Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Leg het hem duidelijk uit'

Hoofdstuk 24

Als we eindelijk aankomen, ben ik niet verwonderd van de grote van het huis. Het is een groot wit herenhuis en de oprit is kilometers lang. Dat is misschien een beetje overdreven, maar ik heb wel dat gevoel. Als de grote poort open gaat en de taxi kan binnen rijden, kijk ik van opzij naar Ella haar gezichtsuitdrukking. Ze ziet er gespannen uit. Ze heeft een grote denkrimpel op haar voorhoofd en ze lijkt wel een zombie. Ze staart voor zich uit en er zijn wallen onder haar ogen gevestigd. Ik tik haar op de schouder en ze schrikt op.
'Sorry. Ik wou gewoon even vragen of alles oké is.' Ze lijkt even na te denken, maar lacht dan toch.
'Natuurlijk.', zegt ze en ze draait zich weer om. Ik kijk Jonas aan en hij lijkt ook een beetje bezorgd. Ik kan nog altijd niet geloven dat ik daarjuist zo domme dingen heb kunnen zeggen. Ik kon het natuurlijk niet weten, maar misschien had ik het eerst even moeten vragen voordat ik Jonas meteen ging aanvallen. Jonas lijkt voor mij nog steeds een arrogante zak. Maar misschien ben ik daar ook helemaal fout in.
Na een lange tijd komen we dan toch tot stilstand en wordt de portier open gedaan door een man in een pak. Ella haar gezicht licht helemaal op en slaagt haar handen om de nek van de oude man. De man lijkt even te schrikken, maar herstelt zich meteen weer.
"Ella. Wat ben je groot geworden meid." Hij kijkt met zijn grijze ogen naar Ella en aait haar over haar haren. Ella giechelt.
"Wat ben jij grijs geworden Hendrik." Ze gaat met haar hand door de grijze haren van de man en hij lacht. Hendrik lijkt een beetje op de kerstman. Hij heeft een aanstekelijke lach en zijn glimlach stelt me op mijn gemak.
Jonas pakt onze koffers uit de koffer en ik loop naar hem toe.
"Ik zal je helpen." Ik wil mijn koffer van hem overnemen, maar hij trekt zijn arm weg.
"Hoeft niet. Ik draag ze wel." Hij lacht naar me en draait zich dan vervolgens om naar de grote houten deur te wandelen.
Een blonde vrouw staat in de deuropening en zwaait uitbundig naar mij. Als ik voorzichtig de treden op loop, komt ze al gehaast naar me toegelopen.
"Céline toch? Wat leuk om je eindelijk te ontmoeten! Ella heeft het al vaak over je gehad! Kom binnen dan geef ik je iets warms om te drinken." Ze duwt me naar binnen en meteen voel ik het temperatuur verschil. Jonas komt van de trap gelopen en lacht naar me. Hij zit me uit te lachen omdat ik er zo hulpeloos bijloop. Ik wil juist mijn tong naar hem uisteken, maar hij haalt zijn tante van me af.
"Tante. Ik denk dat ik juist iets in de keuken heb horen vallen." Haar ogen worden groot en zonder nog iets te zeggen loopt ze richting de keuken.
"Dat is graag gedaan hoor."
Hij lacht arrogant naar me en slaat zijn arm rond mijn schouder. Ik duw hem eraf en kijk hem raar aan.
"Je raakt me niet aan.", sis ik. Ik krijg een brok in mijn keel. Het doet me te veel aan Alex denken.
"Het spijt me." Ik kijk hem kort aan en zijn gezicht staat zacht.
Hij komt dichter naar me toe en stopt vlak naast mijn oor.
"Gaat het met je?" Een rilling gaat door mijn ruggengraat en even krijg ik een ongemakkelijk gevoel in mijn buik. Ik heb zin in een knuffel van iemand, iemand die me even stevig vast neemt en even denk ik eraan om Jonas te knuffelen, maar meteem sla ik die gedachte weg.
"Natuurlijk. Bemoei je met je eigen zaken." Ik loop kwaad weg en ik heb heel veel spijt van die zin. Maar Jonas maakt gewoon een gevoel bij me los dat ik liever niet in de buurt wil hebben.
"Graag gedaan hoor!", hoor ik hem nog achter me roepen.
Wanneer ik de woonkamer binnen loop, schrik ik van de hoeveelheid mensen. Zo een grote familie kan toch niemand hebben? Het valt me op dat er vooral veel jonge mensen aanwezig zijn met hun kleine kinderen. Ik word bijna omver gelopen door een klein meisje dat met een stok een jongen achterna zit. Ik weet niet zo goed waar ik nu naartoe moet lopen. In de hoek van de kamer zie ik een lange tafel met eten staan. Ik beslis om daar te gaan staan.
Ik zigzag langs kleine kinderen heen en kom dan na veel wringen aan de tafel aan.
Een kleine meisje probeert een chipje uit een kom te pakken, maar kan er niet aan omdat de kom te ver weg staat voor haar kleine armpje. Ik ga op mijn kniëen zitten en kijk naar het kleine meisje.
"Wil jij een chipje hebben?" Ze kijkt me vragend aan en knikt dan hevig met haar kleine hoofdje. Even denk ik dat Phoebe voor me staat. Ze lijkt er zo hard op. Ik pak het kommetje en zet het wat dichter naar haar toe. Ze pakt een heel handje en glimlacht dan naar mij. Ze loopt de woonkamer uit en verdwijnt.
"Tegen haar ben je dan wel vriendelijk. Moet ik dan ook een zielig klein meisje nadoen voordat ik wat aandacht krijg van je?" Jonas kijkt me met een scheef glimlachje aan terwijl hij een smartie naar zijn mond brengt.
"Ik mag jouw soort gewoon niet." Ik draai me van hem weg en neem een plastieken bekertje van de tafel.
"Wat bedoel je daarmee? Welke soort ben ik dan?" Hij komt voor me staan en gaat met zijn vingers door zijn bruine haren. Zijn donker bruine ogen kijken me diep in de ogen aan en benemen me de adem. Ik zet het plastieken bekertje weer op de tafel en kijk hem nijdig aan.
"Jij bent zo een jongen die denkt dat hij alle meisjes rond zijn vingers kan winden door één blik." Hij kijkt me geamuseerd aan en ik rol met mijn ogen.
"Maar weet je? Dat ga bij mij niet lukken." Ik draai me om en loop weg. Natuurlijk volgt hij me.
"Hoe weet je dat zo zeker?" Vraagt hij me dat nu echt?
"Omdat ik niet in jullie trukken trap." Hij lacht en trekt me aan mijn arm de gang in. Hij duwt me tegen de muur en zet zijn armen aan weerzijden van mijn gezicht.

