Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'De schrik van mijn leven'

Hoofdstuk 12

Het is tien uur 's ochtends en ik ben onderweg naar bijles fysica. Het is een dag na de uitdeling van het rapport. Ik had mezelf voorgenomen om meteen hulp te gaan zoeken. Ik had naar mevr. Standaards gebeld en gevraagd of ze een goede bijles leerkracht voor fysica kende. Ze had me het adres geven en hier ben ik dan.

Ik ben onderweg naar iemand die ik niet ken en die ik waarschijnlijk elke week één keer ga zien. Joepie!

Het is een milde winterdag. De sneeuw is weggesmolten en de grond is nat achtergebleven. De mensen genieten van de laatste warme zonnestralen van het seizoen. Ik heb mijn lievelings sneakers aan, nu het nog kan. Het huis waar ik moet zijn ligt in een afgelegen straatje en komt uit in het centrum. Ik bel aan en hoor het dempende geluid van de bel. Een vrouw van in de veertig doet open. Haar haar is in de war en ze heeft nog haar pyjama aan.

"Hallo. Ik kom voor de bijles. Ik ben Céline."

"Was dat vandaag?" Ze loopt vloekend naar binnen en roept dat ik mag binnen komen. Ik stap aarzelend de hal binnen en sluit de deur zacht achter me. Ik hoor half wat ze zegt en stap voorzichtig de woonkamer binnen.

"...echt niet vandaag... is mijn gsm..." Ik sta in de deuropening wat te staan tot ze me wenkt.

"Ja, eindelijk. Was die bijles vandaag?" Ze loopt de keuken in en hoor alleen maar nog een zacht geroezemoes. Ik zet mijn boekentas tegen de muur en ga in de zetel zitten die in de hoek van de kamer staat. Je ziet aan de vervaagde kleur dat de bank al oud is en als je er in gaat zitten verdwijn je er bijna in. Wat ik denk dat de keukentafel is, ligt bezaaid met papieren en tijdschriften. Ze komt de keuken uitgelopen en rommelt wat in haar haar.

"Ik ga me dan even aankleden. Moet je misschien iets drinken?" Ik schud zacht mijn hoofd.

"Oh. Wat onbeleefd van me!" Ze komt naar me toegelopen met uitgestoken hand en ik geef voorzichtig mijn hand, die ze uitbundig schudt.

"Ik ben Larissa Gooiens. Het spijt me echt ontzettend. Zoals je ziet ben ik niet zo ordelijk." Ik kijk naar de keukentafel en lach vriendelijk naar haar.

"Maak het je gemakkelijk. Ik ga me even snel omkleden." Ze draait zich snel om en loopt de trap op. Ik doe mijn jas uit en hang die over mijn boekentas. Ik sta op van de zetel en verken de ruimte. Het is een oud huis. De muren zijn behangt met oud behangpapier van strepen en bloemen. De keuken is dan weer modern. Het aanrecht is van graniet en de ijskast neemt de hele muur van boven tot onder in. Ik hoor snelle voetstappen en ga snel terug in de zetel zitten. Ze heeft haar bruine haren in een hoge staart gedaan en heeft een versleten broek aan met daarop een brede trui.

"Ga zitten." Ze wijst naar de keuken tafel. Ze neemt nog snel een hele stapel papieren van de tafel en legt die op een kastje in de hoek.

"Als ik had geweten dat je vandaag kwam, had ik zéker opgeruimd." Ik ga op de stoel zitten die me wordt aangewezen en pak mijn fysica uit mijn boekentas.

"Zo wat snap je niet?"

"Ik zit een beetje vast bij druk. Ik kan de verschillende formules niet uiteen houden." Ze knikt.

"Heb je misschien een kladblok mee."

"Ja. Wacht." Ik rommel in mijn boekentas en haal er een atoma schrift uit.

"Goed. Schrijf eerst alle formules op. Als je deze kent, kunnen we verder." Ik neem de pen aan die ze naar me uitsteekt en schrijf de formules één voor één op. Na vijf minuten zwoegen en zweten, zo voelde het toch voor mij, geef ik met trillende handen het blaadje met de formules af. Ze kijkt er met een bedenkende blik naar, schrapt soms iets en schrijft er dan iets ander bij.