Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Wanhopig en zielig'

Hoofdstuk 21

Het duurt een eeuwigheid tot ik thuis ben. Het is ijskoud en ben boos op mezelf omdat ik een jurk aan heb. Ik ben kwaad. Nee woedend! Hoe kan hij me dit aandoen? Hij heeft Cato haar zin gegeven. Dat hij het niet door had. En het beste van allemaal is dat Cato me gewaarschuwd heeft. Ze had er plezier in. Ze wist dat ik het te weten ging komen.
Als ik bij het internaat kom loop ik meteen naar mijn kamer. Ik gooi de deur open en ben dan ook even vergeten dat het best al laat is. Ella schrikt wakker en kijkt me met slaapogen aan. Babs en Lauren zijn er gelukkig niet. Zij zijn naar hun ouders. Net zoals Ella morgen. Ik krijg een steek in mijn maag. Iedereen gaat naar familie en ik ga zelfs geen kerstmis vieren. De tranen vloeien er zonder enige verwittiging uit. Ella heeft me meteen stevig vast.
"Wat is er gebeurd?" Dus vertel ik haar heel het verhaal. Ze zit me dan ook met open mond aan te staren.
"Ik kan niet geloven dat Alex zoiets kan doen. Ik dacht dat hij slimmer was dan dat." Ik haal ook niet begrijpend mijn schouders op.
"Is het uit met Alex?" Dat denk ik toch. Is het uit?
"Ik weet het niet.", zeg ik dan maar.
"Kom anders mee met mij. Mijn ouders zullen het zeker niet erg vinden en anders ben je helemaal alleen."
"Nee dat hoeft toch niet." Ella springt enthousiast op bed.
"Kom op! Het wordt leuk. Er is daar juist een feestje. Mijn neef die draait daar dus die helpt ons wel binnen."
"Ik weet niet. Ik wil je niet tot last zijn!" Ze wuift die opmerking weg. Ze is te opgewekt. Ik weet dat ze het goed bedoelt en me alles wil doen laten vergeten, maar ik denk niet dat dat voor vanavond lukt. Ik weet zelfs niet zeker of ik hier ooit over ga komen.
"Je bent me nooit tot last. Zeg ja Céline! Zeg ja!"
"Ja!"
"Woehoe!" Ik lig dubbel van het lachen en ineens staan we te dansen, in het midden van de nacht. Misschien dat ik het toch voor even kan vergeten.

-

Ik kan het nog steeds niet geloven dat Ella me heeft kunnen overhalen. Ze heeft gebruik gemaakt van mijn emotioneel zwakke toestand. Ze is kwaadaardig en sluw. Ik hou van haar.
Ik kan nog steeds niet geloven wat er gisteren nu eigenlijk allemaal gebeurt is. Het was een leuke, nee, fantastische avond en op een seconde verandert naar een afschuwelijke avond. Ik weet niet hoe je dat voor elkaar kan krijgen. Alex en ik hebben onze eerste ruzie gehad. En ik weet niet wat ik er van moet denken. Wat ik wel weet is dat ik hem niet meer wil spreken. Nooit meer als het aan mij ligt. Onze relatie was gebaseerd op een leugen. Aan zijn kant, maar ik besef nu ook aan mijn kant. Ik heb al die tijd gelogen over heel mijn leven. Ik moet het opbiechten. Aan iedereen. Ik wil niet dat mensen het gaan ontdekken zoals ik dat heb gedaan en even veel pijn gaan lijden zoals ik nu lijd. Ik ga het opbiechten als het juiste moment daar is.
Maar aan de ene kant voel ik me wel schuldig. Niet tegenover Alex, maar tegenover Phoebe. Ik had haar beloofd dat ik ging komen. Wat moet ze wel niet denken? En dan nog niet over Alex' ouders gesproken. Zal hij liegen over de situatie? Ik zucht. Eerlijk gezegd boeit het me niet. Ik heb voor ons vertrek een kaartje in de bus gestoken voor Phoebe. Ze zal het geweldig vinden. Dat hoop ik toch ten minste.
We zitten nu al een uur in de trein en ik kan maar niet stoppen met nadenken. Mijn brein gaat overlopen denk ik. Ella zit van alles tegen me te zeggen, maar ik vang er maar een gedeelte van op. Ik kijk uit het raam en ben aan het genieten van het mooie uitzicht. De sneeuw is volledig gesmolten. Wat ik heel jammer vind. Kerstmis zonder sneeuw is geen echte kerstmis.
Ik kijk voor de honderste keer vandaag op mijn gsm om te zien of ik een berichtje heb aangekregen. Ik voel me wanhopig en zielig. Ik hoor iemand zuchten naast mij.
"Wat?", vraag ik aan Ella die zich weer heeft omgedraaid.
"Wat? Dat meen je niet. Je bent wanhopig. Dat is er."
Nee, dat meen je niet.
"Céline. Je moet het van je afzetten. Ik heb je meegenomen om lol te maken, niet om heel het weekend zielig te wezen. Geef me je gsm." Mijn wenkbrauwen schieten verbaasd omhoog en ik hou mijn gsm wat steviger vast.
"Waarom?"
"Omdat het je afleidt. En je kan nu geen afleiding gebruiken." Ella steekt haar hand uit en kijkt me doordringend aan. Na een lange staarwedstrijd, geef ik het op en leg ik mijn gsm in haar hand.
"Ik hou je gsm bij tot aan het eind van het weekend. Dan geef ik hem terug." Ik wil nog tegenspreken, maar Ella kijkt me dreigend aan. Deze discussie ga ik toch nooit winnen.
"Deal, maar als jij je gsm ook afgeeft anders is het niet eerlijk."
"Maar..." Ik steek dreigend een vinger op. Ella doet meteen haar mond toe. Ik steek mijn hand uit en Ella legt zuchtend haar gsm erin.
"Je bent gemeen." Ik lach alleen maar voldaan. Dat weet ik toch.