"Ik snap niet wat je bedoelt." Mijn hart gaat tekeer in mijn borst en eigenlijk zou ik hem weg moeten duwen. Maar ik wil het niet. Je vindt hem niet leuk. Wat houdt je nog tegen? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik vind hem inderdaad niet leuk, maar aan de ene kant mis ik de aandacht van een jongen. En ik weet dat dat fout is. Ik heb Alex nog maar een paar dagen niet meer gezien en meteen sta ik met een andere jongen te flirten. Wacht. Wat zeg ik nu? Ik sta niet te flirten.
"Zou je me het willen uit leggen?" Ik lach naar hem en knik.
"Kom wat dichter.", fluister ik. Zijn ogen staan wild en hij buigt wat dichter naar me toe. Ik buig naar zijn oor toe en adem mijn warme adem in zijn nek.
Ik zet mijn knie tussen zijn benen en hij valt jammerend op de grond.
"Laat me met rust. Begrepen?" Ik loop langs hem heen en schud mijn hoofd zachtjes.
"Sukkel."

Hallokes!

Deze week een opdraging aan mijn lief zusje, Softijsje13 . Bedankt voor je steun en complimentjes! Je weet niet hoeveel dat allemaal voor mij betekent. Dankje!

En sorry voor het lange wachten van een nieuwe update. Ik ben namelijk voor school ook met een verhaal bezig (dat trouwens als het helemaal af is ook op wattpad komt te staan) en dat komt gewoon even op de eerste plaats. Ik moet nog zoveel doen en de deadline is begin mei! En het is voor punten! Dus nogmaals sorry!

Groetjes,
Cleopatra