Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

De Meest Gevaarlijke Trans

Als mijn ogen zich openen, schrik ik me wild. Ik lig niet in hetzelfde bed waar ik in ben gaan slapen. Ik lig niet eens in een bed. Ik lig opgekruld in twee armen. De armen tillen me naar een andere kamer. Degene die me tilt wil me niet wakker hebben, dus ik doe maar net alsof ik slaap. Ik word gedragen door de trein heen, naar een gedeelte die ik niet ken. Daar word de laatste deur in de gang open gemaakt. Ik word op een zacht bed gelegd. Vervolgens voel ik de handen die bij de armen horen. Ze schudden me zachtjes door elkaar. Precies zoals papa zou doen. Ik open slaperig mijn ogen. Delphi zit al in de ruimte en staart lachend in mijn ogen. ‘’Wat is er mis met jou?’’ vraag ik slapend. Delphi lacht dit keer hardop. ‘’Niks hoor, iedereen staat toch op om zes uur ’s morgens,’’ grapt Delphi. Mijn ogen worden groot. ‘’Zes uur! En jullie maken mij wakker?! Waarom?’’ roep ik uit. De hand van papa vormt zich gelijk om mijn mond. ‘’Niet zo hard! Terra mag dit niet weten,’’ zegt hij half serieus, half grappend. Ik lach zachtjes. ‘’Wat mag ze niet weten?’’ vraag ik. Delphi slaakt een irriterende zucht. ‘’Wat mis ik?’’ vraag ik. ‘’Het zicht van twee meter naast je, dombo,’’ zegt Delphi lachend. Ik kijk naar de kant waar Delphi’s hand uit steekt. Nu snap ik waar ze het over heeft. En waarom ik zo vroeg op moest staan.

‘’Dus Terra mag hier niks van weten?’’ vraagt Delphi zodra we aan de ontbijttafel zitten. Het is kwart voor negen, van Terra is nog niets te zien. Papa, mama, Delphi en ik zitten al aan het ontbijt. Iets voor negen besluiten papa en mama zich klaar te maken voor District 9. Delphi en ik wachten op Terra. Als de secondewijzer precies over de 12 gaat om aan te geven dat het negen uur is, loopt Terra naar binnen. Of nou ja, Terra. De mislukte vampierversie van Terra. Gister vast en zeker vergeten haar make-up er af te halen. En om een elastiekje in haar haar te doen voordat ze zou gaan slapen. Datgene wat eerst mooi, zacht haar was, ligt nu als een vogelnest op haar hoofd. Ik kan het niet laten om niet in de lach te schieten. Delphi doet vrolijk mee. “Wassup?” vraagt Terra, duidelijk niet begrijpend waar wij het over hebben. Ik wijs naar de spiegel tegen de muur aan. Terra schrikt van het beeld, maar ligt al snel in een deuk. “Hoe laat waren jullie wakker? Zagen jullie er ook zo uit toen jullie wakker werden?” vraagt Terra. Delphi en ik kijken elkaar aan. Als we eerlijk zijn, is Terra’s verrassing naar de haaien. Delphi heeft als eerste een tussenoplossing. “Uuhm rond een uur of acht, en ja, maar wij hebben ons snel opgefrist.” Niet helemaal waar, we hadden niet heel veel make-up op, dus heel veel uitlopen kon het niet. “Ik ga me even… eehm… opfrissen,” mompelt Terra als ze geluiden op de gang hoort. Zodra ze de eet wagon uit is, liggen Delphi en ik in een deuk. ‘’Dit gaat nog lastig worden,’’ zegt Delphi. Ik knik instemmend. Na ongeveer tien minuten komt Terra weer terug. “Beter zo?” vraagt ze. “Jazekers,” is mijn antwoord. “Zo, vandaag district negen, morgen acht. Heb je al nagedacht over een speech, Delphi?” vraagt Terra als ze zit met een broodje voor haar neus. “Nee, ik zit helemaal vol, ik krijg geen zinnig woord op papier,” zucht Delphi. “Komt goed, wij helpen wel,” zeg ik. Mijn arm ligt op haar schouders. “Ik wil zo graag iets doen voor ze! Ik heb ze verdorie gewoon onbewust zelfmoord laten plegen met die stomme besjes! Wat ben ik voor iemand?” zegt Delphi wanhopig. “Hallo, ik wilde ze dood hebben. Jij hebt het alleen maar uitgevoerd, ik wilde dit. Ik ben degene die erg is,” ontsnapt er uit mijn mond. “Ja en jij had er ook een goede reden voor, met Rue, dus dat is volkomen logisch. Dus niemand gaat zich hier extreem schuldig voelen, en bovendien, eerst komt negen nog,” zegt Terra op haar beurt. We worden onderbroken door mama. “Zo dames, heeft iedereen het ontbijt op? Jullie kunnen zo naar jullie voorbereidingsteam, ze staan al klaar.” “Nu al?” vraagt Delphi verbaasd. “Ja, in District 10 gaan we wat vroeger, dat hebben ze daar gevraagd. ’s Middags hadden ze iets geloof ik, maar dat konden ze me niet vertellen,” zegt mama vaagjes. Ik trek mijn wenkbrauw vragend op. Ze geeft me een knipoog. Ik besluit het maar te laten zoals het is en achter de twee meiden aan te lopen naar onze eigen kleedkamers.