Onverwacht

13

P.o.v Sanna

Ik ben de dagen aan het bij houden op de muur.
Vandaag is dag 11. Het valt nog mee soms hoor je verhalen van mensen dat ze er al een maand zitten of langer (maar sommige willen zelf hier zijn) Ik heb hier nog meer klanten gehad dan in het huis waar Samuel ook nog was. Het was en blijft elke keer zo naar.....
Ook denk ik de hele tijd aan Samuel.
Wat zal er met hem zijn gebeurt? Waar zal hij nu zijn?
Of aan thuis. Hoe is het met mijn ouders? Met Kaj? Met mijn lieve hondje? Er glijdt een traan over mijn wang. Die zijn er de afgelopen dagen heel veel.

Mijn deur gaat open. Een nieuwe klant. Er lijden weer tranen over mijn wangen. Het is een jong iemand. 'Hallo...' probeer ik uit te brengen. De tranen blijven maar komen. 'Ik kan dit niet hoor ik moet je gewoon vast houden.' Zegt de jongen. Wat een viezerik. Hij doet zijn capuchon af.
Dan stromen de tranen over mijn wangen. 'Kaj...' Huil ik en ren op hem af. 'Sanna eindelijk!' Kaj huilt ook. 'Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien San.' Huilt Kaj. 'Ik voel me zo vies maar ben heel blij dat ik bij je ben.' Ik kijk achter Kaj. In de deur staat Samuel. 'Wat doet hij hier?!' Huil ik nog steeds. 'Het is goed, hij heeft mij geholpen jou te vinden.' Hij geholpen...? Dat had ik niet verwacht. 'Kom we gaan.' Zeg Kaj. 'Mag ik mee naar huis?' Ik kijk Kaj aan. Hij knikt. Ik huil nog meer. Eindelijk hier weg geen vieze mannen meer.  We lopen de kamer uit. In de gang staat Rico. 'Kaj...' 'Het is goed we hebben met hem gepraat en je mag met ons mee.' Ik klem me vast aan Kaj. 'Jammer dat je weg gaat je was een goed hoertje.' Lacht Rico. 'Hou je bek Rico, ooit krijg je er spijt van.' 'We zullen wel zien wie er spijt gaat krijgen. ' lacht Rico.
Samen met Kaj en Samuel loop ik naar de auto. Kaj komt bij me op de achterbank zitten. 'Ik ben zo blij dat hier weg ben!' Zeg ik. Snap ik, we hebben gezien wat je allemaal moest doen...' zegt Kaj. 'Maar hoe zijn jullie samen gekomen?' Vraag ik. 'Samuel en ik waren vroeger hele goede vrienden.' Zegt Kaj. 'Ik had je nog zo gewaarschuwd, want toen Samuel 16 was ging met zijn broer mee en ik ken Samuel hij gaat de verkeerde kant op.' 'Hoe wist je dat.' 'Gewoon mijn gevoel en toen ik jullie in het park zag zitten wist ik dat het foute boel was.' 'Toen jij met Rico mee moest ben ik gelijk naar Kaj gegaan.' Zegt Samuel. 'Alleen had ik het nooit gekund. ' 'Ik ben verschrikkelijk blij dat jullie mij hebben gevonden.' 'Wij ook dat we jou hebben gevonden.' Zegt Samuel. Ik zeg niks terug... ik weet niet wat ik van hem moet denken en verwachten.

Thuis aangekomen hoor ik mijn moeder huilen. 'Ze huilt al vanaf de dag dat jij weg bent.' Zegt Kaj. Ik loop de kamer in. 'Mam.' Zeg ik. 'Sanna....' Ze kijkt me aan met rode ogen. Ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. Allebei huilen we. 'Lieverd eindelijk!' Huilt mijn moeder. 'Ik heb je zo gemist.' 'Ik jou ook.' Zeg ik. 'Waar was je al die tijd?' 'Kom zitten dan vertel ik heel het verhaal, maar schrik niet het is best heftig..'
Lilly komt naar me toe rennen. Ik neem haar opschoot en dan vertel ik samen met Samuel en Kaj het verhaal.
Samuel heeft geluk want ik noem geen een keer slecht zijn naam, alleen Rico.

'Oowww lieverd wat erg..' Mijn moeder houd haar handen voor haar mond. 'We moeten naar de politie!' Zegt ze. 'Dit kan niet die jongens moeten worden gestraft!' 'NEE NIET DOEN!' Roept Kaj.