-

Na een halfuur komen we aan. We nemen onze bagage mee en stappen de trein uit. Het is druk op het perron. Mensen stappen in en uit de trein en mensen begroeten of nemen afscheid van elkaar. Ik probeer Ella bij te houden in de massa, maar dat gaat moeilijk met een koffer achter je aan. We dringen dieper de massa in. Aan de uitgang van het station staan een heleboel taxis en auto's. Ella kijkt in het rond en even lijkt ze een klein meisje die de weg kwijt is. Misschien is ze dat ook. Hoe lang is het wel niet geleden dat ze in haar geboorte stad is geweest?
Ik ga naast Ella staan en pak haar hand vast. Haar ogen zijn vochtig en schitteren in het zonlicht.
"Mis je thuis?" Ze knikt en veegt met de rug van haar hand een paar tranen weg.
"Het voelt eigenlijk niet echt meer als thuis. Het is zo lang geleden." Ik knik begrijpelijk en knijp in haar hand. We gaan op een bankje zitten en genieten van de zon.
Het pleintje krioelt van de mensen. Alle restaurantjes en cafés zitten vol en zelfs de terrasjes zijn aan het volstromen. Het is een rare dag vandaag. Het is veel te warm voor de tijd van het jaar en de vogeltjes zijn energieker dan dat ze zouden moeten zijn. Ze fluiten mooie melodietjes en het is alsof ze het zo hebben gerepeteerd.
Ella is stil. Haar ogen zijn gesloten en een traan glimt op op haar wang. Ze mist thuis, maar vooral haar familie. Ik begrijp haar, maar toch is het anders voor mij. Ik was het al van kleins af aan gewoon dat mijn ouders geen tijd voor me hadden. Ik ben opgevoed door nannies en heb nooit een thuis gehad.
Maar bij Ella was het van de ene op de andere dag. Haar ouders kregen allebei een baan bij een internationaal bedrijf en zouden vaak op zakenreis moeten.
Ella was er kapot van en de eerste dagen dat ze in het internaat was, sprak ze met niemand. Ik weet nog dat ik haar maar een raar kind vond. Ik lach. Nooit gedacht dat zij mijn beste vriendin zou worden.
Ella staat op en pakt me bij de hand.
"Zullen we gaan?" Ik lach bemoedigend naar haar.
"Ja. We gaan."

Hallo!

Deze week draag ik dit hoofdstuk op aan Laura_lll.
Zij is één van mijn eerste lezers en blijft dit boek ook volgen! Bedankt voor je lieve reacties Laura_lll.
Je weet niet hoeveel dit voor me betekent!

Groetjes,
Cleopatra