan het toestel. ‘’Hee Rose!’’ hoor ik Raff. Ik slaat een gilletje. ‘’Raff! Hoe gaat het?’’ vraag ik. ‘’Hier gaat het prima, ik mis je ontzettend, hoe gaat het daar?’’ Mijn mond trekt in een ‘awww’ vorm. ‘’Het is leuk hier, we zijn net bij District 11, we mogen zo het podium op,’’ zeg ik. ‘’Succes liefie! Laten we maar zeggen dat we een paar uur dichterbij elkaar zijn, wat vind je daar van?’’ vraagt Raff. ‘’Afgesproken. Raff, ik zou heel graag alles tegen je zeggen, maar ik moet nu gaan, tot over twee weken!’’ zeg ik. Ik hoor een afscheid terug en hang op. Ik loop samen met Cinna naar Terra en Delphi. We worden het podium op geduwd. Ik sta aan de rechterkant. Terra in het midden en Delphi aan de linkerkant. Na al het officiële gedoe mogen wij onze woorden doen. Terra begint. ‘’District 11.’’ Meer volgt er niet. Datgene dat ik van papa heb ‘gekregen’ komt naar boven en mijn mond begint te praten.  “Jullie tributen waren moedig, dapper, alles wat je nodig had voor de Spelen. Ze hadden ver kunnen komen. Maar er waren sterkere tributen. Jullie tributen hadden nooit de Spelen in mogen gaan. Geen van de tributen. Niemand was er klaar voor. Iedereen wilde er met zijn of haar District levend uitkomen. Dat is ons gelukt. We zijn blij dat we het hebben overleefd, maar dat wil niet zeggen dat we geen medelijden hebben met jullie tributen en hun familie.” Delphi neemt het voor me over. “Ik weet niet wie wie heeft vermoord, het was een chaos waar iedereen levend uit wilde komen. Maar slechts drie is dat gelukt. Dat is veel te weinig. Het hadden er zesendertig moeten zijn. Maar de drie die dat gelukt is, staan hier. En staan open voor wat er komen gaat. Jullie zijn boos, verdrietig. Om het verlies. Wij ook.” Dan is Terra aan de beurt om wat te zeggen.  “Dit had nooit mogen gebeuren. Maar ook wij zullen over een halfjaar mentors zijn, en tributen zien sterven. Dat is jullie tributen gespaard gebleven. Ik weet niet wat ik liever zou willen. Maar alsnog, heel erg sorry voor jullie verlies. Ik wou dat het nooit was gebeurd. Dat ik hier nooit had hoeven staan. Maar het is wel zo. En dat spijt me. Sorry.” En dan mogen we gaan. “We hebben het gedaan,” zegt Terra, maar erg enthousiast klinkt het niet. Ik kijk om en zie Terra vechten tegen haar gevoelens. Al snel vallen er tranen over haar wangen. ‘’Sorry,’’ zegt ze. Delphi en ik knuffelen haar. Ik hoop maar dat het haar helpt. Aan haar gezicht te zien zit dat wel goed.