Onverwacht

26

P.o.v Sanna

Vandaag is de dag van de begrafenis. Ik heb een hele zere buik. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik zenuwachtig ben en mijm vader vandaag voor het laatst zie.....

Ik trek mijn jurk aan. Steek mijn haar op. Doe mijn make-up op. Ik ben klaar voor vandaag. Ik loop naar boven om nog even mijn vader te kunen zien. De kist zit dicht. Ik maak hem open. 'Goedemorgen pap. Vandaag is de dag...Ik zie je nu vooor het laatst. Ik ga je gezicht missen ik ga je sowieso missen....' Ik geef hem een kus en loop terug maar benden.

We lopen de kerk binnen. Iedereen zit al in de zaal. Wij komen als laatste binnen. Samuel en ik lopen arm in arm. Mijn moeder samen met mijn oma. Achter ons komt de kist binnen getild door mijn ooms, opa en Kaj.
We gaan zitten. Mijn moeder gaat als eerst wat zeggen. Het gaat over hoe ze elkaar hebben ontmoet hoe lief en leuk hij was, dat hij een hele goeie vader was altijd vrolijk altijd lachte. Hij stond voor iedereen klaar. Zelfs de laatste tijd van zijn leven...
'Ramon ik ga je missen. Je blijft vooraltijd de man van wie ik hou en ik zal je ook nooit vergeten...' Eindigt mijn moeder. Ze komt weer zitten. Nu moet ik. Ik loop naar voor. Ik kijk Samuel aan. Hij knikt.
'Lieve Papa...' Er glijd een traan over mijn wang. Kan ik dit wel? Ik kijk naar alle mensen in de zaal. Wat zei Samuel nou, zeg dit tegen je vader. Ik doe mijn ogen dicht en weer open. Opeens zijn alle mensen weg. Daar staat hij mijn vader. Ik moet nog meer slikken. De tranen komen. Ik moet hem dit vertellen voordat hij weg is.
'Waarom moest jij nou de persoon zijn die iemand helpt en niet een ander dan was jij hier nog bij ons. Maar nee jij moest helpen, want jij stond altijd klaar voor iedereen. Ik kon geen beter vader wensen. Altijd wou je met ons spelen. Als een paard kroop jij door de kamer met Kaj en mij op je rug. Ookal werden wij ouder we konden nog steeds met je lachen. We konden niet alleen met je lachen we konden ook alles aan je vertellen en je gaf ons de beste tips als we het moeilijk hadden. Ik ga je ontzettend missen. Je lach, je hulp, je vriendelijkheid, je moed, je lieve berichtjes, je knuffels. Pap weet een ding. Ik zal je nooit vergeten....' Ik geef hem een hand kus. Hij staat er nog steeds.
Er glijden tranen over zijn wang en hij steekt zijn duimen op. De tranen stromen over mijn wangen. 'Ik hou van je pap.' Zeg ik. Huilend ga ik zitten naast Samuel ik kruip tegen hem aan met mijn hoofd tegen zijn borst en moet verschrikkelijk huilen. 'Je zag hem he.' Zeg Samuel. Ik knik en moet nog meer huilen.

Na de kerk lopen we naar het graf. De kist word in de kuil gelegd. Ik sta tussen Samuel en Kaj. Iedereen huilt. De kuil wordt dicht gemaakt.
Als de kuil dicht is leg ik bloemen neer samen met Kaj. We blijven samen nog even staan. Allebei in tranen. 'Dag pap...' fluister ik.