Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Nooit meer'

Hoofdstuk 16

Ik word wakker door gestommel. Ik doe mijn ogen rustig open en zie Ella in haar handtas graaien.
"Waar is het toch?"
"Naar wat ben je opzoek?" Ze schrikt en stoot haar hoofd tegen haar bureau. Ik sta meteen op uit mijn bed.
"Gaat het?"
"Auw. Je liet me schrikken."
"Naar wat ben je opzoek?" Ik kijk haar verwachtingsvol aan.
"Ik zoek mijn telefoon. Waar is hij toch?"
"Waar heb je al gezocht? Ver kan hij niet zijn."
"Ik heb overal al gezocht. Ik heb hem echt nodig!"
"Doe rustig! Waarom ben je zo opgefokt?"
"Ik verwacht een berichtje." Ineens ben ik weer helemaal wakker.
"Van wie? Is het een jongen?" Ik kijk haar verwachtingsvol aan, maar als ze geen antwoord geeft begin ik haar te porren.
"Stop daar mee!"
"Geef dan gewoon antwoord!"
"Ja, het is een jongen! Oké? Nu je zin?"
"Ella? Dat is fantastisch. Waarom zei je dat niet meteen?"
"Omdat ik er niet te veel van wil verwachten. Misschien wordt het helemaal niks en ben ik alleen maar ontgoocheld."
"Dat is echt onzin! Wat sta je daar zo? We moeten die telefoon zoeken!" Ze rolt met haar ogen en draait zich dan terug om verder te zoeken.
"Hebbes!", roept Ella. Ik ren snel naar haar toe en kijk over haar schouder mee.
"En?" Ze slaagt me weg.
"Ella? Heeft hij al iets gestuurd?"
"Zwijg even." Ik sluit meteen mijn mond. Ik ga op mijn bed zitten en kijk naar Ella haar rug. Ik beweeg van links naar rechts en kan het echt niet meer langer volhouden. Ik kleed mij ondertussen aan, maar het duurt wel zeer lang. Juist als ik mijn mond wil open doen, begint ze te springen.
"Wat is er? Wat heeft hij gestuurd?"
"Hij wil woensdag afspreken!"
"Dat meen je niet! Dat is echt fantasfisch. Zie je wel. Hij vindt je leuk." Ik loop naar Ella en sla mijn armen om haar heen.
"Rustig. Niet te hard van stapel lopen. Misschien is hij mij na de eerste date al beu." Ik slaag die opmerking meteen weg.
"Wat zeg jij nu! We moeten gaan shoppen. Je moet er perfect uit zien." Ik neem Ella aan haar hand en grijp mijn tas van het bed. Ella doet hetzelfde en loopt met me mee naar beneden.
Al snel zijn we in het winkelcentrum. We lopen winkel in winkel uit tot we bij de H&M komen. Ella heeft een prachtig jurkje aan. Het is paars en het komt juist boven haar knie. De jurk wordt versierd door kant dat heel de jurk bedekt. Ik knik mijn hoofd hevig.
"Dit is het. Deze moet je aandoen!" Ze draait een rondje voor de spiegel en kijkt dan twijfelend naar me.
"Weet je zeker? Is het niet tè?"
"Nee, helemaal niet! Hij is perfect!" Een glimlach breekt uit op Ella haar gezicht.
"Oké. Ik neem hem." Wanneer we betaalt hebben en de winkel uit zijn, besef ik me ineens dat ik nog niet ontbeten heb. Mijn maag knort luid en Ella kijkt me met een klein glimlachje aan.
"Iets gaan eten?" Ik kijk haar dankbaar aan.
"Ja dankje. Ik rommel."

-

Na een broodje gegeten te hebben, keren we huiswaarts. Ik ben zo blij voor Ella! Ze straalt helemaal. Ze heeft het verdiend na de situatie met Tim. Ik ben blij dat ze heel het voorval van gisteren is vergeten. Ik vertel haar het zelf straks wel. Ik kijk er al tegen op. Weer liegen.
Ik steek de huissleutel in het sleutelgat en doe de deur open. Ella loopt meteen naar boven om te pronken met haar nieuwe aanwinst. Ik loop de eetkamer in en zie Alex aan de tafel zitten.
"Wat doe jij hier?" Alex kijkt op van de tafel en staat meteen op om me in zijn armen te nemen.
"Ik dacht dat we nog wel moesten praten over gisteren." Ik knik begrijpelijk en trek een stoel naar achter naast die van Alex.
"Waarom kunnen ze niet komen? Ze moeten toch tijd kunnen maken voor jou. Je bent hun dochter." Ik zou het hem zo graag gewoon allemaal willen uitleggen. Maar wat als hij het niet begrijpt? Wat als hij kwaad op mij is omdat ik al die tijd heb gelogen? Ik zal het zeker begrijpen als hij kwaad is ,maar ik kan nu even niet zonder hem. Dat zou ik nu niet aankunnen. Nooit eigenlijk. Dus besluit ik om te liegen.
"Ze zijn te ver uitgevaren om nog te kunnen terugkeren." Ik haal mijn schouders op.
"Ik ben het al gewoon." Hij pakt met zijn ene hand mijn hand vast en met zijn andere hand pakt hij mijn kin vast. Hij draait mijn hoofd naar zich toe. Tranen prikken achter mijn ogen, maar ik hou ze in. Na veel moeite ontsnapt er toch één en Alex veegt hem liefkozend weg.
"Het is niet normaal dat je het al gewend bent. Ik wil niet meteen conclusies trekken en ik wil je zeker ook niet kwetsen, maar ik denk niet dat je ouders snappen hoeveel pijn ze je doen. Je gaat hier kapot aan. Je moet iets tegen hen zeggen hierover." De tranen lopen sneller en sneller over mijn wangen tot ik bijna niets meer kan zien.
"Je moet me beloven dat je er iets aan gaat doen. Ik wou je graag bij mij op kerstmis, maar niet op deze manier. Ik wil je geen pijn zien lijden. Beloof me dat je met je ouders gaat praten." Ik veeg met de rug van mijn hand de meeste tranen van mijn gezicht. Ik knik, maar ookal zeg ik iets tegen mijn ouders, ze gaan de film echt niet opzij zetten omdat ik hen mis. Maar toch knik ik naar Alex. Ik wil hem niet ongerust maken. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd. Ik ga hem niet meer opzadelen met mijn problemen. Dat beloof ik mezelf. Nooit meer.