Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Verzoening'

Hoofdstuk 37

Ik had nooit gedacht dat ik zo
snel mijn thuis zou terug zien.
Als we dichter bij de deur komen, vult de spanning zich in mijn buik. Wat zullen ze zeggen? Zijn ze wel oprecht blij dat ik terug ben? Ik schud die gedachte van me af. Natuurlijk zijn ze blij! Ze hebben net een afscheidsfeestje voor me georganiseerd. Maar toch kan ik meteen één iemand bedenken die niet zo blij zal zijn met mijn thuiskomst...
Ik open de voordeur en loop met Alex en Manu voorzichtig de hal binnen. Ik hoor gepraat in de woonkamer en een glimlach ontstaat op mijn gezicht als ik de stemmen van mijn beste vriendinnen kan onderscheiden.
Ik loop de woonkamer voorzichtig in en waai naar Ella, die met haar gezicht naar me toe is gedraaid.
"Céline!" Lauren en Babs draaien zich om en blijven even perpleks op hun plaats zitten terwijl Ella al in mijn armen vliegt.
Ella veegt de tranen uit haar ooghoeken en vliegt daarna in Milan zijn armen. Ze kussen elkaar teder en een warm gevoel verspreidt zich in mijn buik.
Lauren en Babs zijn ondertussen al uit hun shock waardoor ze tegelijkertijd me een knuffel geven. "Je bent er weer. Hoe?" vraagt Lauren. Ik vertel het ze. Alles. Ze kijken naar Alex alsof hij een heldendaad heeft verricht en slaken een liefdevol kreetje als ik zeg dat we niet uit elkaar zijn.
Alex slaagt zijn handen rond mijn middel en geeft me een kusje in mijn nek.
"Wat is dat lawaai?" Cato kijkt me met open mond aan en blikt naar Alex zijn handen om mijn middel. "Wat doe jij hier?" Cato schudt hevig haar hoofd.
"Céline, ik dacht je je aan je afspraak zou houden."
"Dat heb ik gedaan." Alex komt naast me staan. "Afspraak?" Ik doe mijn mond open om hem uit te leggen wat Cato bedoelt, maar Cato praat ongestoord verder.
"Alex, weet je wel wat ze heeft gedaan? Ze heeft je bedrogen met één of andere snob. Ze verdient jou niet." Alex lijkt geen aandacht te geven aan Cato haar tirrade, maar kijkt me nog steeds vragend aan. "Welke afspraak, Céline?" Ik haal mijn schouders op. "Luister je wel naar wat ik je vertel, Alex? Moet ik de foto laten zien? Ik heb bewijs!" Alex draait zich woest om naar Cato.
"Kan je nu even je mond houden? Niemand heeft jou iets gevraagd!" Cato slaagt haar armen mokkend om elkaar heen.
"Waar heeft ze het over? Welke afspraak?" Ik haal nog eens mijn schouders op. "Het is niks speciaals," probeer ik het weg te wuiven, maar Alex lijkt het niet op te geven. "Vertel het me."
Ik zucht. "Cato ging alles vertellen tegen jou als ik het niet eerste vertelde. Ze dreigde ermee." Alex kijkt verward naar Cato. "Is dat waar?" Cato haalt haar schouders op, maar knikt toch. "Waarom? Wat heb jij eraan?" Cato stampt op de grond.
"Jou! Ik wil jou!" Alex fronst zijn wenkbrauwen en Ella slaagt haar hand voor haar mond.
"Ik ben verliefd op jou, maar je zag me niet staan omdat zij er was. Ik heb alles verloren door haar." Ze wijst naar mij en ze komt op me af gestormd.
"Jij hebt me alles afgepakt en ik wilde jou hetzelfde aandoen."
"Ik snap het niet. Wat heb ik jou ooit misdaan?" Cato stapt een stap achteruit zodat de afstand tussen ons weer groter is. Haar ogen vullen zich met tranen.
"Je hebt me mijn vriendinnen afgepakt, mijn vriendje." Ik begin te lachen. Cato kijkt met opeengeklemde kaken naar Alex en lacht dan. "Je hebt het haar nooit verteld." Alex schudt zijn hoofd. "Dat is ook helemaal niet nodig. Cato, we hebben vier maanden iets gehad en dat is al drie jaar geleden." Ik moet mijn lach inhouden, verassend genoeg. Ik dacht dat ik kwaad ging zijn, maar voor zoiets belachelijks kan ik alleen maar lachen.
Cato kijkt kwaad naar mij en ik stop meteen met glimlachen.
"Je hebt me alles afgepakt en jij durft nog te lachen? Babs en Lauren waren mijn vriendinnen!" Ze komt woedend op me afgestapt en duwt me kwaad van zich af.
Alex en Manu trekken Cato van me af en zetten haar drie meter verder neer. Ella komt naar me toe snellen. "Gaat het?" Ik knik, nog steeds verdoofd over wat er net gebeurde.
"Laat me los!" Alex en Manu laten haar los en ik loop dichter naar haar toe. Ze weent. Haar tranen lopen snel over haar wangen en rode plekken verspreiden zich over haar gezicht.
"Sorry, Cato. Ik wist het niet. Dat moet erg voor je zijn geweest." Cato haar gezicht wordt minder gespannen en haar onderlip begint te trillen. Mijn ogen vullen zich ook met tranen en zonder dat ik het zelf besef, omhels ik Cato. Even spannen haar spieren zich op, maar daarna ontspant ze zich. "Het spijt me zo," fluister ik in haar haren.
Haar schouders schokken en haar tranen maken mijn trui nat.

