Nieuwschierig Naar Hem

hoofdstuk 8

Na een lange tijd gezeten te hebben is het tijd om te gaan. Ik zie dat luke zijn portomonee pakt. "Nee laat maar deze trakteer ik! " zeg ik zelfverzekerd. "Nee echt niet!" Reageerd luke fel. "De vorige keer heb je ook al niet hoeven betalen dit rondje is van mij!" Als ik zie dat zijn besluit vast staat ga ik er niet verder op in. " Zal ik meelopen naar je perron?" ik knik. "Dat is erg lief van je." Een klein glimlachje verlaat zijn lippen.

Als we aan komen bij mijn perron verminderen we vaart. "Ik vond het weer leuk!" Zegt luke terwijl hij recht voor me is gaan staan. "Ik vond het ook echt heel leuk!"
"Zie ik je morgen?" Vraagt luke met zijn ogen even gericht op de klok en dan weer op mij. "Ik hoop het" zegt ik met een lachje. "Kom je nu wel op tijd voor je trein?" Hij knikt. "Ja als ik een beetje door loop haal ik hem makkelijk." Luke kijkt me aan. "Ik moet gaan." Ik knik. Luke draait zich om en wil weg lopen. Ik draai weg maar voel een hand mijn hand pakken. "Vicky! Zijn we vrienden?" Ik zie hoop in zijn ogen staan. "Tuurlijk!" Antwoord ik en dan ren ik weg want mijn trein staat al klaar. Als ik beneden van de trap sta kijk ik omhoog. Luke zwaait naar me. Hij is zo lief als hij lacht. Met een brede lach zwaai ik terug.

In de trein is het leeg, een oudere vrouw zit tegen over mij in een vierzits. Ze kijkt me aan. Vriendelijk lach ik naar haar. Een klein knikje krijg ik terug. Ik kijk naar buiten en verwerk de dag. Dit doet me goed, even overdenken wat er is gebeurt vandaag. Nadat ik alle lessen heb overdacht kom ik bij practijk waar luke bij ons in de klas kwam. Mijn gedachten schieten over naar luke. Ik merk niet dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt.

"is hij een beetje leuk?" Hoor ik opeens tegenover mij. Verbaast kijk ik op. "Ik bedoel die jongen waar je naar zwaaiden op het station." Een glimlach kruipt op mijn gezicht. " We zijn zo net vrienden geworden!" Antwoord ik. " Vrienden?!" Zegt de mevrouw. " fijn dat er ook nog mensen zijn die eerst vrienden worden." haar gezicht staat lief en geïnteresseerd. "Hoe bedoelt u?"
"Mijn dochter is al een hele tijd vrijgezel, en nu liep ze afgelopen zaterdag een jongeman tegen het lijf, en nu hebben ze gelijk verkering. Dat gaat toch veelste snel!" Zegt ze verontwaardigt. "Haha oow maar ik ben niet verliefd op die jongen hoor. Het is eigenlijk net uit met mijn vriendje." De vrouw haar gezicht verander naar medelijden. " Ach meisje toch! Wat vervelend voor je!" Ik knik. "Maar ik probeer het te vergeten en op nieuw te beginne." De vrouw knikt. Ze kijkt naar buiten. De plaatsen waar de trein allemaal heen gaat worden omgeroepen. Tot slot word het volgende station vermeld. " Dat is mijn halte. Tot ziens!" Zegt de vrouw beleefd en loopt dan naar de deur. Ik kijk haar na. Wat een lieve vrouw. Ik denk weer aan luke. Hij is lief en knap heeft hele mooie licht blauwe ogen, maar verliefd? Nee dat is het gewoon niet. Diep in gedachten reis ik verder.

als ik de voordeur open trek, en de gang in loop, zie ik een bekend paar schoenen staan. snel gooi ik mijn jas en tas in een hoek en loop met versnelde pas de kamer binnen. "Jade!!" roep ik en ren naar mijn grote neef toe. "heey kleine muis!" begroet Jade me. "wat ben jij verschrikkelijk groot geworden zeg!" zegt hij enthousiast. "ja duhu! dat wil wel eens gebeuren als je op Jamaica blijft rond hangen!"

jade is de grote neef van vicky. hij is drie jaar ouder dan haar. jade heeft een tijdje bij vicky, haar broertje en ouders gewoont, nadat zijn moeder overleed. een vader had hij niet want jade is een donorkind. dus toen zijn moeder overleed ging hij bij zijn oom en tante wonen. omdat jade een lange tijd bij hun had gewoont voelde hij als een echte broer aan bij vicky. ze waren erg close en het vertrek van jade kwam dan ook hard aan bij vicky. jade vertrok naar Jamaica nadat hij een les over het eiland had gehad.

Samen schieten ze in de lach. "Hoelang blijf je?" Vraagt ik hoopvol. "Zo als het er nu uit ziet anderhalve maand." Na nog een lang gesprek is het tijd om eten. Tjdens het eten worden er veel dingen besproken over hoe het gaat in Jamaica en hoe het zit met studies en dat soort dergelijke dingen. Na het eten vertrek ik naar boven om mijn huiswerk te maken. Als ik diep in mijn reken sommen zit gaat mijn deur open. "He mag ik even storen?" Vraagt jade voorzichtig. "Tuurlijk! Jij altijd." Reageer ik en schuif mijn rekenen aan de kant.
Ik wou je wat geven. Tis een cadeautje uit Jamaica zodat je me nooit meer hoeft te vergeten. Jade houd mij een papieren zakje voor. Langzaam en voorzichtig maak ik het open. Onderin het zakje ligt iets te glinsteren.