Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

District 10

Ik blijf anderhalf uur in Johty’s armen. Nu Raff er niet is, is hij mijn mannelijke rots. Papa klopt na een tijdje op de deur. ‘’Roses, gaat alles goed?’’ vraagt papa. Ik kan niets zeggen. Mijn stem is compleet verwoest door mijn tranen. ‘’Kom maar binnen,’’ zegt Johty uiteindelijk. Ik hoor de deur open gaan. ‘’Niets aan de hand, ik had even tijd voor mezelf nodig,’’ fluister ik. ‘’Wat ging er door je hoofd wat je zo overstuur maakte?’’ vraagt papa terwijl hij me van Johty overneemt. ‘’Ik dacht dat ze me een aansteller gaan vinden, dat ze dat nu al vinden,’’ fluister ik. Wat is er toch mis met me? ‘’Nou, dat kan ik zo uit de wereld helpen, want ze begrijpen je. Luister, dit is niet iets normaals. Je word nog eens geconfronteerd met alles wat je wilt vergeten. Iedereen heeft zijn of haar eigen moment nodig. Die van jou is in district 10. En dat begrijpen we, maak je daar maar geen zorgen over,’’ zegt papa. Ik knik een beetje en graaf me nog verder tegen zijn borst aan. Hij lacht en slaat zijn armen nog strakker om me heen. Ik zucht eens diep en sta dan op. ‘’Ik ben klaar om te gaan,’’ zegt mijn krakende stem. Papa en Johty knikken en lopen achter mij aan naar de wagon waar duidelijk stemmen uit komen. Ik open de deur. Wat me meteen opvalt is Delphi. Haar mond gaat in een seconde van een rechte streep naar een glimlach en terug in een rechte streep. ‘’Ik ga naar mijn kamer,’’ zegt Delphi en voor ik haar tegen kan houden is ze weg. Dat deed pijn. Ik weet dat ze weg is gegaan vanwege Johty, maar toch. Ik zal het maar moeten accepteren. Niet dat ik het wil. Want ex of niet, ik heb haar nu nodig. Ze heeft haar redenen, en ik kan haar moeilijk terug roepen, dus ik laat het maar zo. Terra blijft staan, maar gooit een vuile blik in de richting van Johty. Oké, ze gaan elkaar nooit uit zichzelf vergeven, ze hebben een zetje nodig. “Oké, hier heb ik dus geen zin in. Of jullie maken het goed op een normale manier, of ik sluit jullie op in een kamer waar jullie het maar uitvechten met alleen elkaar,” zeg ik vastberaden. Ik ben het ook echt van plan, en ik weet dat papa en mama me niet gaan tegenhouden.  “Sorry Rose, niet nu,” zegt Terra als poging om eronderuit te komen. Ze loopt richting de deur.  “Sorry Terra, wel nu,” zeg ik en zonder pardon til ik haar op. Sodeju, ze is zwaar! Maar goed, het is een ministukje, en ik wilde toch wat sterker zijn, dus wat maakt het uit. “Goedmaken jullie. Ik ben de scheidsrechter,” zeg ik stellig en ga naast hun zitten. “Oké, waar beginnen we?” vraagt Terra.  “Euuhm, sorry dat ik de deur dichtsloeg met je voet ertussen.” “Oké, en sorry dat ik hem vervolgens intrapte.” “Sorry dat ik zo tegen je schreeuwde, en jou de schuld gaf.” “Sorry dat ik midden in de nacht met je wilde praten.” Dan houden ze beiden hun mond. Ik zie opluchting in Johty’s ogen. Mooi zo, dan werkt het. “Goedzo, opgelost voor allebei?” vraag ik. Ik krijg twee knikkende hoofden als antwoord. “Handje geven, zo is het mij ook geleerd op de kleuterschool,” zeg ik als grapje er achteraan. Ze kijken me eerst spottend aan, maar uiteindelijk doen ze het wel. We eindigen alle drie met de slappe lach.  Na onze lachbui staat Johty op met de woorden “Ik ga even naar mijn kamer, ik moet even alleen zijn, nadenken.” Ik knik vaagjes. Ik besluit na een tijdje thee te zetten. Ik weet niet wat er met onze familie zit, maar we drinken allemaal ontzettend veel thee. Mama en ik zoeken vaak naar kruiden voor in de thee. Dit keer zit het al verpakt in een zakje, een stuk minder lekker. Het wilde is eruit, het idee dat ik er uren voor heb gezocht is er niet. Ik staar een tijdje naar de verschillende kleuren zakjes totdat er een verse kop muntthee voor mijn neus word gezet. De bladeren zitten er nog in. Ik kijk vragend op. Mama kijkt me glimlachend aan. ‘’Deze heb ik gister in District 11 geplukt en er zitten 2 lepels honing in, zoals je het lekker vind,’’ zegt mama zachtjes. Ik geef mama een knuffel en loop dan terug naar de kamer waar Terra ook is. We praten totaal niet, ik drink maar wat van de thee terwijl ik naar papa staar. Of nou ja, door papa heen eigenlijk. Naar District 10. Geen idee waarom, maar ik heb nergens meer redenen voor. Ik laat mijn hoofd leeglopen. Even niets hoeven. Ik hoor de deur open gaan. Mijn hoofd draait automatisch naar de zijkant. Daar staan Delphi en Johty, lachend, hand in hand. Ik kan het niet laten om te fronsen. Wat is er nou net in, wat zal het zijn, een halfuurtje gebeurt? ‘’Het is voorbij,’’ zegt Johty. Ik zie in zijn gezicht dat hij opgelucht is. Dat is maar goed ook, want ik weet dat hij enorm in de stress heeft gezeten. “Maar nu hebben we het goed afgesloten.” Ik zie mama glimlachen. Geen wonder, Johty betekend veel voor haar, en nu hij door een moeilijke tijd gaat, is ze ontzettend bezorgd om hem.  “Dat is goed. Koffie?” vraagt ze met dezelfde glimlach om haar mond. Delphi knikt hevig. “Koffieverslaafde,” zegt Johty grappend. “Theemonster,” zegt Delphi op haar beurt. Ik ben blij dat ze dit weer doen. “Goed, jullie hebben nog een uurtje of twee om bij te kletsen met zijn drie. Jothy, kom je even mee? Ik heb je hulp nodig bij iets,” zegt papa. “Tuurlijk pap. Ik zie jullie later,” zegt hij. Mama vertrekt ook, met de woorden dat ze gaat douchen. “Goed,” zegt Delphi na een tijd stilte. “Waarom rende je weg?” vraagt ze aan mij. Ik schrik van de plotselinge vraag, ik hoop dat het niet opviel. “Ik had tijd voor mezelf nodig,” zeg ik zachtjes. Ik schaam me er bijna voor. Het is de meest lullige reden ooit, maar op dat moment was het nou eenmaal nodig, denk ik. “Oké, dat snap ik. Maar kun je dat de volgende keer zeggen? Ik was best bezorgd toen je ineens weg rende,” zegt Delphi. “Ik had gewoon moeite met dit District,” zeg ik bijna zuchtend. “Dat heb ik waarschijnlijk met District 8,” zegt Delphi. Nu is het mijn beurt om te gaan vragen. Want ik was niet de enige die wegrende. “Waarom ging je weg?” vraag ik. Ik kan het niet laten om een bespottelijke toon in mijn stem te zetten. “Hetzelfde als jou. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Ik wist het gewoon even niet meer. Ik haatte Jothy, maar ik miste hem ook zo erg. En elke keer als ik hem zag, zag ik de boze hem voor me, maar ook de jongen waar ik stapel gek op ben,” zegt Delphi. “Dus je bent nog wél verliefd op hem?” Delphi zucht. “Alsof je in een dag niet meer verliefd kan zijn. Nee, de meeste mensen zullen dan doen alsof om stoer te doen,” zegt Delphi. “Delphi? Alles wel goed?” klinkt er uit de andere hoek. Ik draai mijn hoofd direct om naar Terra. Ze is de enige die zich ook werkelijk weet te gedragen deze dagen. Ik moet maar eens vragen hoe ze dat doet. “Moe. Ellendig. Beroerd,” antwoord Delphi. “Klinkt niet goed,” zegt Terra kortaf. “Het komt wel goed,” voegt ze er snel aan toe als de stilte te lang dreigt te worden. “Ik ga denk ik maar naar Portia en zo toe, voor de kleding.” Zegt Delphi. Terra besluit ook mee te gaan. Ik heb geen zin om alleen achter te blijven, dus ik besluit naar Cinna te gaan.