-

Ik had nooit gedacht dat ik zo hard zal lachen samen met Cato. We hebben het uitgepraat en eindelijk voel ik me helemaal op mijn gemak. Ik voelde me altijd niet goed als Cato in de buurt kwam. Ik was niet bang voor Cato, maar vroeg me af wat ik eigenlijk had mis gedaan. En nu dat ik het weet en dat het opgelost is, kan ik eindelijk weer ademhalen. Babs en Lauren hebben ook gepraat met Cato en ook tussen hen is alles weer in orde. Als ik het vroeger had geweten, had ik er zeker op gelet en hadden we al deze miserie kunnen voorkomen.
Gisterenavond was een hectische avond dus ben ik blij dat die dag voorbij is. Een nieuwe dag, een nieuw begin.
We zijn samen een film aan het zien. Alex, Manu, Cato, Lola, Lauren, Babs, Ella en ik hebben ons allemaal op de twee kleine banken gepropt met lekkere popcorn naast ons.
Het is gezellig. We lachen, praten en delen herinneringen precies of het nooit anders is geweest.
Cato bloeit helemaal open en ook Lola voelt zich op haar gemak.
Ik ben blij dat het allemaal zo is afgelopen. De drukte die er heerst, geeft me niet de kans om aan gisteren te denken.
Alex geeft me een kus op mijn wang en buigt zich naar me toe.
"Kunnen we even praten?" Ik knik en we staan samen op van de bank. "Wat gaan de twee tortelduifjes doen? We vinden het nier erg om toe te kijken hoe jullie elkaar aflebberen hoor," lacht Manu terwijl hij Ella een kus geeft. Lauren trekt haar neus op.
"Ik wil het liever niet zien," fluistert ze, maar net hard genoeg dat we het kunnen horen.
"Geen zorgen. We gaan alleen even praten." Alex pakt mijn hand en trekt me mee richting de keuken. "Dat zeggen ze allemaal!" hoor ik Manu nog roepen. Ik lach. "Wat wil je bespreken?" Ik open de koelkast en haal er een blikje fanta uit. "Jij iets?" Alex schudt zijn hoofd. Ik haal mijn schouders op en ga aan tafel zitten. Alex gaat over me zitten.
"Hoe gaat het met je?" Alex kijkt me bezorgd aan en ik haal mijn schouders op.
"We hebben het er niet meer over gehad. En misschien is het nu wel een goed moment daarvoor."
"Er is niet veel te zeggen. Mijn ouders kozen voor zichzelf en niet voor hun kind. Einde verhaal." Alex fronst zijn wenkbrauwen. "Je weet toch dat je bij mij niet zo stoer hoeft te doen. Ik ben ervoor je."
"Weet ik," fluister ik. Ik lach naar hem om hem te verzekeren dat alles goed met me gaat.
"Hoe is het eigenlijk met Phoebe?" Alex zijn mondhoeken zakken een beetje naar beneden.
"Nog altijd hetzelfde. Ze denken dat ze haar binnen een paar weken kunnen proberen uit coma te halen." Ik knik. "Hopelijk lukt het ze. Phoebe is een sterke meid. Ze komt terug. Dat weet ik zeker." Alex lacht naar me en neemt mijn hand boven het tafel vast. Zijn duim maakt cirkeltjes op de rug van mijn hand zodat ik snel ontspan. "Alex." Hij kijkt op.
"Het zit toch terug goed tussen ons hé? Ik bedoel, als je vindt dat we even afstand moeten nemen dan begrijp ik dat volkomen." Alex schudt hevig zijn hoofd en geeft een kus op mijn hand.
"Nee. Het is goed zo. Ik heb je nu zo hard nodig. Het is oké."
"Echt?"
"Echt." Ik lach tevreden.
"Oké," fluister ik. Zo blijven we een hele tijd zitten totdat de bel gaat. Ik frons mijn wenkbrauwen.
"Wie zal dat zijn?"
"Wil je dat ik open ga doen?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet. Ik ga wel. Blijf jij maar hier. Ik ben zo meteen terug." Ik sta recht en loop naar de voordeur.
Ik open de voordeur.
"Sorry, maar wij kopen niet voor-" Ik stop in het midden van mijn zin. Mijn ademhaling gaat sneller en mijn hart klopt bijna uit mijn borstkast.
"Céline?" Ik zucht lang uit.
"Mama. Papa."

Omg!!!!!!!!! Dit was het laatste hoofdstuk! Ik kan het gewoon niet geloven! Er komt wel nog een epiloog, maar daarna is Love, Happiness and Challenge voorgoed voorbij.
Ik ga nog een heel dankwoord schrijven, maar ik wil nu toch wel nog even zeggen dat ik jullie allemaal zo dankbaar ben! Jullie hebben me door dit boek heen geholpen. Ik heb niet één keer tegen mijn zin geschreven en dan nog jullie complimenten.
Bedankt aan iedereen die mijn boek heeft gelezen!
Oké, ik stop nu want anders kan ik geen dankwoord meer schrijven. Haha.
In het dankwoord gaan er nog enkele belangrijke dingen staan, dus ik zou willen dat jullie dit boek nog niet uit julie bibliotheek verwijderen!
En natuurlijk is er nog de epiloog!

Tot volgende week ergens,
Cleopatra