Love, Happiness & Challenge (VOLTOOID)

'Hèt gesprek'

Hoofdstuk 33

Mijn handen hebben kramp. Lang wist ik niet goed hoe ik moest beginnen. Maar eens ik bezig was, kon ik niet meer stoppen. De woorden vloeiden uit mijn pen alsof ze altijd al geweten had dat ze dit moest schrijven.
Eenmaal ik klaar ben, ligt er een vlekkeloze envelop op mijn houten bureau. Het ziet er vanbuiten zo onschuldig uit.
Maar vanbinnen staan mijn diepste gedachten geschreven. Alles wat ik ooit wilde zeggen, maar nooit durfde. Omdat ik te bang was om mijn angsten en dromen met iemand te delen.
Nu voel ik me een ander persoon.
Het is alsof er een last van mijn schouders is gevallen.
Ik kijk op mijn horloge en verschiet. Het is al half zes! Ik moet nu naar mijn vader vertrekken. Ik pak mijn handtas van mijn bed en stop voorzichtig de brief erin. Ik beschouw het pakje als een zeldzame diamant. Het mag niet kapot gaan.
Ik loop de trap af en doe de deur open. Ik blijf stil staan omdat de weg verspert is door niemand minder dan Ella. En Cato! Te samen! Mijn hart gaat flink te keer als Cato onheilspellend naar me glimlacht. Ella haar gezicht is een masker. Haar kaken staan stevig op elkaar geklemd en haar ogen spuwen vuur.
"Hey, liegende tuttebel." Ik kijk op. "Ja, jij daar. Kan je alstublieft opzij gaan? Je verspert heel de weg." Ik kijk Cato kwaad aan als ik verdwaasd een stap opzij doe.
Ella kijkt me niet aan als ze langs me heen loopt, maar Cato komt zelfverzekerd naar me toe gestapt. "Je bent ons gezellig gesprek toch niet vergeten hé?" Ik schud mijn hoofd. Ik zal me willen verdedigen, maar ik weet dat dat geen zin heeft. Cato staat nu in de machtige positie.
"Goed. Als ik morgen geen nieuws hoor van je gezellig gesprek met Alex, dan zal ik hem het nieuws zelf wel verkondigen. En mag ik nu alstublieft door? Ella wacht op me." Ik slik en doe traag een stap opzij.
Waarom word ik nu niet kwaad op Ella? Ze verdient het! Kijk wat ze me heeft aangedaan. Ze heeft me niet alleen laten stikken. Ze is ook overgestapt naar de vijand en helpt om me de grond in te boren. Verdient dat geen uitvlieger? Maar dan besef ik ineens waarom ze het doet.
Eigenlijk is het allemaal mijn eigen schuld. Als ik nu al van het begin eerlijk was geweest, had deze situatie nooit plaats gevonden.
Ik heb geen enkel recht om tegen haar uit te vliegen.
Ik heb het namelijk verdient.
Maar dat wilt niet zeggen dat ik mijn menig niet kwijt mag.
Ik loop terug naar binnen en loop naar onze slaapkamer. Als ik binnen wandel, is Ella haar kleren uit haar kast aan het halen. "Ga je weg?" Ella schiet recht en lijkt verschoten te zijn.
"Ja," zegt ze schor. Even is het stil. "Het spijt me," fluister ik. Ik slik mijn opkomende tranen weg.
"Ik weet dat het fout is wat ik heb gedaan. Maar moet je daarom een foto naar Cato sturen zonder dat ik heel de situatie heb kunnen uitleggen?"
"Situatie uitleggen? Als je nu gewoon eerlijk was geweest vanaf het begin, was dit nooit gebeurt. Nu mag je niet de schuld op mij afschuiven, Céline!" Er rolt een traan over haar wang naar beneden die ze vluchtig weg veegt. "En als je me nu terug alleen wilt laten? Ik heb nog veel werk te doen." Ik knik.
"Oké, ik wil gewoon even nog zeggen dat je hier niet weg moet vanwege mij. Ik ga namelijk van internaat. Dat heeft mijn vader en moeder toch beslist." Ze kijkt me niet aan als ik het zeg, maar blijft druk haar kleren in kartonnen dozen stoppen.
"Dat wilde ik gewoon nog even zeggen. Dan laat ik je nu wel alleen." Ik stap naar achteren en hoop dat ze me terug roept en dat we elkaar wenend in de armen vliegen. Maar het enigste wat ik hoor is het dicht slagen van kastdeuren.

