Onverwacht

25

P.o.v Sanna

Mijn moeder barst in huilen uit. 'Kaj?' Ik kijk Kaj vragend aan. 'Papa...' Kan hij alleen maar uit brengen. 'Wat is er met papa.....?' 'We.. werden net gebeld door de politie.....' Stottert mijn moeder. 'Hij is al die tijd....spoorloos geweest...ze wilde het niet zeggen omdat jij ook weg was....' 'Is hij gevonden?' Vraag ik. Mijn moeder knikt en barst weer in tranen. 'Maar niet levend....' Huilt Kaj.
Het voelt alsof er iemand een steen tegen me aan gooit.
'Is papa...dood....' Kaj knikt. Er glijden tranen over mijn wangen. Samuel komt achter me staan en slaat zijn armen om me heen. Ik draai me om en barst in huilen uit. Eerst zit Rico achter ons aan en dan denk je veilig thuis te zijn krijg je dit te horen.....

*een week later*

Ik sta voor de kist van mijn vader. Hij ligt er zo stil. Normaal was hij zo vrolijk. Nu zegt hij niks.... Mijn tranen blijven maar komen. Voor mijn gevoel huil ik 24/7 deze week. Het is allemaal zo snel gegaan. Ze hebben papa met het vliegtuig overgeplaatst naar hier. Hij was daar aan het verdedigen. Bij een gevecht is hij omgekomen. Hij was weggegaan bij zijn groep zonder iets te zeggen is en ergens anders heen gegaan om. Pas een maand later heeft de groepleider hem terug gevonden in een huis. De vrouw vertelde dat papa haar en haar kinderen beschermde omdat er mensen binnen kwamen met geweren. Papa is gaan vechten toen is hij gewond geraakt. Ze heeft hem een week verzorgd en hij is daarna overleden.

Nu ligt hij in een kist op zolder. Ik ben blij dat ik hem mag zien. Ondanks dat hij niks zegt voelt het vertrouwt om hem te zien. 'Pap ik mis je zo.' Zeg ik. 'Ik wou dat je hier was, gewoon rond liep ons een knuffel gaf en niet zo stil hier ligt....' de tranen stromen over mijn wangen

Morgen is de begrafenis. Ik heb een zwarte jurk samen met Emma mijn vriendin van school gekocht. Samuel en Kaj hebben een pak gekocht.
Samuel komt de zolder op lopen. 'Ik dacht al dat je hier zat.' Zegt hij. 'Ik wou hem gewoon even zien.' 'Dat is logisch.' Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Kijk je op tegen morgen?' Vraagt hij. 'Beetje, ik moet dat verhaal vertellen aan al die mensen.' 'Sanna je moet niks.' 'Nee weet ik.' 'En al die mensen zijn familie en vrienden en weet je anders denk je ik vertel dit aan mijn vader en niet aan al die mensen verbeeldt je vader voor je.' 'Dat ga ik doen.' 'Ik zit ook tegen morgen op, ik ken alleen jou je moeder en Kaj. De rest van je familie niet en je vader kende ik alleen van vroeger.' 'Je bent hartstikke welkom in allebei de families ik weet het zeker Sam.' 'Dat vind ik fijn om te horen.' 'Snap ik, maar Sam waarom heb je het nooit over je vader maar alleen over je zusje en moeder.' Samuel slikt. 'Mijn vader is weggaan bij de geboorte van mijn zusje.' 'Waarom?' 'Omdat hij niet om haar gevraagd had.' 'Om je zusje?' Samuel knikt. 'Maar dat maakt toch niet uit.' 'Voor hem dus wel.' 'Wat voor vader is dat dan?' 'Voor dat Mirthe in mijn moeder haar buik groeide was mijn vader super lief. Hij speelde altijd met ons, maar een tweede kind was hem te veel gevraagd.' 'Misschien als hij Mirthe en jou nu weer ziet veranderd hij wel van gedachten.' 'Ik weet niet, we hebben het er nog wel eens over nu eerst morgen de begrafenis.'