Roses Rue Mellark (vervolg Spotgaai, maar net anders)

En toen werd ik getrokken...

Ik ga er gewoon een hele hoop opzetten, want anders duurt een stukje 56 pagina's lang... Beetje lang... Dus het word in delen, een paar per dag misschien. Hihi:)

 —————————————————————

''Welkom bij de honderdste Hongerspelen!'' zegt Effie. 

Ik zie papa en mama zitten achter Effie. Ze kijken allebei verdrietig. Ik weet het niet zeker, maar volgens mij huilt mama. 

Ik kijk terug naar Effie.

''Zoals jullie weten, trek ik eerst uit de speciale bol voor me.'' Ze wijst naar de gouden bol. We kunnen de briefjes niet zien. 

Ze loopt naar voren en pakt een briefje. Eenmaal terug bij de microfoon maakt ze het briefje open. 

''De meisjes,'' zegt ze door de microfoon.

Om mij heen schrikt iedereen. Ik voelde hem al aan komen. Ik wordt getrokken.

Dat lijkt ook bij papa en mama binnen te komen. Ze zoeken me in het publiek, en als ze me vinden, krijgen ze de uitdrukking op hun gezicht wanneer ze me troosten. 

''Het komt wel goed, Rose, zo wilde je het,'' zeg ik in mezelf. 

Ieder meisje zakt in. Ik blijf stevig staan. 

Trek me maar, ik ben er klaar voor.

Effie loopt naar de bol van de meisjes en trekt willekeurige kaartjes uit de bol. Drie kaartjes, één van die briefjes is geschreven met mijn naam. 

Effie opent het eerste briefje. 

''Delphi Ballantynn.'' Dat is de dochter van de burgemeester. 

Ze staat voor me, dus ik zie haar reactie niet. Ze staat stevig, dus ze lijkt rustig. Ze loopt naar het podium. Ze weet niet precies wat ze moet denken, denk ik.

''Gefeliciteerd, laten we maar snel verder gaan,'' zegt Effie en maakt het tweede briefje open. 

''Terra Fairbain.'' Een meisje schrikt en er lopen tranen over haar wangen als ze naar boven loopt. Ze kan het niet geloven. Ben ik dan misschien toch veilig? 

''En dan nu de derde tribuut!'' zegt Effie voordat ze het briefje open maakt.

Ik hoop vurig dat ik het niet ben. Misschien sparen ze ons nog een jaartje, misschien zelfs twee.

''Roses Rue Mellark.''

Nee, ze sparen ons niet.

Ik zak niet in, schakel mijn gevoelens uit en loop gelijk naar het podium. Mensen om mij heen fluisteren mijn naam, op een toon alsof ze het niet kunnen geloven. Ik loop snel en zelfverzekerd naar het podium. 

Ik kijk snel naar mama. Ze heeft, net zoals ik, alle gedachten op slot gezet. Papa daarentegen doet zijn best om hetzelfde te doen, maar ik zie zo dat hij in paniek is.

Ik loop naar Effie. Ze duwt me naar het midden, tussen de andere twee in. 

Alle twee kijken ze me aan. Het meisje uit de laag kijkt bang, de dochter van de burgemeester kijkt me boos aan. 

Waarom? 

Ik heb er meteen geen zin meer in. Deze meiden willen niets met me te maken hebben, zoiets is meteen te zien in hun ogen. 

Ik kan dit niet zonder hem. Ik kan niet sterk blijven zonder hem.

Ik zoek naar hem, en ik zie hem zo. Het is de enige jongen die me strak aan kijkt. Johty zie ik nergens, hij is vast te klein om te zien.