-

Je kent wel van die hele dure hotels, waar alleen heel rijke mensen naartoe kunnen. Wel, mijn vader logeert in één van die hotels. De gigantische deuren worden voor me geopend en als ik de hal binnen stap, word ik hartelijk verwelkomd door alle werknemers. De muren zijn van marmer en worden versierd met een lijst van massief goud. Het is een prachtige lobby, niet bestemd voor de portomonnee van gewone mensen. Ik ga naar de balie en een jonge blondine lacht me vriendelijk toe.
"Kan ik u helpen?"
"Ja, ik zoek de kamer van Jozef Van Tichelt." Het meisje kijkt me met twinkelende ogen aan en begint dan heftig op haar toetsenbord te typen. Ze zucht.
"Sorry, maar ik kan deze gegevens u niet geven." Ik lach.
"Ik ben zijn dochter, dus dat kunt u wel." Het meisje laat een spottelijk lachje los.
"Wel, als u dan toch zijn 'dochter' bent, mag ik dan u pas zien?" Ik slik. Ik heb toen ik verhuisde naar hier de achternaam van mijn moeder overgenomen. Bijna niemand kent haar achternaam. Ze is beter gekent onder de naam Sanne Van Tichelt. Ik lach vriendelijk naar het meisje. "Ik ben hier niet om ruzie met u te maken," Het meisje trekt haar wenkbrauwen op en slaat haar armen voor haar borst.
",maar u bent flink in de fout aan het gaan. U vertelt me nu waar zijn kamer is of ik moet u baas spreken." Ze lacht en gaat recht voor me staan, haar armen op de balie steunend en haar hoofd maar enkelen centimeters van de mijne. "Niet als ik eerst de bewaking roep." Ze pakt de microfoon vast, drukt op het knopje en wacht nog even zodat ze me een knipoog kan geven.
"Céline, schatje? Ben jij dat?" De stem van mijn vader galmt door de lobby dat ik zelfs de behoefte heb om mijn oren af te schermen. "Ja, pappie! Dat ben ik!" roep ik terwijl ik een sluw glimlachje schenk aan het blonde meisje. Ze slikt en stamelt als ik haar schokkend achter laat.
Ik draai me om en loop naar mijn vader toe. Tegen mijn zin geef ik hem een knuffel en loop ik al lachend met hem naar de lift. Het toneelstuk moet wel goed gespeeld worden, vind ik zelf.
Eenmaal de liftdeuren sluiten, zet ik een stap opzij, verder weg van mijn vader. Mijn vader lijkt het niet te merken, of hij doet natuurlijk alsof.
We komen aan op de achtste verdieping en lopen naar het eind van de gang. De houten deuren worden via een elektronisch pasje geopend en laten een prachtige kamer zien.
Aan de rechterkant staat een groot tweepersoonsbed waarvan de lakens geen enkel kreukje vertonen. De kamer wordt mooi versierd door vintage lampen en kussens. Het is eigenlijk de mooiste hotelkamer die ik ooit in mijn leven gezien heb.
Als je door de rommel heen kijkt. Overal liggen kledingsstukken en papierproppen. Mijn vaders koffer staat in het midden van de kamer, geopend en ongeorganiseerd. Ik slik en verdruk de impuls om hard weg te rennen. Ik rits mijn jas open en kijk rond me heen of er ergens een kapstok is waar ik het aan kan hangen. Na een paar seconden geef ik het op en drappeer ik mijn jas over mijn arm. "Zo." Ik kijk rond en probeer te lachen naar mijn vader. "Hier slaap je dan. Wat... speciaal," pers ik eruit. Mijn vader knikt, pakt een stoel en legt de stapel kledij op een leeg plaatsje op de vloer.
"Ga zitten." Ik kijk even met opgetrokken neus naar de stoel voor ik me er in neer laat zakken. Mijn vader gaat op het bed zitten, dat een aantal minuten geleden er nog mooi bijlag. "Wel, je wilde me spreken." Mijn vader lacht en knikt. "Ja, inderdaad. Het gesprek was gisteren niet echt goed verlopen." Ik zucht.
