Nieuwschierig Naar Hem

hoofdstuk 5

"En heb je veel straf?" Klinkt er opeens naast me. "Man ik schrik me rot!" Hij kijkt me schuldig aan. "Ja 4 enorme opdrachten extra en we hadden al veel." Er komt een meisje van achter ons tegemoed. "Kom op joh anders komen we telaat!" Snel loopt hij achter het meisje aan. "Sorry" klinkt er nog zacht uit zijn mond. Sloom loop ik door naar het lokaal waar ik les heb. Ik kom daar binnen en ga naast bibi zitten. "En?" Fluisterd ze. Ik vertel haar wat mijn straf is. "De idioot eerst was hij nog wel knap en leuk maar nu is het echt een eikel!" Zegt bibi boos. De les begind en ik besluit maar op te letten en te proberen niet aan joost te denken. Weer trilt mijn telefoon. Weer een snapchat.  Een beetje bang om weer gekwetst te worden open ik de snap. Hij is van joost. Zijn mond kust haar nek. "Sorry babe ik ben nu veel gelukkiger!" Staat er onder. Bedroeft probeer ik me op de les te richten. Dit lukt echter niet. Dus ik ga tekenen in mijn schrift. "Maak nu opdracht 13 en 14, ik loop zo even langs!" Komt op de achtergrond van mijn gedachten binnen ik besef echter niet dat zometeen mijn schrift gecontroleerd word of ik wel aan het werk ben.

Te diep in mijn gedachten merk ik niet dat de lerares acher me staat. Bibi probeert me nog te waarschuwen maar het is te laat. "En wat dacht jij te doen in mijn les?" Boos kijk onze lerares ons aan. "Euhm ik euh wou net beginnen aan de opdrachten hehe" probeer ik de schade te verminderen. "Weet je maak jij opdracht 15 en 16 er ook maar bij. Pff iedereen is tegem mij vandaag!

We zijn pas op de helft van dag. "Bib ik ga me ziek melden!" Zeg ik wanhopig en een beetje te hard."wat waarom?!" Reageerd ze geschrokken. "Nou, ik wil niet nog meer extra werk als je begrijpt wat ik bedoel." Bibi knikt. "Ik geef het huiswerk door en succes he schat, je komt er wel overheen!" Moedigt ze me aan. Ik pak mijn tas en loop rustig naar de bali. "Hallo wat kan ik voor je doen?" Vraagt de mevrouw achter de bali vriendelijk. "Ik wil me graag ziek melden" de vrouw knikt. "Je ziet er inderdaad een beetje wit uit." Ze tikt wat op haar computer en vraagt dan mijn naam. "Vicky bakkers" antwoord ik kort. "Nou tis gelukt hoor meid lekker je bed in!" Ik knik en loop naar buiten. Op weg naar huis!

Als ik bij mijn fiets aan kom zoek ik naar mijn sleutel.  "Shit nee!!" Ik schrik me naar. Ik heb drie plekken waar ik mijn sleutel altijd laat in mijn jaszak, in het voorvakje van mijn tas of in mijn kluis. In mijn kluis ligt hij niet daar heb ik net nog gekeken. Ik voel nog eens mijn zakken na. Ik haal alles uit mijn voorvakje en kijk of mijn sleutel er tussen ligt. Maar nee. Hij is weg! -dat word lopen. Wat een pech!- ik doe mijn rugzak om mijn schouders en begin te lopen. Een bus kan ik niet nemen want er staat geen geld op mijn ov en ik heb geen contant geld in mijn portemonnee.  Het is naar het station ik denk ruim een uur lopen.  De moed zakt me gelijk al in mijn schoenen.  Het is twee uur en ik ben pas op een kwart. Ik hoor een fiets remmen. Ik kijk niet op het is vast zo iemand die wil vragen waar dat ene winkeltje is. Nou sorry hoor maar ik woon hier niet.

Als ik stug door loop voel ik opeens een strakke hand op mijn schouder. In een soort karate move draai ik me om. "Wow! Rustig!" Zegt een bekende stem. "Ow he sorry" hij kijkt me aan. "Lift nodig?" Ik kijk hem aan. "Ja graag!" Zijn hand wijst naar de bagagedrager.  Ik stap sierlijk op wat niet helemaal lekker verloopt. Een beetje onhandig verlies ik mijn evenwicht en bots tegen hem aan. " Oow! Sorry!! Gaat het?" Hij begind te lachen.  "Ja tuurlijk gaat het!" Samen fietsen we weg. Naar het station. "Waarom ben je hier al het is nog harstikken vroeg?"
"Ow gewoon had geen zin meer." Klinkt het nors. "Ow" een stilte valt. "En waarom ben jij weg?" Ik zucht. "Ik kreeg weer een snap maar dit keer van mijn ex dus ik heb me ziek gemeld." De remmen piepen. "Wat zei hij?"
"Hij zij sorry en dat hij nu gelukkiger was." Ik voel dat er een traan ontsnapt.

Als het groen is slaan we af. Het is nog een tijdje rijden want hij rijd niet zo hard.  "Het spijt me dat ik je liet schrikken vicky." Zegt hij door het harde geluid van het verkeer heen. Zachtjes lach ik. "Wat is er?" Vraagt hij verlegen. "Niks, tis lief van je dat je je excuses aan bied maar het was je allang vergeven." Hij draait zijn hoofd even om. Ik zie dat hij glimlacht. Hij is leuk als hij lacht. Wacht ja leuk maar gewoon leuk niet leuk leuk zeg maar.