Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Hoeveel drama raakt er in één avond?'

Hoofdstuk 29

"Vader, wat doe jij hier?" Ik vind het knap van mezelf dat ik een normale zin uit mijn mond kan persen. Ik weet niet waar ik me nu meer zorgen over moet maken, het idee dat mijn vriendinnen nu naar beneden kunnen komen of waarom mijn vader om een uur in de nacht in onze keuken staat? Mijn vader staat van de kruk op en neemt me in zijn armen. "Wat zie je er goed uit. En wat ben je groot." Ik slaag ongemakkelijk een arm om zijn middel en klop op zijn rug.
Ik zie er niet bepaald goed uit vind ik van mezelf. Ik heb wallen onder mijn ogen door de vermoeiende avond en mijn haar zit helemaal in de war, maar het is de bedoeling dat een vader dat tegen zijn dochter zegt zeker? Sorry maar ik ben niet zo vertrouwt in dit vader-dochter gedoe. Hij laat me los en bekijkt me vanop een afstandje met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Je hebt nog steeds niet geantwoord op mijn vraag." Ik slaag mijn armen over mijn borst en kijk mijn vader afwachtend aan. Hij gaat terug op de kruk zitten en kijkt zenuwachtig om zich heen. "Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik ben om zoveel redenen hier." Ik wandel stilletjes naar de kruk naast mijn vader en neem er plaats op.
"Begin maar bij het begin. Dat is misschien het makkelijkste." Hij knikt. Het is nog even een minuut stil voordat hij begint te praten. "Na ons laatste telefoontje hebben ik en je mama een flinke ruzie gehad over veel dingen, onder andere over jou. Het gaat al een tijdje niet goed tussen ons, Céline. We hebben het samen gehad over een scheiding." Ik hap naar adem en kijk mijn vader geschrokken aan. Ik herinner me ineens het telefoontje met mijn moeder een week geleden. Ze was toen heel kortaf toen ik vroeg hoe het met hen was. Waarschijnlijk was het toen ook al mis. "Maar waarom? Ik snap het niet. Jullie leken altijd zo gelukkig samen." Tranen prikken achter mijn ogen en een brok ontstaat in mijn keel. Ik dwing mezelf de tranen binnen te houden. Het enigste waar ik me al die tijd aan kon vast houden toen ik weer is verdrietig was nadat er een familiedag was gepasseerd, was dat mijn ouders nog altijd samen waren en dat ze gelukkig waren met elkaar en hun job. Maar nu blijkt het helemaal anders te zijn.
"Nadat deze film af is, stoppen we met regisseren." Ik kijk geschrokken op. "Wat?" mompel ik. Mijn vader knikt. "We kunnen niet langer samen werken, en we hebben tijd voor onszelf nodig, en tijd met jou." Ik frons verward mijn wenkbrauwen en sta van mijn kruk op. "Wat bedoel je daar nu weer mee?" Mijn vader zijn blik is gekweld en hij lijkt niet goed te weten hoe hij de volgende zin moet zeggen.
"We halen je van internaat." De boodschap komt zo hard aan, dat de tranen die ik al die tijd heb tegengehouden, de vrije loop laat. "Dit kunnen jullie niet zomaar doen. Niet zonder het eerst met mij te bespreken." Mijn vader staat van zijn kruk op en hij wilt mijn hand pakken, maar ik slaag het meteen weg.
"Jullie hebben me hier jaren geleden gedropt, zonder ook maar een keer te vragen wat ik er van vond. Jullie kwamen me nooit opzoeken en nu verwachten jullie van mij dat ik sta te popelen om terug bij jullie te komen wonen, nu dat ik eindelijk gewend ben geraakt aan dit leven. Hoe kunnen jullie me dit aandoen?" Mijn vader laat een traan uit zijn ooghoek ontsnappen, maar het maakt me niets uit dat hij zich gekwetst voelt. Al de gevoelens die ik jaren lang heb opgekropt, komen er in een woordenstroom uit. Ik kan het gewoon niet tegenhouden.
"Jullie verwachten van mij dat we een gelukkig gezinnetje gaan spelen, precies doen of er niks gebeurt is. Oh nee, laat maar. We zijn gezin meer want jullie gaan scheiden. Hebben jullie misschien een seconden aan mij gedacht toen jullie het besliste? Wat ik ervan zou vinden?" Mijn vader komt dichter naar me toe en knikt hevig met zijn hoofd.