"Je denkt misschien dat we dit doen om je te pesten, maar dat is echt niet zo. We hebben onze fout ingezien en hebben besloten dat we je dichter bij ons willen hebben." Ik sta op en draai mijn rug naar hem toe.
"Als jullie nooit een fout hadden begaan dan was deze ruzie niet nodig geweest. Papa, ik wil hier niet weg. Hier bevinden zich mijn vrienden, mijn leven." Mijn vader schudt zijn hoofd.
"Waar gaan we wonen? Ik weet helemaal niks van jullie plan."
"Geef me dan de kans om het je te vertellen." Ik draai me naar mijn vader om en knik. Ik laat me terug in de stoel zakken en recht mijn rug. "Oké. Dus, we willen dat je deze week al mee komt zodat je niks van school mist. We hebben al een privé-leraar gecontacteerd en-"
"Een privé-leraar? Nee, ik wil naar school. Ik wil vrienden kunnen maken."
"Dat is niet zo makkelijk. Je kunt geen Spaans. Het heeft lang geduurd om een nederlandse privé-leraar te vinden." Ik frons mijn wenkbrauwen.
"Waarom zou ik Spaans moeten kunnen? Ik ga toch gewoon hier naar school nadat de film af is. Tot dan kan ik school wel missen." Mijn vader schudt zijn hoofd. "Ik denk niet dat je het snapt. We halen je hier van school omdat je bij ons komt wonen, in Spanje." Ik begin te lachen. "Wat? In Spanje wonen?"
Mijn vader knikt. Hij staat op het bed en gaat op zijn hurken voor me zitten. Hij probeert mijn handen te pakken, maar ik trek ze uit zijn greep.
"We hebben daar een werkaanbod gekregen dat we echt niet kunnen weigeren."
"Natuurlijk kunnen jullie dat wel. Gewoon nee zeggen. Zo moeilijk is het niet." Mijn vader schudt zijn hoofd. "We hebben al toegezegd." Tranen vullen mijn ogen en al snel is mijn zicht troebel. Tranen vallen in grote hoeveelheid en bevochtigen mijn kleren. "Jullie hebben dit gedaan zodat ik wel mee moet. Jullie zijn echt slechte mensen. Jullie zouden jullie moeten schamen!" roep ik naar mijn vader. Zijn onderlip trilt en tranen vullen zijn ogen, die al snel langs zijn wangen rollen. Ik sta op en loop kwaad naar de deur.
"Céline?" Ik ben zo kwaad, maar toch stop ik met stappen om naar hem te luisteren.
"We vertrekken morgen. Zie dat je alles hebt ingepakt dat je mee wilt nemen. Ik ben er in de middag." Ik knik wild met mijn hoofd en bijt op mijn lip zodat ik niet in wenen uit barst. Ik doe de deur toe en loop weg van de hotelkamer.

Hallo!

Het heeft lang geduurd voordat ik er een nieuw hoofdstuk heb opgezet! Sorry daarvoor!
Wel, het verhaal is bijna af! Nog een paar hoofdstukken en ik kan trots zeggen dat ik het heb afgewerkt. Er komt normaal geen vervolg! Ik heb hier geen goed idee voor en ik ga niet schrijven om te schrijven zonder enige inspiratie! Maar dit kan nog altijd veranderen.
Ik ga dit boek ook helemaal herschrijven! Maar ik weet niet of ik deze versie op Wattpad ga zetten. Ik wil proberen om het verhaal uit te geven en als dit niet lukt, zet ik het op Wattpad.
De verhaallijn blijft deels hetzelfde, alleen ga ik nu meer vertellen waarom ze liegt over haar leven door flashbacks in het verhaal toe te passen, zodat je haar beter begrijpt. Het begin gaat ook helemaal aangepast worden.
Bedankt voor al jullie steun! Jullie betekenen heel veel voor mij! Dat wilde ik gewoon nog even zeggen.

Kussen en knuffels,
Cleopatra