Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

De Pararde

Maar ik wordt niet geroepen. Als ik wil kijken waar Cinna blijft, zie ik dat Skyler niet aan de andere twee paarden vast zit. Wat apart. Ieder paard draagt zijn eigen kar. Misschien worden ze zo aan elkaar gemaakt. Maar blijkbaar zitten we ieder in een aparte kar.

''Nou, ik hoop maar dat ik in het midden mag, dan mag jij me trekken,'' zeg ik. ''Wie is dat?'' hoor ik de stem van Delphi achter me zeggen. Ik draai me om. ''Euh... Dit is Skyler, een soort van mijn paard hier.'' Ze kijkt me vragend aan.

''Elk jaar mocht ik op hem rijden, we zijn zeg maar... maatjes.'' ''Maatjes met een paard?'' ''Ja, een bijzonder paard.'' ''Nou, oké, hallo Skyler,'' zegt Delphi twijfelend. Ik lach. ''Je mag hem gerust aaien hoor. Dat vind hij fijn.'' Delphi loopt naar Skyler en aait hem over zijn neus. ''Ik ben Delphi,'' zegt ze. Ik glimlach. Ze draait zich weer naar me toe.

''Ik begrijp wel dat jullie het goed kunnen vinden. Het lijkt net een mens. Jullie hebben hetzelfde karakter,'' zegt ze. ''Misschien wel...'' zeg ik. We lopen naar Cinna en Portia. ''Waar zijn Terra en haar styliste?'' vraag ik. ''Geen idee, ze zouden er al moeten zijn, bijna iedereen is er,'' zegt Cinna. Op dat moment wordt hij op zijn schouder getikt. ''Daar ben je, waar is Terra?'' vraagt hij.

Terra loopt naar voren en gaat bij ons staan. ''We waren verdwaald,'' zegt ze zachtjes, zodat alleen Delphi en ik haar kunnen verstaan. Ik lach. ''Handig.'' Er verschijnt een hand tussen ons die knipt. We kijken op en zien Cinna met een stok waar een zwarte vlam boven steekt. ''Klaar om vlammen te dragen?'' vraagt hij. We knikken en hij steekt ons aan. We kijken naar elkaar. ''Wow...'' zeggen we tegen elkaar. Het ziet er werkelijk prachtig uit.

''Oké, even opletten,'' zegt Portia. ''Delphi de linkerkar, Roses in het midden en Terra in de rechterkar. Ik ga de extra paarden halen, dus ga klaar staan, we beginnen over drie minuten.'' Ik ga klaar staan. Als ik zie wie er aan Skyler gekoppelt wordt, ben ik blij als ik zie dat het Stormer is. Die twee zijn dikke vrienden, maar kunnen geweldig goed samenwerken als het op zulke dingen aan komt.

Er klinkt harde muziek en we worden bijna gelijk mee getrokken. ''Lachen meiden, laat ze van je houden!'' schreeuwen Cinna en Portia ons nog na. Even ben ik verblind, maar daarna zie ik het Capitool. Ik ben het haast gewend, dus ik sta niet versteld van de schoonheid en begin gelijk te zwaaien. Als we bij het plein zijn, staat president Hadyh al klaar.

Zeven jaar geleden is president Snow overleden, en hij is onze nieuwe president. Hij is jonger, knapper, slimmer, maar hij houdt hetzelfde toespraakje als Snow altijd had. Ik luister niet, maar kijk naar Skyler. Hij kijkt ook naar mij. Opeens, als ze weer beginnen te rijden, schrik ik.Ik zag het in zijn ogen, maar kon het geen plaats geven. Nu weet ik wat er aan de hand is.

Skyler heeft pijn. Ik heb het goed gezien, want zodra we binnen zijn en op onze plek staan, zakt Skyler in. ''SKYLER!'' schreeuw ik en ik spring van de kar. Ik ren naar hem toe en zie het ergste wat een paard kan hebben. Deze wond heeft geen enkel paard overleefd. Altijd bij showpaarden. Ergens op de kar zit een scherp voorwerp, gevaarlijk dicht bij één van de meest belangrijke aders van een paard. Skyler heeft de punt waarschijnlijk geraakt en heeft daarbij de ader door gesneden.

''Skyler...'' snik ik en ik ga bij hem zitten. Ik hoor mama's stem achter me. ''Kom Rose, we kunnen niets meer voor hem doen.'' Maar ik wil niet weg. Ik voel de armen van Delphi en Terra om me heen als Skyler zijn ogen dicht doet en zijn laatste zucht laat ontsnappen.

Ik begin te huilen. Het Capitool neemt alles van me af. En daar heeft Skyler onder moeten lijden. Zijn hoofd ligt op mijn knieen als Terra zegt wat ik al wist. ''Sorry Rose, hij leeft niet meer.''

