Nieuwschierig Naar Hem

hoofdstuk 11

We lachen en lopen weer verder. "Waar wil je naar toe?" Ik haal mijn schouders op en zeg dat het me niet uit maakt. "Ow wacht toch wel ik lust wel zo'n lekker drankje zoals de eerste keer." Luke kijkt bedenkenlijk. "Ooooww bij mijn oom?!" Ik knik en lach. "Nou spring achterop!" Beveeld luke me. Ik gehoorzaam en sping achter op. Luke verliest zijn evenwicht en valt om de fiets uiterraad ook en ik dus ook. Lachend staan we weer op en fietsen we naar het station.

Als we langs de chocolade winkel lopen zie ik iets geweldigs liggen. Het een chocolade plakaat met mijn naam en een voetballetje er op. Ik blijf versteend bij het raam staan en tik luke aan. Luke trekt me mee de winkel in en voor ik het weet sta ik met de chocolade in een zakje weer voor het raam te kwijlen. "Dat had je niet moeten doen idioot!" Roep ik als we weg lopen. "Tuurlijk wel" lacht luke. "Anders was daar voor altijd blijven staan." We lachen en lopen naar het winkeltje van ome andreas.

"Wat kan iek vor joellie doin?" Zegt ome andreas met een brede lach op zijn gezicht. "tafel voor twee graag" zegt luke. In mijn ooghoeken zie ik de vriendin van joost zitten. Mijn ogen scannen het hele cafeetje af maar joost zie ik nergens. Het ziet er naar uit dat zij mij ook heeft gezien. We lopen acher oon andreas aan richting het meisje. Zodra we langs haar lopen sist ze naar me:"kon je niks beters krijgen lelijk wijf" ik keek haar verdrietig aan als we verder lopen zegt ze:"onee wacht dat kan niet joost is de beste oja sorry wacht joost hield helemaal niet van jou een gemeen lachje volgt. Snel versnel ik mijn pas en loop achter oom andreas en luke aan. Ik heb niet door dat de tranen over mijn wangen lopen. Luke draait zich om en voor ik het wist trekt hij me tegen zich aan. Het wordt me allemaal even teveel als ze ook nog eens joost langs ziet lopen. Alles werd zwart.

Ik voel zachtjes kloppen tegen mijn wang. Wazig zie ik twee schimmen voor mijn gezicht dansen. Het beeld wordt scherper ik zie zwarte krullen en een bruine man. Nu is het beeld helemaal scherp en ik zie bezorgdheid op hun gezichten. Ik hoor vaag een stem die roept:"ze wordt wakker" direct voel ik wat langs mijn gezicht glijden. Het is allemaal nog wat vaag maar ik herinner me oom andreas en luke. Wat is er gebeurd vraag ik zachtjes? "Luka paak die nattie doekje even hier." Ik voel iets kouds op mijn voorhoofd. Lukes gezicht verschijnt voor mijn ogen. "Je viel flauw en toen hebben we je hier naartoe gebracht. Wil je naar huis of wil je wat drinken? Wat wil je zeg het maar ik haal het voor je!" Zegt luke bezorgt. Ik schud mijn hoofd en zeg zachtjes dat ik naar huis wil. "Maar zo kanne iek joelie niet lateen gean!" Roept ome andreas. "Ik ga wel met je mee naar huis!" Zegt luke vast besloten. "Dat is heel lief van je maar dat hoeft echt niet." Zeg ik tegen luke. Luke helpt me met recht op komen. "dat zal allemaal best, maar ik ga toch mee!" Zegt luke. Ik knik en sta op van de bank. "Waiteen joelie seker dat joelie zo weg gean?" Vraagt ome andreas nog snel. Nog voor dat ik mijn mond ooen kan doen is luke me al voor. "Het komt wel goed ome andreas ik zorg voor haar." Luke kijkt naar mijn gezicht. Zijn gezicht ziet er bezorgt uit.

Samen lopen we get achter kamertje uit. In mijn ooghoek zie ik joost staan. Hij kijkt bezorgt als hij mij aan ziet komen strompelen samen met luke. "Gaat het?!" Roept hij en komt naar ons toe rennen. "Joost rot op! Ik kan jou er nu echt niet bij hebben! Ga lekker dat wijf van je af lebberen!" Komt er boos uit mijn mond en ik loop boos door met luke naast me. Ik merk dat ik al wat beter kan lopen dus ik laat luke zijn arm los. "Gaat het?" Komt er zacht uit zijn mond. Ik knik en loop rustig naar mijn perron. Als we daar aan komen komt de trein over vijf minuten. Ik ga oo een bankje zitten en luke hurkt zich voor me. "weet je zeger dat het goed gaat? Ook met joost enzo?" Vraagt hij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. Een traan verlaad mijn oog. Ik voel een tinteling op mijn wang als ik merk dat luke de traan weg veegt met zijn duim. Ik kijk op en glimlach naar hem. "Schuif eens op." Zegt luke zacht. Hij komt naast me zitten. Het zit een beetje krap maar dat geeft niet. Luke slaat zijn arm om me heen. Zo zitten we tot dat de trein komt. "Weet je zeker dat je niet gewoon naar huis wilt?" Vraag ik. Luke schud zijn hoofd gevig van nee en stapt achter mij de trein in. Als we de fluit van de conducteur horen stapt er nog snel een mevrouw in. "Huh dat is die vrouw van pas!" Denk ik in mij zelf.

"Dag meisje en dag jongen!" Zegt ze vrolijk. "Dus dit is je vriend?" Vraagt ze. Ik voel dat mijn hoofd knal rood word. Ik kijk luke aan en zie dat hij glimlacht. "Wij..." wil ik zeggen maar luke maakt mijn zin af. "...zijn inderdaat vrienden ja!" Zegt hij met een ongelofelijk vrolijk gezicht. De vrouw glimlacht en laat ons verder met rust. Bij de volgende halte stappen er veel mensen uit inclusief de vrouw. "Nou dag hoor" zegt ze nog voor dat ze uit stapt. Luke grinnikt. We zitten nu alleen in een vierzits. "Dussss.." zegt luke vermakelijk. "Ik was haar tegen gekomen op de dag dat wij vrienden werden en toen dacht zij dat wij eeuh verkering hadden dus dat zei ze tegen mij en toen zei ik nee wij zijn zojuist vrienden geworden en toen vertelde zij over haar dochter en... het boeit je niet he?" Ik laat mijn hoofd zakken. Heel even later hoor ik luke lachen. Ik til mijn hoofd op en kijk hem verontwaardigt aan. "Je bent schattig als he verlegen bent." Fluisterd hij in mijn oor.