"Natuurlijk wel. Het was geen makkelijke beslissing. Maar het is gewoon het beste voor ons." Ik gooi mijn handen in de lucht en draai me van hem weg.
"Ons. Altijd ons. Jullie denken nooit aan mijn gevoelens." schreeuw ik bijna. Mevrouw Vertreken komt naast me staan en kijkt over mijn schouder naar mijn vader. "Misschien is het tijd dat u gaat. Jullie kunnen morgen dit gesprek verder zetten." Ik bijt op mijn lip en doe mijn best om de tranen tegen te houden als mijn vader langs me heen loopt. Hij kijkt nog even achterom.
"We hebben je nooit pijn willen doen schat. Echt niet." Hij sluit de deur van de keuken achter zich en pas als ik de voordeur hoor dichtslaan, stort ik me in de armen van mervouw Verstreken.
"Hoe... kunnen ze... me dit aandoen." zeg ik hakkelend door de tranen heen. Ze klopt me op mijn rug en zegt sussende woordjes in mijn oor. Ze leunt wat naar achter en bekijkt me met een grote rimpel in haar voorhoofd. "Waarom ben jij hier eigenlijk midden in de nacht? Was jij niet bij Ella?" Ik knik en veeg de tranen van mijn gezicht af. "Ik heb alles verpest."
"Wat is er gebeurd? Hebben jullie ruzie?" Ik knik. "Ze is het te weten gekomen over mijn geheim." Mevrouw Verstreken haar mond vormt een o en haar ogen staan zacht. Ik zie dat ze medelijden met me heeft, maar dat verdien ik helemaal niet. Ik heb mensen pijn gedaan en dit is mijn straf. De volgende keer ga ik wel beter nadenken voordat ik zeg dat Karma niet bestaat.
"En ze is nu heel boos op je." stelt ze vast. "Ze is niet boos, ze is woedend. Maar ik denk dat ze vooral teleurgesteld is. Ik ben naar huis gekomen omdat ik het de andere wil vertellen voordat ze het van iemand anders te horen krijgen." Mevrouw Verstreken trekt me weer in een omhelzing en gaat met haar vingers door mijn haren.
"Ze komen normaal morgen terug thuis. Ik wil dat je nu naar bed gaat zodat je goed uitgerust bent om het morgen tegen iedereen op te biechten." Ik knik, maar ik weet zeker dat ik geen oog ga dicht krijgen. Ze geeft een kusje op mijn voorhoofd en lacht voorzichtig naar mij.
"Slaapwel, liefje."
"Slaapwel." Ik loop de keuken uit en beslis om de zware koffer in de hal te laten liggen. Die breng ik morgen wel naar boven.
Ik loop als een halve zombie de trap op en eenmaal ik boven ben, ben ik helemaal buiten adem. Slapen gaat me toch goed doen, denk ik. Ik doe de deur van mijn slaapkamer open en laat hem weer achter me dichtvallen. Ik kijk naar mijn bed en verschiet als ik Cato met een grote glimlach op haar gezicht naar me zie kijken. Ze staat op en houdt haar mobieltje voor mijn neus.
"Maak het uit met Alex, of ik zal jammer genoeg deze foto en je geheimpje de wereld moeten rond sturen." Ik zie een foto van mij en Jonas, bijna kussend. Mijn blik moet grappig zijn want Cato haar glimlach wordt groter.
We waren helemaal alleen buiten, hoe kan het dat er een foto is gemaakt? Mijn hart valt even stil en ik hap verschrikt naar adem. Nee, dit kan niet.

Het was Ella.

Oké, ik zit in de flow. Het drama gehalte wordt steeds maar groter. Maar dat kan is geen kwaad toch. Wat drama in een verhaal. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Nog veel succes met jullie examens!

Groetjes,
Cleopatra

Ps: Deze week een opdraging aan PizzaPrinces! Ik was weer vergeten een opdraging te plaatsen! Dus daarom staat het er wat later op! Maar je bent echt een schat! Ik wil je bedanken voor alle stemmen en alle lieve reacties die je altijd op mijn hoofdstukken achterlaat! Je weet niet hoeveel dat voor me betekent! En ik vind het kei leuk dat je mijn boeken zo leuk vind!
Ps2: Ik hou ook echt van pizza! PizzaPrinces