Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

Nog 10 seconden...

Ik kan nu even niet naar Caesar kijken zonder terug te denken aan de vraag. Met een schuldgevoel verdwijn ik in mijn kamer.  Ik kan nu even niet naar Caesar kijken zonder terug te denken aan de vraag. Met een schuldgevoel verdwijn ik in mijn kamer.

Als ik op bed lig, blijf ik maar huilen. Ik zie Skyler steeds voor me. Hij ging dood om mij, hij heeft die vreselijke wond opgelopen om mij, ik stond op die rotwagen. Ik kan niet vechten voor mijn leven als ik iemand buiten de spelen heb laten doden. Ik weet niet hoe, maar mijn eerste wond moet van Skyler zijn. Het boeit me niets meer. Misschien wil ik wel dood, dan laat ik het morgen wel op een ongeluk lijken.

Was Caesar er maar niet over begonnen. Ik ren mijn kamer uit en knal bijna tegen mama. Ze roept iets naar me, maar ik hoor het niet. Ik ren naar de ruimte waar we vanochtend hout hebben bewerkt. De messen liggen er nog. Ik pak een mes en zet hem tegen mijn pols. Niet tegen de aders, al is het en dunne snee, het moet, alleen dan kan ik het schuldgevoel van Skyler en beetje laten gaan.

Ik heb het puntje van het mes er nog niet eens op gezet als Johty naar binnen komt rennen. ‘'STOP! WAAG HET OM JEZELF TE SNIJDEN! LEG DAT MES NEER!’' ‘'NEE! Begrijp dan dat dit de enige manier is om de schuld van Skyler wat te verlossen!’' ‘'Je bent duidelijk de jongste van de drie, de anderen zouden tenminste wel slim genoeg zijn om zoiets te vermijden!'’ ’'IK WEET NU WEL DAT IEDEREEN BETER IS DAN IK! Daarom ga ik morgen de arena in! Dit IS geen toeval!’' Ik zet het mes weer tegen mijn pols.

Johty rent naar me toe. ‘'Niet doen Rose! Niet doen!’' Hij probeert het mes af te pakken. ‘'Rot op, klein kind, rot toch op!’' schreeuw ik. Als mama binnen komt, schiet mijn hand naar Johty. Hij gilt en houdt zijn arm stevig vast. Hij begint te huilen. ‘'TRUT! Je snijdt me!'’ schreeuwt hij naar me.

Ik zeg niets. Mijn ogen zijn groot. Ook papa komt binnen stormen. ‘'ROSES! WAT heb je gedaan?’' Hij rent naar Johty en kijkt naar de wond. ‘'Wat bezielt je om dit te flikken?'’ Papa kijkt me woedend aan. Ik krijg tranen in mijn ogen. Als mijn ogen ze niet meer op kunnen vangen, stromen ze over mijn wangen.

Mama gaat voor me staan. ‘'Peeta, rustig. Ik praat wel met haar.’' Papa kijkt nog steeds woedend naar me. Ik heb iets ergs gedaan. Iets wat hij moeilijk zal kunnen vergeven. ‘'Kom Rose, we gaan naar je kamer,’' zegt mama. ''En jij, je komt pas binnen als je wat afgekoeld bent,'’ zegt ze tegen papa. Snikkend loop ik met mama naar mijn kamer. Ik blijf maar huilen.

Het stopt niet. De tranen sluiten mijn keel af. Mama blijft me knuffelen, zeggen dat het god komt, dat papa niet zo mocht reageren, zulke dingen. Maar ik geef hem groot gelijk. Ik hoor stemmen op de gang. Papa klinkt nog steeds boos, Terra en Delphi staan er ook bij. Toch komen ze niet binnen. Ik hoor Terra en Delphi weglopen als papa binnen komt.

Mama kijkt waarschuwend naar papa. '‘Ik ben niet kwaad,’' zegt hij snel. ‘'Dat was je wel, Peeta.’' ‘'Ja, en dat was dom. Dat spijt me heel erg Rose.'’ Hij gaat naast me zitten en slaat zijn armen om me heen. Ik laat mijn hoofd tegen zijn schouder vallen en huil. Alweer.

'‘Gaat alles goed met Johty?'’ vraag ik snikkend. ‘'Hij heeft veel pijn, maar is ook boos op mij. Het komt goed met hem.’' ‘'Hoezo is hij boos op jou? Hij hoort boos te zijn op mij.'’ Papa schudt zijn hoofd. ‘'Nee, hij vond het begrijpelijk. Hij vond terecht dat ik te heftig reageerde.'’ ’'Je reageerde zoals je zou moeten reageren.’'

‘'Lieverd, dat is echt niet zo. Morgen ben je weg, morgen zet je je leven op het spel. Je staat onder druk.’' '‘Dat geeft me geen reden om mezelf te willen verwonden.’' Papa reageert niet meer. Ik ga weer rechtop zitten. Op papa’s witte shirt zitten zwarte vlekken. ‘'Kan ik naar Johty toe? Ik wil mijn excuses aanbieden,'’ zeg ik. Mama knikt en ik loop samen met haar mijn kamer uit.