Nieuwschierig Naar Hem

hoofdstuk 29

Na een uur of twee gekletst te hebben zit ik nog steeds bij luke naast zijn bed. "Is je moeder eigenlijk al een keer langs gekomen?" Vraag ik voorzichtig. Luke schud zijn hoofd. "Ik hoop dat ik hier nog een hele tijd mag blijven, ik wil echt niet meer terug." Zegt hij met een zucht. Met mijn duim aai ik voorzichtig over zijn hand. "Maar je moet ooit een keer uit het ziekenhuis weg, je kan hier niet voor altijd blijven." Triest kijkt luke uit het raam. "Weet ome andreas het eigenlijk al?" Opeens schiet luke omhoog, maar al snel ligt hij weer verkrampt op zijn kussen. "Helemaal vergeten! Het is bale dat ik zijn nummer niet heb anders had ik hem kunnen bellen." Ik knik bedenkelijk. "Ik wil wel langs gaan en het hem vertellen." Bied ik aan. Luke kijkt me glimlachend aan. "Dat is echt lief van je." Bij het woordje lief heb ik opeens een raar gevoel in mijn buik. Een gevoel dat ik al heel lang niet heb gevoeld. Ik weet niet meer waar ik dit gevoel van ken, maar ik ken het! "Ik zal morgen gelijk gaan." Beloof ik luke. "Dankje wel echt heel lief van je!" Luke knijpt zachtjes in mijn hand. "Komt die lisa nog?" Vraag ik met mijn hoofd naar de grond. Ik voel dat luke mijn hand loslaat. Ergens ben ik teleurgesteld, totdat ik zijn vingers onder mijn kin voel. "Ik heb tegen haar gezegt dat ik alleen op woensdag bezoek mag ontvangen. Dus die komt voorlopig niet." Luke heeft mijn hoofd zo opgelicht dat ik hem in zijn ogen aan kijk. Er volgt een glimlach op mijn gezicht en ik voel luke zijn duin over mijn wamg strijken. "Wanneer mag je weer naar huis?" "Ze vermoeden over een week dan zijn de wonden ver genoeg genezen, maar dan mag ik nog niet naar school." Er volgt een stilte, het is niet echt een pijnlijke stilte maar het is toch te stil. "Vicky" zegt luke zacht. "Ik wil niet terug naar huis." Nu pak ik luke zijn hand met twee handen vast. "Als je niet naar huis wil mag je wel bij mij." "mag ik dan bij je schuilen als het nergens anders kan, en als ik moet huilen droog jij mijn tranen dan? Wamt als ik bij jou mag mag jij altijd bij mij, kom wanneer je wilt ik houd een kamer voor je vrij." Bromt luke. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
"Dat zong mijn oma vroeger altijd, als ik weer eens bang was, omdat mijn moeder weer eens dronken was." Weer is het even stil. "Maar ik meende het wel hoor. Je mag bij ons komen als je wilt." Onzeker kijkt luke me aan. "Vinden je ouders dat goed?" Ik knik snel. "Ja tuurlijk!" Luke kijkt blij. "Ik heb het gevoel dat er eindelijk iemand om me geeft."

Na anderhalf uur loop ik het ziekenhuis uit. Als ik naar buiten stal komt mijn moeder precies aanrijden. "Wat een timing!" Lacht mijn moeder.
"Ja zeg dat wel jah!" Ik stap in en doe mijn gordel om. "Je heb de tijd lang vol gekregen." Zegt mijn moeder als we weg rijden van de parkeerplaats. "Ja dat ging helemaal van zelf." Lach ik.

"Zo daar zijn we dan maar weer." Samen met mijn moeder stap ik de voordeur binnen. Als ik de kamer binnen stap ruik ik de geur van de frituur al dat betekend patat. Vrolijk stappen we met zijn alle aan tafel. Als we friet eten is het vaak nog gezelliger dan normaal. We bespreken onze dagen en na het eten ruimen we gezamelijk af. Als ik naar boven loop hoor ik jade mijn naam zeggen. "Huh wat?" Reageer ik op hem. "Kan ik je ff prive spreken?" Ik knik en loop door naar boven. Bij de deur wacht ik. "He jade gaat het over eeuh je weet wel?" Snel knikt hij. "Step in to my office!" Zegt ik vrolijk. Jade lacht en loopt mijn kamer in. "Dus broertje waar zit u mee?" Ik ga op mijn bureaustoel zitten met mijn benen over elkaar als een echte psygoloog. Jade moet er van lachen en gaat op mijn bed zitten. "Het zit dus zo he ik ga morgen uit met madelief, maar ik heb geen idee wat ik moet doen!" Zegt jade een beetje wanhopig. "Euhm ga met haar naar de film en daarna uit eten!" Reageer ik enthousiast. Jade kijkt bedenkelijk. "Is dat niet wat standaard?" "Nou dan ga je naar het strand en daarna uit eten." Jade klapt vrolijk in zijn handen. "Dat ga ik doen!!" Schreeuwd hij bijna. "En hoe was het bij luke?" Vraagt jade geïntereseerd. "Ja ging wel zijn wonden werden net schoon gemaakt toen ik kwam. En hij mag waarschijnlijk volgende week naar huis." Jade zijn gezicht klaard nog verder op. "Maar dat is goed nieuws! Maar ik snap een ding niet." Vragend kijk ik jade aan . "Hij mag weer naar huis, waarom kijk je dan zo bedroeft?" "Hij wil niet terug naar zijn moeder en daardoor word hij niet gelukkig en dan kan ik ook niet gelukkig zijn." Jade gaat naast me zitten op zijn knieën en slaat zijn arm om me heen. "Houd je van hem?"