The Lone Survivor

Part 53

Pov Jade

Als ik mijn ogen open word ik wakker in mijn oude kamer.

Verbaast sta ik op en loop ik naar beneden, als ik aangekomen ben zie ik een figuur op de bank liggen slapen, het persoon dat ik nooit meer in mijn hele leven wou terug zien: mijn vader.

Overal staan bierflesjes en asbakken .

Ik loop snel de keuken in opzoek naar mijn telefoon die ik niet kan vinden. 

"Jade wat zoek je?!" hoor ik een oude vervelende man zeggen/. 

"Oh mijn telefoon" zeg ik bang.

"Die heb je niet eens domkop" schreeuwt hij. Ik ren naar boven toe en kleed me aan.

Ik kijk en zie dat het 28 juli is. 

'Hoe kan dit? Alsjeblieft laat dit niet een droom wezen!'  ik knijp mezelf een paar keer flink in mijn arm maar het is geen droom. 

Misschien als ik mijn spullen pak gaat het precies zoals eerst.

Ik pak snel een tas en gooi mijn spullen erin. Als ik klaar ben sluip ik naar beneden, door de hal naar de voordeur. 

"En waar denk je naartoe te gaan?" hoor ik een stem zeggen, maar hij is al te laat.

Ik ben er al vandoor het bos in. Na uren zoeken en speuren kan ik de jongens nergens vinden, letterlijk nergens.

Ik ben wel 50 keer op hun kampeer plek geweest, maar het is gewoon een lege plek.

Als ze niet hier zijn dan zijn ze misschien wel thuis.

Ik loop de lange wandeling door het bos naar hun huis, deze route ken ik uit me broekzak.

 Als ik in de rijke buurt aankom zie ik hun huis staan.

Ik loop de oprit op en bel aan, er word open gedaan door een meisje van rond de 21.
"Hallo ik had een vraagje zijn de jongens thuis?"

"Welke jongens?"

"Luke, Calum, Michael en Ashton"

"En wie moeten dat zijn?"

"De jongens van 5 seconds of summer"

"5 seconds of summer bestaat niet, volgens mij heb je dat verzonnen schat" zegt ze.

"Het spijt me dan moet ik me vergist hebben" zeg ik als ik mij omdraai en wegloop.

'Nee dat kan niet, dit mag geen droom zijn.

Alle dingen die ik heb meegemaakt. Dat kan niet, dat mag niet. 
Kan dit niet te lang zijn voor een droom? '

Met tranen in mijn ogen loop ik over de straten, misschien kan ik de bus pakken naar de studio.

Ik loop naar het busstation waar ik braaf sta te wachten.

Na een rit van een half uur kom ik uit bij de studio.

Ik loop het gebouw binnen , ik loop meteen naar de opname kamer waar John altijd is.

Ik klop op de deur en doe hem daarna open.

Ik zie dat John me met een glimlach aankijkt. "Hey John!" zeg ik hopend dat hij weet waar de jongens zijn. "Sorry maar wie ben jij? Ik heb je nog nooit hier gezien!" zegt hij. 
Ik voel mijn ogen vochtig worden , ik open de deur en ren huilend de straat op. 

Mijn laatste hoop is om naar mijn moeder te gaan, Ashton herkend mij sowieso wel.

Ik ga weer naar het station en wacht weer braaf op de bus.

Ik stap in een ga braaf op mijn plek zitten.

Na 1 uur rijden kom ik eindelijk aan op mijn bestemming.

Ik betaal en stap uit, ik loop naar de voordeur en bel aan.

Ongeveer 1 minuut later word de deur geopend door Anne.

"Mam?" vraag ik huilend. 

"Sorry schat maar volgens mij ben ik niet officieel je moeder niet, als je mijn zoon ontmoet kan ik dat misschien wel in de toekomst worden" zegt ze met een knipoog.

Ze draait zich om en roept wat, meteen daarna komt Ashton de trap af gerent. 

Anne zwaait en loopt de woonkamer binnen. "Ashton zeg alsjeblieft dat je me nog herkend, dat allemaal mag geen droom zijn!" 

"Sorry maar ik ken je niet, ik zou je graag willen kennen!" zegt hij met een glimlach. 

"Sorry" zeg ik als de tranen in mijn ogen springen en mij omdraai.

Ik ren zo veer als ik kan richting een parkje. Ik ga op een bankje zitten en laat alle tranen over mijn wangen rollen.

'het was dus wel een droom, ik kan het niet meer veranderen.

Zoiets zal dus nooit meer gebeuren. De jongens zullen mij niet eens herkennen.

De band zal nooit bestaan, ook geen tour. Ik zal nooit Cody hebben ontmoet.

Maar misschien is er toch wel een iemand bij wie ik terecht kan.

Ik ga zo snel als ik kan weer naar het busstation waar ik de bus naar Dylan pak.

Na weer een lange rit kom ik eindelijk aan.

ik stap uit en ren de flat van Dylan binnen. Als ik aanbel doet de knappe getatoeëerde jongen open. 

"En wie mag deze knappe dame zijn? " vraagt hij als hij tegen de deur aan leunt.

"Dylan alsjeblieft zeg me dat jij tenminste wel alles nog weet!" vraag ik wanhopig.

"Mag ik eerst je naam weten, dan kun je naar binnen" zegt hij met een lach.

"Ik ben het Jade, weet je nog! Je hebt me ontvoerd om mij te redden van mijn vader! We hebben 2 jaar een relatie gehad tot.. tot.." zeg ik als ik terug denk aan wat ik gedaan heb. 
"Tot wat? "  vraagt hij. "Tot dat ik van het balkon sprong" zeg ik nadenkend. 

"Sorry maar geen een van de dingen die je hebt opgenoemd heb ik ooit meegemaakt. Als je wilt kunnen we wel wat proberen" glimlacht hij.

"Maar als je van het balkon bent gesprongen, hoe kan je dan nog zo top fit zijn?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen. 

"Ik kan het je niet uitleggen, alles wat ik net zei moet een droom zijn geweest" zeg ik verdrietig. 

"Nou Jade, je lijkt me heel gestrest dus als je wil kan je in mijn bed slapen en dan morgen kijken we wel verder met je" zegt hij als hij mijn naar zijn kamer begeleid.

Ik krijg een t-shirt naar me toegegooid waar ik dus zo te merken in mag slapen, hij draait zich om en loopt de kamer weer uit. Ik kleed me om en ga in het bed liggen.

Er klopt niks van! Helemaal niks!

Het is te mooi om een droom te zijn geweest. 

Is dit dan misschien het eind?

~~~~

Hallo lieve lezers.

Ik weet nog niet 100 % zeker of ik dit als einde laat.

Ik vond het eigenlijk wel tijd worden.

Ik heb langer dan een halfjaar hier aangeschreven en vond het ook geweldig om voor jullie te mogen schrijven. Jullie zijn allemaal geweldige mensen. Bedankt voor alle lieve berichtjes en votes!

Laat het aub weten of je wilt dat dit boek doorgaat of er een deel 2 komt.

xxx

guusje