Ik laat mijn hoofd zakken op Skyler's hoofd. Delphi en Terra laten me los. Papa komt naast me zitten. ''Ga maar alvast naar boven, wij komen er zo aan,'' zegt hij. Johty komt aan de andere kant van me zitten. ''Ik blijf hier,'' zegt hij. ''Oké, dan blijf je, de rest gaat naar boven.'' Ik hoor de voetstappen die weglopen.

Papa laat me tegen zijn schouders vallen en ik huil alle stress eruit. Hij slaat zijn armen om mij heen. ''Lieverd... Hee... Misschien is dit wel beter voor hem.'' ''Hoezo beter?'' ''Heb je gezien hoe ze met paarden hier om gaan?'' Ik schud mijn hoofd. ''Dat is dan maar goed ook...'' zegt papa.

Hij zegt niets meer. Johty kruipt op mijn schoot. ''Ergens toch handig dat ik zo klein ben...'' zegt hij als hij eenmaal lekker zit. Ik probeer een glimlach te krijgen uit de lange streep dat op mijn gezicht zit, maar het wil maar niet lukken. De tranen blijven over mijn wangen stromen.

''Skyler was een liefd paard, niet alleen van jou.'' zegt Johty als hij zijn armen om mijn nek legt. ''Dat weet ik. Hij hielp je toen een ander paard je aanviel,'' zeg ik tegen Johty. Papa begint ook te praten. ''Of die keer dat je weg was gelopen en Skyler onrustig in zijn stal zat, en toen hij uiteindelijk vrij werd gelaten om hem klaar te zetten voor de parade, rende hij weg en kwam hij terug met jou op de rug. Rose, hij hield al van je toen je zes was.''

Ik denk terug aan die tijd. Iedereen die Skyler heeft gekend, kan wel iets mooit over hem zeggen. In mijn ooghoeken zie ik hoe mensen in witte jassen met een grote brancard bij ons neerknielen. Ze komen Skyler ophalen. Ik geef hem nog één keer een kus op zijn neus en ga dan weg, samen met Johty en papa.

Als we in de lift staan, is mijn hoofd leeg. Ik weet niet wat ik precies voel, ik kan aan niets meer denken, ik voel me... leeg. Als we op onze verdieping zijn, ga ik gelijk naar m'n kamer. Ik moet even alleen zijn, alles verwerken. Ik ga naar het enorme raam bij mijn bed en kijk naar de hemel.

''Skyler, papa zegt dat het daar beter voor je is. Maar dat betekent nog niet dat ik je niet ga missen. Misschien is het wel beter zo. Dan zie ik je over een paar weken weer. Natuurlijk zal ik mijn best doen om te winnen, maar zeg nou zelf, wat zou ik moeten doen? Ik kan niet in de ogen van tributen kijken en ze zomaar vermoorden wanneer het me uitkomt. Dat ik overweg kan met een pijl en boog, en als ik even les krijg met de mes, gaat dat ook lukken, is misschien een klein voordeel, maar iedereen kan toch wat. Daar naast, ik ken Terra's en Delphi's kunsten niet. Ik weet niet hoe de arena eruit ziet.

Er is zoveel om je druk om te maken. Ik hoop dat je daar rust hebt, dat je vaker dan drie keer per week een frisse neus mag halen. Dat je vrij mag rondrennen, en gaan staan wat je wilt. Ik hou van je, ik vergeet je niet, hopelijk kijk jij af en toe naar beneden om me te helpen. Rust zacht.''

Ik hoor geklop en ik draai me snel om. Mama komt binnen. Ze zegt niets, maar gaat op mijn bed zitten en klopt naast haar. Ik ga op die plek zitten. Ik leg mijn hoofd op mama's schouder en ze slaat haar armen om me heen. Verder zeggen we niets. Ergens prettig.

Na ongeveer een uur gezeten te hebben komt Johty binnen. ''Eten,'' zegt hij en hij loopt weer weg. Ik sta op, eet datgene op wat er op mijn bord ligt, ga weer terug naar mijn kamer, kleed me om, ga in bed liggen en doe mijn ogen dicht.

Vlak daarna wordt ik wakker geschreeuwd. Ik ren naar de kamer van mama en papa. ''Mam...'' zeg ik als ik binnenkom, maar het is niet mama die gilt. Terra botst tegen me op. Ze lijkt om me heen en als ze ziet dat het niet mama is, begint ze na te denken.

''Delphi,'' zeggen we tegelijkertijd en we rennen naar haar kamer.

-------------------------------------------------------

Bij deze, ik heb geen verstand van paarden. Ik weet echt niet of er een ader in die buurt bestaat... Voor dit verhaal is het eenmaal zo... Sorry als ik paardenliefhebbers hierbij boos maak of zo.