Binnen 30 minuten sta ik alweer klaar. Ik heb een wit, strapless shirt aan met een roze maxi-rok vanuit de taille met simpele witte slippers er onder aan. Mijn haar is opgestoken in een vette, losse knot en mijn make-up is licht. Ik wacht op de twee andere meiden. Al snel komt Terra. Ik had haar verwacht in een lief, klein jurkje met hoge hakken, maar mijn ogen drukken iets heel anders op mijn brein. Ze heeft een broek aan, een witte met zwarte strepen – of andersom -  die verticaal omhoog gaan. Een zwart hemdje met een blauwe blouse erover heen bedekken samen haar bovenlichaam. Met stoere, zwarte laarzen eronder is ze een compleet ander persoon dan dat ik vanochtend zag. Het staat haar zo verschrikkelijk goed! “Wat zie je er gaaf uit!” zegt Terra. De blush op mijn wangen niet eens te zien, ik bloos heel erg. ‘’Je ziet er geweldig uit! Je hebt geen jurk aan!’’ roep ik stomverbaasd uit. Dan komt Delphi binnen. “Wauw, jullie zien er echt gaaf uit!” roept ze. “Heb je je haren geverfd?” vraagt Terra. Geverfd, wat? Ik kijk specifiek naar haar haar. Inderdaad, het is een andere kleur. “En geknipt,” knikt Delphi. Ze draait een rondje. Haar haar is aan de zijkanten veel korter dan in het midden, een soort V-vorm. “Wauw! Je ziet er echt geweldig uit!” zegt Terra opgewonden. “Gave jurk!” zeg ik. “Jullie zien er veel beter uit,” zegt Delphi. “Jullie zien er alle drie goed uit,” hoor ik mama opeens in het gesprek vallen. Ik kijk naar haar. “Jullie mogen er zijn!” zegt Jothy, die er ook bij is komen staan. Ik lach. We lopen de trap af, op naar de rijen voedsel. Ze hebben pizza’s, mjam. Na al dat eten gaan we naar mijn kamer. Ik hoor Delphi en Terra wat mompelen, maar ondertussen gaat mijn hoofd al op en neer, op naar mijn droomwereld.

--------------------

Zo hehe, dit stuk is eindelijk af, werd tijd :)